شعارسال: یک پزشک با امضای محفوظ در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «هیئت علمی یا هیئت عَلَمی؟!» نوشت:

به اذعان بزرگان معلمی عشق است و ایثار و استادان با کمترین چشم‌داشتی با بیشترین تلاش برای تعالی فرزندان ایران‌زمین زحمت می کشند. استادان باید حداکثر نقش را در رشد و توسعه کشور و در رفع مشکلات و معضلات فرهنگی، اقتصادی داشته باشند. معلمان و استادانی که متعهدانه فراتر از وظایف اداری و سازمانی خود همانند یک سرباز وطن به فکر ارتقای سطح علمی دانش‌آموختگان کشور تلاش می‌کنند و حتی پس از ابتلا به کرونا تدریس آنلاین را از روی تخت بیمارستان‌ها انجام می‌دهند. پیشرفت هر جامعه‌ای براساس نیروهای انسانی آن جامعه تحقق پیدا می‌کند. وقتی می‌گوییم سرنوشت یک جامعه از دانشگاه تعیین می‌شود، منظور همان نقش تعلیم و تربیت در دانشگاه‌هاست که احترام ویژه مردم را نیز در پی دارد. استادان به‌دنبال منافع مالی نیستند، بلکه به‌دنبال ارزش‌هایی هستند که خلق می‌کنند.

موارد فوق بخشی از اهمیت و جایگاه اساتید دانشگاهی در رادیو و تلویزیون و مجلات و روزنامه‌ها و سایت‌های خبری است که به وفور می‌شنویم و می‌خوانیم.

توجه به نیازهای مادی اساتید مهم است ولی آیا بالاتر از جایگاه فرهیختگی و منزلت و شان آنها در انجام وظایف و مسئولیت‌های حرفه‌ای و اجتماعی است؟ آیا اساتید دانشگاه فقط حق‌العمل‌بگیرهایی هستند که تمام تلاش‌شان کسب درآمد بالاتر باشد و فقط باید نسبت به پایین بودن حقوق و مزایای خود اعتراض کنند؟ آیا وضعیت اسفبار آموزش و پژوهش و فساد حاکم بر محیط‌های دانشگاهی را نمی‌بینند و نسبت به آن اعتراض ندارند؟ آیا نسبت به مدرک فروشی و صندلی فروشی در دانشگاه‌ها معترض نیستند؟ آیا به رانت و تقلبات وسیع در حیطه پژوهش و مقاله‌سازی و هدر دادن میلیاردها تومان از پول بیت المال معترض نیستند؟ آیا به سمبل کردن کلاس‌ها و به ابتذال کشیدن آموزش و بسط و گسترش بی‌سوادی اعتراضی ندارند؟ پس این همه رسالت و تعهد و مسئولیتی که می‌شنویم چگونه عملی می‌شود؟ آیا اینکه می‌گویند معلم باید به دانش‌آموختگان خود انسانیت را آموخته و با آنها با عزت و کرامت برخورد کرده و آنها را در مسیر درست اخلاقی و حرفه‌ای و کارآمد تربیت کند فقط در حد شعار و تعارف است؟

اینکه انسان‌ها به دنبال کسب سود و منافع باشند موضوع بدی نیست ولی برای کسانی که کسوت استادی را یدک می‌کشد و مسئولیت‌های خطیر جامعه به عنوان صاحب فکر و خرد و اندیشه‌ورز را بر عهده دارند زمانی معتبر خواهد بود که به مسئولیت و رسالت اصلی خویش به درستی عمل کرده باشند و در قبال حقوقی که از ملت می‌گیرند پاسخگو باشد تا تقاضای افزایش حقوق آنها به منزله خواسته برحقی از سوی ملت تلقی شود نه تامین منافع گروهی.