متن این یادداشت به شرح زیر است:

مصاحبه جناب آقای دکتر حسینی، معاونت محترم تشخیص و درمان سازمان دامپزشکی را مطالعه کردم، ضمن تشکر از دغدغه‌مندی ایشان، توجهات را به چند نکته جلب می‌کنم:

کلید اصلی طبابت دامپزشکی به طور عام و طبابت دام‌های بزرگ به طور خاص، بحث «دارو» است؛ چطور می‌شود دارو به صورت آزادانه و بی‌دردسر در اختیار همه باشد و دم از تأمین بهداشت عمومی و... زد؟! اگر دارو فقط در اختیار کلینیسین باشد و داروخانه هم صرفاً با نسخه دارو بدهد، اگر نگوییم همه، بلکه بسیاری از مشکلات مرتبط حل خواهد شد.

بحث درمانگران غیرمجاز هم با حل مساله «دارو» تا حد زیادی حل خواهد شد؛ ماده ۱۱ قانون سازمان دامپزشکی کشور در مورد درمانگران غیرمجاز بسیار صریح است، ولی تاکنون چند بار توسط ادارات کل دامپزشکی اجرایی شده است؟! در بسیاری مناطق بخش عمده‌ای از طبابت دام بزرگ توسط درمانگران غیرمجاز انجام می‌شود. در صورت عدم پاسخ به درمان، چه کسی می‌داند دامی که توسط آنان دارو دریافت کرده، در کجا ذبح و گوشتش به مصرف می‌رسد؟! پس نقش دامپزشکی در تأمین سلامت دامی کجاست؟ چندین جوان مستعد را می‌شناسم که اقدام به تأسیس درمانگاه کردند و بعد از مدتی به دلیل کسادی کار جمع کردند، در حالی که داروخانه‌های دامپزشکی همان مناطق پر رونق بودند. چگونه است که در منطقه‌ای، چرخ کلینیک‌ها نمی‌چرخد، ولی داروخانه‌ها رونق دارند؟!

اگر دست و پای درمانگران غیرمجاز جمع شود و تحویل دارو فقط با نسخه باشد، دامپزشکان بسیاری قابلیت کار و اشتغال و کسب درآمد مناسب را خواهند داشت. می‌شود «احساسی» شعار داد که اگر «دامپزشک» با سواد باشد، دامدار سراغ درمانگر غیرمجاز نمی‌رود، که البته به دلایل روشن با واقعیت موجود همخوانی ندارد و همه «قربانی» هستند، اما راه حل این است که دامپزشک بی‌سواد را فقط باید دامپزشک باسواد کنار بزند و مهیا کردن این بستر بر عهده سازمان و ادارات کل دامپزشکی است.

مخلص کلام اینکه اگر زودتر برای بحث «دارو» و «درمانگران غیرمجاز» چاره‌ای اندیشیده نشود، به‌ویژه در بحث دام‌های بزرگ و بهداشت عمومی، همه چیز یک جا بر باد خواهد رفت... اگر تا الان نرفته باشد!

دکتر سروش یوردخانی
عضو شورای نظام دامپزشکی استان سمنان