شعار سال : تاریخ ادیان بر این نکته انگشت تاکید نهاده اند که پیامبران برای هدایت مردم و رستگاری آنان، ظهور کرده اند و همت و بعضا جان خویش را بر سر رسالت شان نهاده اند. پیامبری، از جنس هدایت و راهنمایی خلق به سوی حق است. پیامبران آمدند و تلاش کردند تا عامه ی مردم را به سوی خداوند برگردانند و جانشان را به سوی او رهسپار کنند، آنان نیامدند که حکومت کنند، بلکه حاملان وحی بودند و می خواستند دست انسان را بگیرند و در دستان خداوند بگذارند. از این رو، پیامبری، از جنس مدیریت این جهانی نبوده است.
عقل آدمیان در طول زندگی بشری کافی بود تا همین جهان را و زندگی آدمی را به گونه ای آباد کند که از لذت های آن بهره مند شود. عقل، برای حل مشکلات روزمره و باز کردن کلاف سردرگم زندگی، خود بسنده است. عقل، در مدیریت این جهان بر پای خود ایستاده است. اگر ما بودیم و زندگی در این جهان و بس، اگر آدمی بود و زیستن چندساله و تمام. اگر این چنین بود، با همین عقل هم می توانست خود را اداره کند. سقف زیستن این جهان بر ستون عقل، پایدار است و ارکان زیستن را می توان با عقل تنها، محکم کرد. پیامبران هم که نمی آمدند، آدمی می دانست و می توانست نان خویش را چگونه از طبیعت بیرون بکشد. جامعه اش را بسامان کند و ساختارهای اجتماعی را بنا نهد. می توانست به شکار بپردازد، کشاورزی کند و دامپروری نماید. می توانست خانه بسازد و خود را از بیماری نجات دهد. پیامبران هم که نمی آمدند، عقل آدمی، کشف و اختراعش را فرو نمی نهاد و علوم را پایه و اساس می بخشید. برای آن که دردهایش را درمان کند و تندرست باشد، پزشکی را خلق کرد، برای آن که از گزند باد و باران، در امان بماند، خانه ای ساخت. برای آن که بتواند کنار یکدیگر و با امنیت زندگی کند، حکومت را پایه ریزی کرد. و برای آن که زندگی جمعی اش را سامان دهد نهادهای چهارگانه ی خانواده و اقتصاد و سیاست و تعلیم و تربیت را به وجود آورد.

به راستی اگر زندگی ما در همین جهان پایان می گرفت چه نیازی به پیامبران داشتیم؟

اما گویی همه ی داستان این نیست. آدمی دریافت که گرچه ازلی نیست اما موجودی ابدی است. قرار است با غروب عمرش در این جهان، زندگی جدیدش در سرای دیگر، طلوع کند. مرگ برای او مسئله شد و هنوز مسئله است. نسبت این جهان و جهان دگر سبب شد که خود را برای سفر آماده کند. بپرسد که در آن وادی به چه چیز محتاج است. قاعده ی زندگی چگونه است و مناسبات آن جهان را چه کسی بنیان می نهد؟ آدمی در سپیده دم تاریخ، دریافت که باید نحوه ی زندگی در آن جهان را بشناسد و این جا و اکنون، خود را آماده نماید. او می خواست بداند چرا آمده است؟ آمدنش بهر چه بوده است؟ و می خواست بداند به کجا می رود؟ اضطراب بودن و رفتن، وجودش را در می نوردید و او را به خود مشغول می داشت. عقل را کفایت لازم برای پاسخ دادن نبود. عقل، البته دست او را در این جهان می گرفت، اما هنوز خود را در این جهان، تنها و غریب می دید. انسان، حکومت را خلق کرد، اما او نیاز به هدایت داشت تا از این ورطه جان سالم بدر ببرد. پیامبران آمدند تا دست آدمی را بگیرند و به او بگویند که در جهان دیگر، چگونه بزیند و چگونه با خالقشان مواجه شوند. پیامبران آمدند و هدایت را بر دوش گرفتند. آنها برای حکومت کردن نیامدند.
پیامبر اسلام نیز در غدیر، اتمام هدایتش را به گوش همگان رساند. او که برای حکومت نیامده بود که جانشین حکومتی اش را برگزیند. در آن روز بزرگ بود که ولایت معنوی علی(ع) را نشان داد. جفای بزرگی است اگر هدایت و ولایت را حکومت این جهانی تعبیر و تفسیر کنیم. کافی است نهج البلاغه را ورق بزنیم تا نگرش امام را به حکومت دریابیم. درد علی این نبود که حکومت را از او ستاندند. او کالای نفیس هدایت را بر جان ها می خواست. غدیر که آمد، مسلمین دانستند که با اشارات ولی معنوی شان می توانند رستگار شوند. مسئله ی علی، رستگاری بود ونه حکومت. اما ما چرا موضوع را از ارتفاع به زیر می کشیم و چنین مبتذلش می کنیم؟ غدیر، یعنی هدایت پیامبرانه، ادامه خواهد داشت. و ما تنها نخواهیم بود.

شعار سال ، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت خبر آنلاین ، تاریخ انتشار 4 اذر 89 ، کد خبر : 110860 ، khabaronline.ir