شعار سال: افکار عمومی و اهل سینما و هنر با مطرح شدن اسم ریش قرمز، یاد فیلمی ژاپنی محصول ۱۹۶۵ و به کارگردانی آکیرا کوروساوا می‌افتند. فیلمی که به رابطهٔ میان دکتر یک شهر و افراد زیردست او می‌پردازد. فیلم بر اساس داستان کوتاهی از شوگوئورو یاماموتو ساخته شده و رمان آزردگان و تحقیرشدگان اثر فیودور داستایفسکی منبع الهامی برای ساخت شخصیت اوتویو بوده‌است که توسط ریش‌قرمز از شرایطی بسیار بد، نجات پیدا می‌کند. ریش‌قرمز نگاهی به مشکلات اجتماعی و نابرابری و بی‌عدالتی داشت و به دو موضوع مورد علاقهٔ کوروساوا، یعنی انسان‌گرایی و اگزیستانسیالیسم، می‌پرداخت.
اما فعالان قدیمی و باتجربه اقتصاد با مطرح شدن اسم ریش قرمز، یاد فردی می‌افتند که در دهه ۸۰ و طی سال‌های متوالی، بار‌ها و بار‌ها مجامع شرکت‌های بورسی را به هم ریخته و مورد انتقاد شدید فعالان بورس تهران بوده است، اما خودش معتقد بود که مدیران بی کفایت شرکت‌هایی که من سهامدار آن‌ها هستم، نمی‌توانند پاسخ گوی سوالات من باشند به همین دلیل از من متنفرند. او سهامدار ۳۰۰ تا ۴۰۰ شرکت بورسی بود. شرکت هائی که گفته می‌شود میزان مالکیت او در برخی آن‌ها به ۱۰ سهم نیز نمی‌رسید. ولی با خرید چند سهم محدود فقط به دنبال این نکته بود که مجوز حضور در مجامع عمومی شرکت‌ها را در دست داشته باشد.
ریش قرمز را بار‌ها از مجامع بیرون کرده اند و صحنه مشاجره‌های او با مدیران شرکت‌ها اغلب به زد و خورد تبدیل شده بود، حتی روزنامه کیهان وی را به عنوان یک کلاهبردار معرفی کرد. اما عاقبت ریش قرمز نیز شنیدنی بود. چند سالی را تاخت و تازاند و سپس با شکایت و مخالفت انبوهی از شرکت‌ها و سازمان بورس، راهی زندان شد و ... ناگفته نماند که اتفاقا ریش قرمز هم دستی بر رسانه داشت.
زمان گذشت و بعد از سال‌ها، طرح داستان ریش قرمز، صرفا برای عبرت آموزی بود و شیوه کار او، پند فعالان بازار بود برای یکدیگر. اما بنظر می‌رسد که در دنیای جدید و زمانه حاضر، شاهد مورد توجه قرار گرفتن رویه‌های رفتاری ریش قرمز، توسط برخی از همکاران رسانه‌ای هستیم. حمله کور در زمان مجامع شرکت‌ها و انتشار اخبار زرد تخریبی با هدف زیر سوال بردن برند، عملکرد و دستاورد‌ها و توانمندی‌های مدیریتی.