شعارسال: یک خبر جدید این روز‌ها فضای دانشگاه فردوسی مشهد را تحت تأثیر قرار داده است؛ اصل خبر ساخت مجسمه فردوسی در دانشگاه به چند ماه قبل و پیش از شیوع کرونا مربوط می‌شود؛ اما حالا ادامه این پروژه واکنش‌های زیادی را از سوی دانشجویان برانگیخته است.
 
اصل ماجرا چیست؟

نیمه‌های مهر سال گذشته، یکی از سرمایه گذاران و کارآفرینان بنام مشهدی از دانشگاه فردوسی بازدید می‌کند و تصمیم می‌گیرد تا مجسمه فردوسی را با هزینه شخصی بسازد. این مجسمه از همان ابتدا قرار بود کاری عظیم الجثه باشد و همین بزرگ بودنش، آن را نسبت به مجسمه‌ای که در ورودی اصلی دانشگاه نصب شده، متفاوتش می‌کند. اندازه مجسمه‌ی ورودی دانشگاه فردوسی، کمی از ابعاد واقعی یک انسان بزرگتر است و در ارتفاعی حدودا سه متری از خیابان نصب شده است؛ اما این مجسمه جدید قرار است به اندازه‌ای بزرگ باشد که حتی از آن سوی درختان دانشگاه و از خیابان‌های اطراف هم دیده شود.
 
برخی معتقدند این مجسمه آبروی دانشگاه است و چه بهتر از اینکه مجسمه‌ای به ارتفاع حدود ۴۰ متری از شخصیتی که هم هویت ملی دارد و هم به نوعی هویت دانشگاه به او رقم خورده، در دانشگاه نصب شود؛ اما همه دانشجویان چنین نظری ندارند.
 
با اینکه برخی دانشجویان معتقدند نصب چنین مجسمه‌ای می‌تواند به عنون برند دانشگاه محسوب شود، اما تعدادی دیگر از دانشجویان به مشکلات مالی دانشگاه توجه می‌کنند.
 
از میان حرف و حدیث‌ها درباره این مجسمه، برخی رسانه‌ها از زبان یکی از کارمندان دانشگاه گفته اند که نصب تندیس فردوسی سال گذشته به تصویب هیات رئیسه دانشگاه رسیده و قرار بود این سازه در ایام تعطیلات نوروز در مکان مورد نظر نصب شود، اما با شیوع کرونا، اتمام پروژه به تأخیر افتاد.
 
۳۸ متر مجسمه!

به گفته این کارمند دانشگاه، برای ساخت اسکلت اصلی تندیس فردوسی قرار است از یونولیت و زرین با روکش گچ استفاده شود. براساس این اطلاعات، ارتفاع مجسمه هم ۳۸ متر اعلام شده است. البته نشریه‌ای که روابط عمومی دانشگاه در اردیبهشت امسال منتشر کرده هم، ارتفاع مجسمه را ۳۸ متر اعلام کرده است.

 

براساس مشاهدات دانشجویان، از ۶ ماه قبل بیش از ۱۰ متر بتن ریزی در محل میدان علوم برای فنداسیون تندیس صورت گرفته است. البته عملیات فنی ساخت مجسمه خارج از دانشگاه انجام می‌شود و قرار است در محل میدان علوم ، قطعات مجسمه مونتاژ شود.
 
دانشگاه مقهور توان اقتصادی یک فرد شده

اما جمعی از استادان دانشگاه فردوسی بیانیه‌ای صادر کردند و ساخت این مجسمه را بدون پشتوانه علمی و هنری عنوان کردند.
 
در بخشی از این بیانیه آمده است:

«جای بسی تأسف است در دانشگاه که توقع است مرکز هم اندیشی و استفاده از خرد جمعی و پیام رسان بوده و پیشگاه و پیشران مبانی فرهنگی، علمی و فناوری در جامعه باشد، کسب شهرت هدف اصلی تلقی شده و مقهور توان اقتصادی داوطلبانه فردی شود».
 
این گروه از استادان دانشگاه فردوسی همچنین اعلام کردند که «حمایت مالی و مشارکت داوطلبانه خیرین برای پیشبرد اهداف دانشگاه‌ها امری کاملا خداپسندانه است و وقف علمی در دانشگاه‌های جهان کاملا شناخته شده و مرسوم است؛ اما شایسته است کمک مالی خیرین عزیز در جهت چشم انداز و مأموریت اصلی دانشگاه برنامه ریزی، جهت دهی و سازماندهی شود...»
 
برخی از دانشجویان نیز همین نکات را مطرح کرده اند. مثلا سجاد کمالی نیا، نایب دبیر شورای صنفی دانشگاه فردوسی در گفتگوی زنده اینستاگرامی که در ۲۲ اردیبهشت برگزار شد، انتقادات خود را در دو سطح عمده مطرح کرد؛ اول اینکه دانشگاه به طور کامل شفاف سازی کند که هزینه‌های ساخت این مجسمه از کجا تأمین می‌شود و ثانیا حالا که دانشگاه توانایی جذب سرمایه‌های خارج از دانشگاه را دارد، چرا از کمک خیرین برای حل مشکلات دانشگاه و تأمین امکانات پژوهشی و رفاهی استفاده نمی‌کند.

