شعار سال: ساختمان، مثل همه ساختمان‌های نیمه ساز، کمی وهمناک است، باورت نمی‌شود کسی در آن حضور داشته باشد، چه برسد به اینکه مدرسه باشد، اما حقیقت چیز دیگری است، اینجا مدرسه نیایش روستای مولا داد زهی از بخش پلان، شهرستان چابهار است. روستا ۴۲۸ نفر جمعیت دارد (طبق سرشماری نفوس مسکن سال ۹۵)؛ که به گفته مدیر مدرسه ۱۵۰ نفر آن دانش آموز همین مدرسه هستند. "

مدرسه‌ای که فقط عنوانش شبیه مدارس پرآوازه لاکچری است، ساختمانی نیمه کاره که با بلوک‌های سیمانی، سه اتاقش را برای کلاس درس، و یک اتاق را برای دفتر مدرسه آمده کرده اند. مابقی فضا پر از شن و ماسه و خاک است؛ که بچه‌ها مجبورند زمان‌های استراحت را در آن سر کنند.

کلاس‌ها تهویه مناسبی ندارد و در هوای داغ چابهار ماندن در آن به جان کندن شبیه است. سرمای زمستان هم که مصیبت دیگری است، در این ساختمان بی در و پیکر مدیر مدرسه چهره رنج دیده‌ای دارد.

مدیر مدرسه می‌گوید همین ساختمان نیم ساز را هم اجاره کرده ایم و گرنه محلی برای درس خواندن بچه‌ها وجود نداشت. روستا ۱۵۰ دانش آموز ابتدایی دارد، که ۵۰ نفر به دلیل شرایط بد آموزشی یا ترک تحصیل کرده اند، یا به روستای همجوار رفته اند، و اکنون حدود ۱۰۰ نفر در همین مدرسه درس میخوانند.

هنگامی که مدیر مدرسه میگوید برای دسترسی به شرایط بهتر تحصیلی به روستا‌های همجوار رفته اند همه چیز به شکل غمناکی آزار دهنده میشود، زیرا اگر به سایر روستا‌ها و یا حتی دشتیاری هم سر بزنی، فقر شدید امکانات آموزشی را به چشم میبینی، شرایط تلخی که با حتی بدترین مدارس تهران نیز قابل قیاس نیست.

وقتی «دکتر سید مجید حسینی» که این گزارش میدانی را تهیه کرده، از مدیر مدرسه در مورد اقدامات دولت می‌پرسد، با جوابی شگفت روبرو میشویم او میگوید تنها کسانی که برای سر و سامان دادن به شرایط مدرسه روستا پیش قدم شده اند گروه‌های جهادی مردمی بوده اند، که گویا دشواری کار چنان بوده که آن‌ها هم منصرف شده اند.

هر بار که از او در مورد اقدامات دولت پرسیده می‌شود، پاسخی ندارد؛ آنچه دقیقا به چشم می‌آید این است که هیچ کمک و اقدامی نه از طرف دولت و نهاد‌های دولتی و نه از سوی هیچ کدام از نهاد‌های حمایتی و مسئول انجام نشده است.

صد دانش آموز این روستا به شکل عجیبی از طرف مسئولان مورد بی توجهی قرار گرفته اند، تا جاییکه که تنها مکان تحصیلشان یک ساختمان ترس آور اجاره‌ای است.

مدیر مدرسه با گفتن این جمله که «دانش آموزان مرتب به مدرسه می‌آیند، اما ژولیده و خاک آلود به منزل برمیگردند» از بی رغبتی شدید دانش آموزان به تحصیل، به دلیل فضای نامناسب آموزشی میگوید.

امری که زنگ خطر جدی برای امکان ترک تحصیل دانش آموزان این روستاست؛ که با خطر بی سوادی نسل آینده و ادامه یافتن فقر در خانواده‌های ساکن آن روبروست.

شهرستان‌های چابهار و دشتیاری دشتیاری با بیش‌از ۲۰ هزار دانش آموز از محروم‌ترین نقاط آموزشی کشور و نمونه کامل تبعیض و بی عدالتی در حوزه تعلیم و تربیت است، مسئولین آموزش و پرورش و بخش‌های دولتی، به شکل باور ناپذیری نسبت به این منطقه غفلت ورزیده و در طی چند سال اخیر، هیچ اقدامی برای رفع کاستی‌ها انجام نشده، و هیچ تغییری در شرایط آموزشی این کودکان رخ نداده است. این در حالی است که چابهار در همین سال‌ها محل رفت و آمد‌های متعدد و متناوب مسئولان بوده است، مسئولانی که بدون توجه به درد‌های این مردم می‌آیند و می‌روند.

سیستان و بلوچستان پایین‌ترین شاخص سرانه فضای آموزشی در میان ۳۱ استان ایران دارد، وزارت آموزش و پرورش می‌گوید شاخص میانگین سرانه فضای آموزشی در کشور ۵ متر است، در سیستان و بلوچستان این عدد به ۳ متر است و در شهر‌های جنوب بلوچستان شرایط به مراتب بدتر است به طوری که سرانه میانگین در این مناطق کمتر یک متر است.

سازمان توسعه و نوسازی مدارس ایران برآورد کرده سیستان و بلوچستان ۶ هزار مدرسه تخریبی، کپری و ناایمن دارد که نیاز است بازسازی، مقام‌سازی و یا دوباره سازی شوند. اداره کل آموزش و پرورش استان هم گفته با کمبود ۱۲ هزار معلم دست و پنجه نرم می‌کند.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری تسنیم، تاریخ انتشار: 17 آبان 1399، کد خبر: 4956563،  www.tasnimnews.com