شعار سال: در حالی که بسیاری از کشور‌های اروپایی نظیر انگلیس، فرانسه و حتی آلمان به دنبال حضور حداقلی هواداران خود در ورزشگاه‌های فوتبال هستند و حتی آرسنالی‌ها در لیگ اروپا توانستند حدود ۲ هزار تماشاگر را در ورزشگاه خانگی خود ببینند، اما لیگ برتر ایران هم چنان بدون تماشاگر است و به نظر نمی‌رسد تا پایان لیگ بیستم تیم‌ها بتوانند هوادارانشان را در استادیوم ببینند.

از هفته بیستم لیگ برتر در فصل نوزدهم که اوایل اسفند سال ۹۸ برگزار شد فوتبال ایران رنگ تماشاگر را به خود ندیده است و به نظر می‌رسد بسیاری از تیم‌ها و بازیکنان نیز به این موضوع عادت کرده اند. می‌توان گفت بزرگترین قربانی بدون تماشاگر برگزار شدن مسابقات، سپاهان بود که به خاطر عدم حضور تماشاگر تصمیم گرفت برابر پررسپولیس به میدان نرود و سه امتیاز مهم را از دست داد تا یکی از عجیب‌ترین اتفاقات سال‌های اخیر لیگ را رقم بزند.

 

یک قانون اجباری و دلتنگی مربیان؛ حتی امیر قلعه نویی!

به هرترتیب در ابتدای اجرای قانون عدم حضور تماشاگر در مسابقات بسیاری از تیم‌ها این موضوع را آسیب زا می‌دانستند و تیم های، چون پرسپولیس، استقلال، سپاهان، نساجی و تراکتور که تماشاگران بیشتری را نسبت به دیگر تیم‌ها در بازی خانگی داشتند جای خالی هواداران را بیشتر حس کردند و بسیاری از مربیان و بازیکنان نیز به این اتفاق واکنش نشان دادند.

جواد نکونام سرمربی فولاد خوزستان یکی از کسانی است که بار‌ها و بار‌ها درباره غیبت تماشاگران در ورزشگاه حرف زده است. او تقریبا پس از هر بازی این کلمات را بر زبان می‌آورد: «فوتبال با تماشاگر جذابیت بیشتری دارد و جای تک تک هواداران روی سکو‌ها خالی است.» با این حال و بدون شک یکی از کسانی که دلش برای "فوتبال با تماشاگر" لک زده محمود فکری است. تصورش را بکنید؛ بازی استقلال، ورزشگاه آزادی، ۶۰ - ۷۰ هزار هوادار آبی و رقصیدن روی شعار‌هایی که می‌دهند: «این، آبیه منه، دوستش دارم خیلی زیاد، قهرمانی بهش میاد.»

فکری هم هر بار که بحث‌های اینچنینی پیش آمده گفته: «تقریبا از نیم فصل گذشته به این سمت تیم‌ها طرفدارانشان را در ورزشگاه ندارند و استادیوم‌ها خالی است. این قشنگ نیست؛ به هرحال استادیوم با سروصدا و شوروحال جذاب‌تر می‌شود. اما هم شخص خودم و هم بازیکنان استقلال می‌دانیم طرفداران پرشماری داریم که منتظر نتیجه بازی ما هستند و حالا چه در استادیوم باشند یا در خانه ما وجودشان را کنارمان حس می‌کنیم.»

 

از هیاهوی بوق‌های کر کننده تا تبدیل شدن به یک عادت

فوتبال است و تماشاگرانش. حتی اگر خیلی از فرهنگ غلط استادیومی هم انتقاد داشته باشند، حتی اگر خیلی‌ها مخاطب ۱۰۰ هزار نفر در ورزشگاه باشند و حتی اگر خیلی‌ها مورد توهین تماشاگرنما‌ها قرار بگیرند باز هم نظرشان این است که بازی‌های فوتبال با تماشاگر چیز دیگری است. مثل امیر قلعه نویی. سرمربی موفق فوتبال ایران در که در سال‌های اخیر توهین‌های زیادی را شنیده است، اما وقتی پای هواداران واقعی که به میان بیاید درباره شان می‌گوید: «دلم برای شان تنگ شده و دوست دارم در هر ورزشگاهی حتی اگر مهمان است هواداران حضور داشته باشند.»

شده است مثل یک تلنگر روی اعصاب. با هر کسی که در فوتبال نقشی دارد حرف بزنی ممکن نیست با قاطعیت از این بگوید که: «خوب شد هواداران در ورزشگاه نیستند.» هیاهوی بوق‌های کر کننده، خطاب قرار دادن بازیکنان، جیغ و سوت‌های ممتد و شعار‌هایی که اجازه نمی‌دهد صدا به صدا برسد. باید فوتبالیست بود تا این دلتنگی‌ها را درک کرد. نمونه اش سید جلال حسینی. کاپیتان سرخپوشان که از این اتفاق واقعا ناراحت است. نه تنها بازیکنان و مربیان بلکه مخاطبان همیشگی فوتبال که پای تلویزیون می‌نشینند سکوت سکو‌ها را کاملا حس می‌کنند و شاید در روز‌های نخست چه سمعی و چه بصری جذابیت فوتبال برایشان کمتر شده بود، اما آن‌ها هم به این موضوع عادت کرده اند.


