شعار سال: زنان ورزشکار ایرانی که در سالهای اخیر
پیشرفت درخورتوجهی در رویدادهای آسیایی، جهانی و المپیک داشتهاند، بهدرستی این مطالبه
را دارند که رقابتهایشان از طریق رسانه ملی، یعنی تلویزیون پوشش داده شود. مطالبهای
که تا به این لحظه مسئولان «سیما» راهکاری اساسی و جدی برای آن پیدا نکردهاند.
باید گفت موضوع پخش تلویزیونی رقابتهای زنان، همواره یکی از مسائل مغفولمانده در
ورزش کشور بوده که متأسفانه مدیران ارشد ورزشی نهتنها سعی نکردهاند قدمی برای حلوفصل
آن بردارند؛ بلکه تلاششان این بوده که از اظهارنظر درباره آن هم بپرهیزند. درحالحاضر
پوشش تلویزیونی رقابتهای ورزشی زنان ایران تنها محدود به تورنمنتهای بینالمللی
است که در تعداد محدودی رشته خلاصه شده است؛ رشتههایی که پوشش رقبای ورزشکاران
ایرانی کامل است و مانعی برای پخششدن ندارد؛ اما باز هم مشاهده شده که در پخش این
رقابتها مشکلات سانسور در مسابقات نمایندههای کشورمان دخیل بوده است. بازیهای
آسیایی 2010 گوانگجو جایی بود که طلسم پخشنشدن مسابقات ورزشی زنان در تلویزیون
شکسته شد. در این بازیها زنان ایرانی درخشش فوقالعادهای داشتند و ضمن کسب
بیشترین تعداد مدال، اولین مدال طلا را بعد از انقلاب به دست آوردند. پخش مسابقه
خدیجه آزادپور که تنها طلایی کاروان زنان ورزش در این بازیها بود، با واکنشهای
مثبت زیادی از سوی جامعه مواجه شد. از آن زمان تاکنون عموما مسابقاتی که از زنان
در تلویزیون پخش شده، مربوط به بازیهای آسیایی 2014 و 2018 و المپیکهای 2012 و
2016 بوده است. ووشو، کاراته، تکواندو، تیراندازی، تیروکمان، قایقرانی و
دوومیدانی (پرتاب وزنه) معدود رشتههایی بودهاند که در این چند رویداد بانوان
ایرانی به میدان رفتهاند و به واسطه پوشش کاملشان مسابقات آن به نمایش گذاشته
شده است. البته دراینبین پخش مسابقه کیمیا علیزاده در رقابتهای قهرمانی جهان
تکواندو 2015 از اتفاقاتی بود که همه را غافلگیر کرد. او در این مسابقات اولین
مدال جهانی تکواندوی زنان ایران را به دست آورد.
تیغ سانسور روی گلوی کبدی
مخالفت با پخش مسابقات فینال کبدی زنان در بازیهای آسیایی 2018
جاکارتا که یکی از مهمترین اتفاقات ملی به شمار میرفت، از موضوعاتی بود که
نارضایتی بسیاری از مردم را به دنبال داشت. قهرمانی تاریخی بانوان کبدیکار در بزرگترین
رویداد ورزشی قاره در تلویزیون سانسور شد تا با دستبهدستشدن تصاویر و عکسهای
آنها موج گستردهای از اعتراضات درباره این موضوع در شبکهها به راه بیفتد. این در
حالی است که پیشتر صداوسیما بازی فینال فوتسال زنان ایران و ژاپن را در رقابتهای
جام ملتهای آسیا به طور زنده از تلویزیون پخش کرده بود.
پخش مسابقات بانوان در حالی به دلیل پوشش نامناسب رقبای غیرمحجبه تنها
به رقابتهای برونمرزی و در چند رشته خلاصه شده که معلوم نیست چرا تلویزیون زیر
بار پخش رقابتهای داخلی نمیرود. مسابقات لیگ بانوان از کشتی و وزنهبرداری گرفته
تا پینگپنگ و شمشیربازی، والیبال، تکواندو و... همهوهمه
با پوشش کامل زیر نظر مسئولان حراستی حاضر در سالن برگزار میشود و هیچ مانعی برای
پخش آن وجود ندارد؛ اما مخالفت سیما تنها با پخش تصاویر مسابقات زنان نیست.
مسئولان این نهاد با رویهای که پیش گرفتهاند، نشان دادهاند که مخالف حضور
بانوان در سایر بخشهای ورزش هم هستند. آنها حتی تمایلی به نشاندادن زنان تماشاگر
در استادیوم هم نداشتند. شورای تأمین استان در حالی بعد از تهدیدهای بینالمللی
اجازه ورود زنان را به استادیوم آزادی برای دیدار پرسپولیس مقابل کاشیما در فینال
لیگ قهرمانان آسیا داد که تلویزیون حتی یک ثانیه هم از جایگاه ویژهای که زنان در
آن مستقر بودند، تصویری نشان نداد. البته حذف زنان ورزشکار از قاب تلویزیون فقط
مربوط به زنان ایرانی نمیشود. همین چند وقت پیش بود که سیما نزدیک به چهار روز
وعده داد که دیدار تیمهای بایرن مونیخ و آگسبورگ از رقابتهای بوندس لیگا را پخش
میکند؛ ولی درست در روزی که بازی برگزار شد، هیچ تصویری از این بازی منتشر نشد!
دلیل؟ داور این مسابقه حساس یک زن بود! آنها بههمیندلیل این بازی را هم پخش
نکردند تا دوباره نیمچه «آبروریزی» بینالمللی صورت بگیرد. خبر
این اتفاق مثل بمب در رسانههای دنیا صدا کرد تا دوباره رفتارهای تلویزیون ایران
در قبال سانسور سوژه شود. این در حالی بود که مسئولان تلویزیون پیشتر هم با
سانسور لوگوی باشگاه رم نام خودشان را در رسانههای معتبر خارجی بر سر زبان
انداختند. البته بیتوجهی مسئولان سیما و وزارت ورزش به پخش رقابتهای زنان،
ورزشکاران و علاقهمندان به این حوزه را بر آن داشته تا خودشان دستبهکار شوند و
از طریق شبکههای مجازی (اینستاگرام و تلگرام) دست به پخش حداقل خلاصهای از رقابتهایشان
بزنند؛ اقدامی که قاعدتا در درازمدت، بازنده آن «سیما» خواهد بود.
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه شرق، تاریخ انتشار 18 اسفند 97، شماره: 3385