 

کمالی نیا تأمین تجهیزات آزمایشگاهی یا زیرساخت‌های دانشگاه در آموزش مجازی را از جمله مشکلات دانشجویان دانست که حل آن به کمبود‌های مالی دانشگاه گره خورده است.
 
این دسته از دانشجویان دانشگاه فردوسی معتقدند که دانشجویان نیاز به تأمین زیرساخت‌هایی در زمینه سرور‌های دانشگاه یا تکمیل خوابگاه دارند و تأمین این نیازها، بر ساخت مجسمه اولویت دارد.
 
با این حال، عادل سپهر، مدیر روابط عمومی دانشگاه فردوسی مشهد، در گفتگو با خبرنگار ما به این شایعه‌ها پاسخ داد. او می‌گوید: ساخت این مجسمه به پیشنهاد یکی از خیرینِ دوستدار فردوسی بوده و تمام هزینه‌های مجسمه، از نصب تا ساخت آن را خود به عهده گرفته است.
 
محل نصب مجسمه هنوز معلوم نیست!

سپهر تأکید می‌کند: به عنوان مدیر روابط عمومی دانشگاه فردوسی مشهد مطلع هستم که حتی یک ریال از بودجه‌های دولت و دانشگاه در این پروژه هزینه نشده و نخواهد شد.
 
مدیر روابط عمومی دانشگاه فردوسی مشهد به اظهارات برخی دانشجویان در فضای مجازی درخصوص اینکه از منابع مالی دانشگاه در این پروژه صرف می‌شود، بیان می‌کند: با قاطعیت می‌گویم که از بودجه دانشگاه در این پروژه هزینه نمی‌شود و امیدوارم به صداقت کلام مسئولان دانشگاه امید داشته باشند و از طرف دیگر اخلاق دینی و فردی را رعایت کنند و این بهانه نشود برای خواسته‌های دیگری که در ذهن دارند.
 
به گفته سپهر بنا بود ساخت مجسمه تا روز ۲۵ اردیبهشت که روز بزرگداشت فردوسی بود، تمام شود، ولی با توجه به شیوع کرونا، این پروژه نیز مانند بسیاری از پروژه‌های بزرگ در دنیا، روی زمین ماند و همچنان ساخت آن به اتمام نرسیده است.
 
وی می‌گوید: درباره محل نصب و ابعاد این مجسمه ملاحظاتی وجود دارد که مجموعه‌ای از افراد و صاحبان خرد، درباره آن تصمیم گیری می‌کنند، نه اینکه یک شخص به عنوان رئیس دانشگاه تصمیم بگیرد.
 
مدیر روابط عمومی دانشگاه فردوسی مشهد همچنین توضیح می‌دهد که تاکنون هیچ مصوبه‌ای هم در هیات رئیسه دانشگاه درباره این موضوع مصوب نشده و اینکه برخی به نقل از یکی از کارکنان دانشگاه اطلاعاتی را درباره محل نصب یا ارتفاع مجسمه گفته اند، تأیید نمی‌کنم.
 
وی با بیان اینکه فردوسی یک شاعر ملی نیست، بلکه یک هویت ملی است، تصریح می‌کند: پاسداشت نام و بزرگداشت او، باعث حفظ هویت ملی می‌شود و قطعا برای مکان نصب این مجسمه بهترین تصمیم را خواهیم گرفت؛ چه داخل دانشگاه باشد چه در سطح شهر.
 
بنابر آنچه سپهر می‌گوید؛ حتی ممکن است این مجسمه در سطح شهر نصب شود! و تصمیم گیری درباره محل نصب آن، حتی در این سطح نیز صورت نگرفته است.
 
او می‌گوید: به محض اینکه از محل نصب مجسمه اطلاعی کسب کنم، به اطلاع رسانه‌ها و دانشجویان خواهم رساند.
 
مدیر روابط عمومی دانشگاه فردوسی مشهد در خصوص اعتراض دانشجویان نسبت به وجود مشکلات مالی در دانشگاه، می‌گوید: این خواسته خود این خیر بوده که برای ساخت مجسمه هزینه کند. اما خود این پروژه می‌تواند بهانه‌ای باشد برای ورود خیرین به دانشگاه و همکاری برای پروژه‌های بزرگ در سطح دانشگاه. می‌توانیم از این فرصت به عنوان ایجاد فضای همکاری مناسبی برای آینده استفاده کنیم.


شعارسال،با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته  از  خبرگزاری  دانشجو ،تاریخ انتشار: 28  اردیبهشت   1399،کدخبر: 848231،www.snn.ir