امیر ابیلی سردبیر برنامه کیوسک و کانال تلگرامی هفت راه نوشت: یکی از ضربه‌هایی که محسن مخملباف به هنر متعهد وارد کرد و حتی اثرش تا امروز، مدام پررنگ‌تر و تاثیرگذارتر هم می‌شود، این بود که نیروهای مدافع منافع ملی در هنر را دچار نوعی «فوبیای مخملباف» در برخورد با هر هنرمندِ متعهد تازه از راه رسیده کرد.

به گزارش بولتن نیوز، پس از مخملباف، برخی از ژورنالیست‌ها و مدیران و کارشناسان سینما به هر فیلمساز/هنرمندِ همسو با خود به دیده تردید نگاه می‌کردند و دائم با تکرار «من می‌دونم» کاراکتر «گلام» کارتون گالیور خبر از احتمال چپ‌کردگی فلان هنرمند در آینده‌ای نزدیک می‌دادند. آن‌ها متاسفانه از آوینی تنها همین تقابل با مخملباف را دیده بودند و از سواد او و از حمایتش از طیف‌های مختلف هنرمندان از کیومرت پوراحمدِ «قصه‌های مجید» تا داودنژادِ «نیاز» و ... بدون سیاست‌زدگی بهره‌ای نبرده بودند. بلکه حتی برای تحقق پیش‌بینی‌شان هنرمند را با تمام قوا از جبهه خودی می‌راندند تا شاید کمی حس خودآوینی پندارشان ارضا شود.

این معضل اما از زمانی حادتر شد که نه فقط ژورنالیست‌های فرهنگی، بلکه هر فعال سیاسی درجه چندمی هم که سال تا سال از در هیچ سینمایی داخل نمی‌شد با اکران‌های ارگانی و بلیت‌های رایگان، یک روز مانده به فجر تا یک هفته پس از آن تبدیل شد به منتقد سینما و خب، اولویت اول‌ بسیاری‌شان هم زدن اثار همسو، با تاکید بر «مخملباف‌شناسی وارونه».

بنابراین برخی رسانه‌های انقلاب این روزها نوستراداموس‌هایی دارند که دقت نمی‌کنند مخملباف از افراط و تصور غلط از انقلابی‌گری به ساخت «نوبت عاشقی» و ترویج لیبرالیسم جنسی رسید و آوینی هم از همان افراط او، پیشبینی تفریط آینده‌اش را میکرد. بنابراین خود این نوستراداموس‌ها در همین افراط با مخملباف مشترکند و خود بیشتر در خطر سقوط. آوینی برای حمایت از افخمی و پوراحمد و داودنژاد و ... نگاه نمی‌کرد آن‌ها در آخرین انتخابات به چه طیفی رای داده‌اند.

سینمای انقلاب اگر در چهار پنج سال اخیر- برخلاف دو دهه قبل- دست بالاتر را در سینما دارد و توقع گرفتن اکثر جوایز فجر را، به دلیل حضور چهره‌های مانند «محمدحسین مهدویان» و «نرگس ابیار» و «بهروز شعیبی» و ... در کنار بزرگانی چون «ابراهیم حاتمی‌کیا»ست. فارغ از اختلاف نظرهای سیاسی که دخالت دادنشان در تحلیل‌های فرهنگی سم مهلک است. ما برخلاف «سازندگی» و «شرق» و امثالهم بازجو نیستیم. ما «اثر» را نقد می‌کنیم. روزی اگر پرویز شهبازی هم «دربند» بسازد برگزیده رسانه‌های ما خواهد بود و روز دیگر اگر حاتمی‌کیا هم «گزارش یک جشن» مورد انتقاد. و در این بین فیلمسازانی که به جای ساخت فیلم برای محافل خارجی، یا بردن دل روشنفکران داخلی، دست روی سوژه های حساس و خطرناک استراتژیک می گذارند بسیار مورد احترام.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته از سایت خبری بولتن نیوز  ، تاریخ انتشار:27 بهمن 1397 ، کدخبر:593823 www.bultannews.com،