در مساجد و مجالس عمومی ، هر کسی از هر طبقه ای و با هر شغل و موقعیتی سعی می کند حضور داشته باشد و با زبانِ تسلیت ، صاحبان عزا را به صبر و آرامش دعوت نماید . چرا باید شخص یا اشخاصی را با زبانِ ریا و بی جهت ، برجسته تر کنیم و با کشیدن شکل و شمایلِ بی ریخت ، به رخ مردم بکشیم؟ جرم آن کارگرِ آبرومندِ ساده ی دست پینه بسته و به ظاهر ناشناخته که جز خدای مهربان و بینا ، قائم و وابسته به کسی دیگر نیست چیست؟ باید بدانیم آن کسی که با شنیدن این تعاریفِ بی مزه و بی محل ، در خیشتک خویش نمی گنجد پا در شانه ی مجروح همان ناشناختگان دارد! آری ! این ناشناختگان ، با شنیدن آن تعاریف بی ربط ، با سکوت و با نگاهِ نافذِ خود ، چنین مدح و خوش آمدی را نفرین می کنند . چنین بدعت و تبعیض نفرت انگیز با اصول اسلامیت و با قواعد انسانیت به هیچ وجه نمی سازد که می توان براهین متقنی برمدعای خود ، اقامه نمود . شاید بگویند که ما به توصیه های صاحبان مجلس عمل می کنیم و « المأمورُ معذرٌ »؛ اما باید بدانیم که تسلیم به هر خواسته ای، درست وعقلایی نیست .

حضرات روحانیت ، الگوی مناسبی برای ورود یک شخصِ موجه به مسجد و مجلس می باشند . بعضاً دیده ایم که روحانیِ آگاه و مسئول ، وقتی می بیند یک شخص شناخته شده ی مذهبی و علمی ، وارد مجلس می شود بدون اینکه شجره نامه ای برای او بسازد و با آبرو و احساسات مردم در آویزد ، مردم را به صلوات دعوت می کند واین چنین از او استقبال می کند .

به قواعد تجوید و ضوابط ادبی که بسیار آسان و ساده می باشد عنایت فرمایند . ضمایر مذکر را از مؤنث ، مفرد را از مثنی ، و مثنی را از جمع تشخیص دهند . »قرآن «را که جدا از »عترت « نیست درست بخوانند و آن را با اشعار عامیانه در نیامیزند . چشمانشان را به خطوط قرآن متوجه سازند نه بر درِ مساجد که چه کسی می آید و یا چه کسی بر می خیزد!

در کنار »زبانِ حال «به » زبانِ قال «نیز توجه داشته باشند . به سخنان کسانی استناد بجویند که با تقدیمِ نور چشمانشان ، در تبیین بزرگان دین و هادیانِ جوامع بشری تلاش کرده اند .

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از پایگاه خبری تحلیلی مشکین سلام، تاریخ انتشار: پنجشنبه 18 شهریور 1395، کدخبر: 33375 ، www.meshkinsalam.ir