جای خالی تکنولوژی در فوتبال ایران

در این میان تیم‌های ایرانی هم که از تکنولوژی‌های اروپایی محروم هستند تلاش کردند به هرطریقی که شده حال و هوای تماشاگران را به ورزشگاه بیاورند که به نظر نمی‌رسد موفق بوده باشند چرا که هیچ یک از این اقدام‌ها برای مخاطبان جذاب نبوده است. با توجه به اینکه مسئولان فرهنگی تیم‌ها و حتی سازمان لیگ کوچکترین خلاقیتی در زیباسازی ورزشگاه‌ها ندارند همین علتی شده که خالی بودن سکو‌های ایران زشت‌تر از استادیوم‌های خارجی باشد. با وجود اینکه هیجان و شورو اشتیاق وصف ناشدنی تماشاگران روی سکو‌ها از فوتبال حذف شده، اما مسئولان صداوسیما نفس راحتی می‌کشند چرا که دیگر مجبور نیستند صدای بلند فحاشی‌های تماشاگران را قطع کنند! البته در یکی دو هفته قبل اتفاقی افتاد که با توجه به سکوت حاکم در جریان مسابقه فوتبال ایران را وارد چالش دیگری کرد. چالشی که از صدای تماشاگران واضح‌تر به گوش مخاطبان رسید.

نفس راحتی که بعضی از مربیان می‌کشند

غیبت تماشاگران در فوتبال در نگاه اول ناامید کننده و منفی است، اما اگر فوتبال ایران نگاهی به اوضاع خود در سال‌های اخیر بیندازد خیلی از تیم‌ها باید از این اتفاق استقبال کنند. برای مثال بسیاری از مربیان تیم‌های مطرح که در فصل گذشته و البته فصل جاری در کسب نتایج مورد نظر ناکام ماندند به دلیل عدم حضور تماشاگران می‌توانند نفس راحتی بکشند چرا که اگر آن‌ها بودند با اعتراض سکو‌ها مجبور بودند زودتر چمدان خود را ببندند و بروند! در واقع فشار هواداران که در صورت نتیجه نگرفتن تیم‌ها در فوتبال ایران به وجود می‌آمد حالا حذف شده و از این بابت بسیاری از تیم‌ها و بازیکنان می‌توانند با خیال راحت تری بازی کنند! البته هیچ یک از آن‌ها این درباره این اتفاق حرفی نمی‌زنند، اما قطعا از بین رفتن فشار هواداران می‌تواند به بسیاری از تیم‌ها کمک کننده باشد.

 

داوران در امان!

در این چند ماهی که فوتبال ایران از حضور تماشاگران محروم شده است ظاهرا داوران هم با آرامش بیشتری قضاوت خودشان را انجام می‌دهند. هر چند که اعتراض به داوری همیشه در فوتبال ایران بوده و تمامی هم ندارد. تیمی که می‌برد از قضاوت خوب داوری حرف می‌زند و سرمربی تیم بازنده، پس از دوختن زمین و زمان بهم در نهایت یک گزینه را به عنوان مقصر در ناکامی تیمش عنوان می‌کند و آن داور است. داوران هم که گاهی با شعار‌ها و توهین‌های متعدد هواداران مواجه می‌شوند حالا استرس کمتری را در بازی‌های بزرگ تجربه می‌کنند هرچند که آن‌ها هم غیبت تماشاگران را ناراحت کننده می‌دانند. با این حال فعلا آن‌ها به دلیل تصمیماتی که می‌گیرند در امان هستند. تصور کنید حضور ۹۰ هزار نفری در دربی پایتخت. سوت زدن به نفع یکی از تیم‌ها و ... جو عجیبی است.

هیچ تیمی میزبان نیست

نکته دیگری دیگر میزبان یا مهمان بودن تیم‌ها اهمیت خود را از دست داده و شاید رفت و آمد به همراه امکانات شهر‌ها تعیین کننده باشد. اگرچه نمی‌توان درآمدزایی تیم‌ها از بلیت فروشی را نادیده گرفت و این هم می‌تواند یک مشکلی مالی بزرگ باشد که به علت عدم حضور تماشاگران به وجود آمده است. خیلی از تیم‌های بزرگ مثل پرسپولیس، استقلال، تراکتور، سپاهان و ... به لطف هواداران شان گاهی حتی بازی باخته را با برد عوض کرده اند. اما حالا دیگر فرقی ندارد و آن‌ها آن یار دوازدهم و آن عاملی که انرژی مضاعفی می‌داد را در اختیار ندارد.

خوش به حال سازمان لیگ با این همه تبلیغات!

غیبت هواداران روی سکو‌ها اگر برای تیم‌ها و تماشاگران یک موضوع منفی باشد، اما برای سازمان لیگ که فضای تبلیغاتی بیشتری را در اختیار گرفتند یک اتفاق سراسر مثبت بود؛ چرا که علاوه بر سه ردیف تبلیغات دور زمین می‌توانند تبلیغات خودشان را با فونت درشت‌تر و با زمینه بزرگ‌تر به روی صندلی‌ها بنشانند! صندلی‌های ورزشگاه‌های ایران که به هربهانه‌ای از جا کنده می‌شدند و روی هوا می‌چرخیدند تا برسر یک بازیکن فرودآیند مدت هاست سرجای خود نشسته اند و از دیدن فوتبال بدون هیاهو لذت می‌برند! کرونا بی خیال نمی‌شود و فوتبالی بدون تماشاگر هیجان زیادی ندارد. باید منتظر نشست و دید که این تشنه لبان فردای روزی که کووید ۱۹ ریشه کن شد چه کاری برای فوتبال انجام خواهند داد و تا چند ماه استادیوم‌های ورزشی را پر خواهند کرد.


شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرآنلاین، تاریخ انتشار: ۱۵آذر ۱۳۹۹، کد خبر: khabaronline.ir، ۱۴۶۲۷۲۱