در ایران جایگاه مدیریت و فرد یکی هستند ( مانند دو روح در یک بدن) و نمیتوان او را از این مقام جدا کرد و یا اصلا این مقام را بدون او متصور شد. مدیران دائم العمر به صندلی مدیریت خود چسبیده اند و فارغ از هر گونه نظارت و پاسخگویی، تا زمانی که حضرت عزارئیل به سراغشان نیاید، همچنان در پست خود باقی خواهد ماند!
شعار سال:در روزهای اخیر استعفای نخست وزیر نسبتا جوان، قدرتمند و محبوب ژاپن ( آقای شینزو آبه) بدلیل بیماری نه چندان مهمی، بازتاب بسیار فراوانی در رسانه های ایرانی داشت. بسیاری با طعنه به حلقه بسته مدیران پیر ، بیمار و فرتوت و ناکارآمد کنونی ایران، از نخست وزیر ژاپن و کار او به نیکی یاد کردند و این اقدام او را ستودند.
برای من که سالها با مدیران ژاپنی کار کرده ام شنیدن این خبر تعجب برانگیز نبود چرا که دیدگاه ها در ایران و ژاپن راجع به مدیریت و مدیران، دارای تفاوتی بنیادین و اساسی است. در ایران مدیریت بیشتر به عنوان جایگاه و سلطنت و مقام محسوب شده و برای مدیر، اعتبار، قدرت و ثروت بهمراه می آورد. در حالیکه در ژاپن مدیریت به مانند سایر شغلهای یک جامعه انسانی مانند پزشکی، مهندسی، رانندگی، فروشندگی، تنها یک شغل و وظیفه محسوب میشود و به مانند پزشک، وظیفه ای سنگین بر دوش صاحب آن قرار میدهد. بنابراین جای تعجب ندارد که وقتی مدیر به هر دلیلی از انجام وظیفه مدیریت خود برنیاید و یا کسی بهتر از او در انجام این وظیفه باشد، براحتی و با کمال میل حاضر به واگذاری این وظیفه سنگین است.
در شرکت شاهد هستم که بسیاری از ژاپنیها از بعهده گرفتن وظیفه مدیریت بشدت گریزان هستند و تنها در صورتی که چاره ای نباشد ( به قول ژاپنی ها شوگانای) این وظیفه خطیر و سنگین را می پذیرند!! حتی چند وقت پیش شرکت اطلاعیه ای مبنی بر کمبود مدیران میانی و عمومی منتشر کرده بود و آنرا یکی از چالشهای شرکت در آینده ذکر کرده بودند. در ژاپن مدیران براحتی و بدون کوچکترین تنش و یا آشوبی، جایگزین میشوند و یا حتی تنزل درجه داده میشوند که در بسیاری اوقات باعث خوشحالی مدیر مورد نظر هم میشود!! اطمینان دارم هم اکنون نخست وزیر نسبتا جوان ژاپن یکی از خوشحالترین افراد روی کره زمین است چرا که از مسئولیت انجام این وظیفه سنگین بدون مزایای چندان رها شده است و دیگر نباید پاسخگوی سیستمهای سختگیرانه و بیرحم نظارت و بازرسی باشد. بزودی هم به مانند اسلاف خود فراموش شده و به مانند یک فرد معمولی در جامعه ژاپن، به زندگی معمولی خود ادامه میدهد و بسیار شادتر از زمان کنونی خواهد بود.
در ایران جایگاه مدیریت و فرد یکی هستند ( مانند دو روح در یک بدن) و نمیتوان او را از این مقام جدا کرد و یا اصلا این مقام را بدون او متصور شد. مدیران دائم العمر به صندلی مدیریت خود چسبیده اند و فارغ از هر گونه نظارت و پاسخگویی، تا زمانی که حضرت عزرائیل به سراغشان نیاید، همچنان در پست خود باقی خواهد ماند!
پایگاه تحلیلی- خبری شعار سال ،برگرفته از فضای مجازی