شعار سال :از زمانی که فعالیت های سیاسی و اجتماعی را در کنار کار علمی ام در دانشگاه شروع کرده ام، روزی نیست که درخواست کمک های نقدی و غیر نقدی از جانب افرادی که به فقر مطلق دچار شده اند نداشته باشم.
مراجعاتی که یکی دوتا نیست و دور نزدیک هم ندارد، از محله های مختلف فقرزده خرم آباد بگیر تا سایر نقاط استان و گاهی کشور، کافیست چند موردی کمک کرده باشی، به راحتی پیدا خواهی شد، از سر لطف گاهی اسمت خیر میشود و گاهی دکتر، حاجی و ...

اگر ظرف وجودی ات بزرگ نباشد، از شنیدن دردها و مشکلاتشان کارَت به افسردگی میکٍشد، مشکلشان که یکی دوتا نیست، مشکلات یک زندگی روز مره و یک عمر است.

برای نمونه به چند مورد اشاره می کنم:
تیر ۹۸ در حضور ده ها نفر در مسجد محله کوی علی آباد خرم آباد، دخترک ۱۳ ساله ای بلند می شود، راستی عمو ما خیلی بدبختیم،پدرم معتاد است، برادرم ۴ ساله، مادرم میره سر قبرها رو می‌شوره تا شاید نانی تهیه کنه، منو شوهر دادن ولی الان چیزی برای شروع زندگی ندارم، میشه چندتا لباس و وسیله برام بگیری تا برم خونه شوهر، آخه مادرم دیگه نمی تونه خرجمون رو بده، خانمی ۶۰ ساله بلند میشه دکتر شما هم مثل برادرمی، شوهرم افغانی بود فوت شد، دو بچه از اون دارم که شناسنامه ندارن، دو بچه کارتون خواب دیگه هم به من پناه آوردن،تو رو خدا داریم از گرسنگی می میریم، یه کمک ماهیانه به ما بکن و ..
تیر ۹۸ دره کوروش خرم آباد، محله ای که سال هاست با مشکلاتش آشنا هستم، در جلسه ای بیش از ۵۰ نامه از انواع درخواست کمک های نقدی و غیر نقدی رو بهم دادن،چهره ی فقر از سر و روی محله و افراد هویداست، زنی میان سال با بچه ای معلول در بغل که اندازه نوزادی چند ماهه است جلو میاد، با گریه میگه آقا دکتر این هفت سالشه، کمک هزینه بهزیستی حتی به پوشکش هم نمیرسه،اجاره نشین هم هستم، هیچ کسی نیست به دادمون برسه، بعد از جلسه میریم دیدار منازل، یکی سقف خونش اومده پایین، یکی گازش و برقش رو قطع کردن، اون یکی یخچال نداره، دیگری اصلاً حموم نداره، اون یکی یک گرم غذا در خونش پیدا نمیشه و ...

مرداد ماه ۹۸ تو محله فلک الدین خرم آباد، با راهنمایی یک ضایعاتی به منازل زیادی که در فقر مطلق اند رفتم، تا اینکه یه نفر با خواهش ازم میخواد برم خونش تو یه زیر زمین ۴۰ متری، آقای دکتر اینجا اجاره نشینم اینم زن و دو دخترم، کارم جمع کردن ضایعات تو کوچه و خیابونه، امروز از صبح تا حالا فقط به اندازه ۱۰ هزار تومان جمع کردم پاهام میخچه زده و دیگه نمی تونم راه برم، تو رو خدا به دادمان برس، بگو منو ببرن تحت پوشش یا بهزیستی یا کمیته امداد.
با خودم می گویم خدایا یکی دوتا نیستند، هزار در هزارند و من و‌ دیگران بصورت فردی برای این زندگی ها چه می توانیم بکنیم. البته که هم شهری و هم وطنان زیادی همه روزه همت می کنند و به داد بعضی ها میرسند ولی مسئله یکی دو روز نیست بلکه زندگی ها و سال ها زندگی است، مشکلات هم که یکی دوتا نیست، یک روز نان نیست، یک روز اجاره منزل، یک روز آب و برق و گازشان قطع میشود و روز دیگر دندان ها عفونت کرده و انواع بیماری ها از سو تغذیه فرا می رسد. فقر که می آید بدبختی ها پشت سر هم میرسند و شخص فقر زده انگار در گردابی هولناک افتاده که روز به روز به غرق شدن نزدیکتر می‌شود.

یک روز من به دادش برسم، روز دیگر دیگری ولی بسیاری از روزهایش را بدون هیچکس، جز خدا سپری می کندو از طرفی فقیر که باشی تدبیر زندگی ات را گم می کنی، زیر بار فقر و استرس، تحقیر،گرسنگی و هزاران درد دیگر لِه میشوی، هر کاری برای رهایی میکنی، ولی روز به روز به فلاکت نزدیکتر میشوی، یک راه بیشتر برای نجاتت نیست داشتن شغلی بخور و نمیر، خَیر و غیر خَیر فقط یک مُسَکِن است، دیر یا زود همه چیزت را از دست خواهی داد، همه چیز.

حال که کرونا هم از راه رسیده است، چیزی هم در خانه نیست، همه از قرنطینه دم میزنند، ضایعاتی ها هم تعطیل اند،روزها خیلی کُند می‌گذرد، از کمک دولتی هم فعلاً خبری نیست.

راستی اگر کرونا ما را نکشد، فقر حتماً خواهد کُشت و من در این روزهای قرنطینه کرونایی، تمام فقرایی که تا کنون دیده ام جلوی چشمم رژه میروند، و گرچه می دانم که هر روزه عده ای نوع دوست در حال کمک به آنها هستند ولی می دانم که راه نجات فقرا «فقط و فقط از مسیر حاکمیت است»

حاکمیت و بویژه مجلس شورای اسلامی لازم است به تدوین و تصویب «قانون_فقرا» بپردازد تا در قالب آن مسئله‌ی اشتغال، بیمه تامین اجتماعی و معیشت سه قشر اصلی فقرا یعنی فقرای سالمند و معلول، فقرای سالم و فقرای آسیب دیده اجتماعی را بر طرف نماید.

اگر مجلس یازدهم که عنوان مجلس انقلابی را به خود گرفته است، فقط و فقط همین یک مورد را به سرانجام برساند خدمت بزرگی به کشور خواهد نمود.

رضا سپهوند استاد دانشگاه

منبع ؛فضای مجازی