شعار سال: از جمله معدود فواید برگزاری مسابقات فوتبال بدون حضور تماشاگران، عیان شدن وضعیت مربیگری لب خط در کشورمان است. اینکه هنوز با گذشت ۲۰ سال از برگزاری لیگ حرفه‌ای در کشورمان همچنان مربیان تیم‌ها به یاد بازی در محلات با داد و فریاد بر سر بازیکنان تیم شان دنبال یاد دادن راه و چاه فوتبال به آن‌ها هستند. طوری که تصور می‌شود بازیکن حرفه‌ای که حداقل ۷۰۰ و حداکثر ۱۲ میلیارد تومان دستمزد می‌گیرد، نمی‌داند با دریافت توپ باید آن را پاس بدهد. یا بازیکن لیگ برتری نمی‌داند که با از دست دادن توپ باید به عقب برگردد و در کار دفاعی شرکت کند. یا در بسیاری از موارد، مربی تیم تصور می‌کند بازیکنانش فراموش کرده اند که باید در حین حرکت بازیکن حریف به سمتش رفته و توپش را بزنند که با داد و فریاد لب خط از آن‌ها می‌خواهند روی پای بازیکن حریف بروند.

 

شیوه‌ای قدیمی در مربیگری

فریاد شوت بزن، شوت بزن یا اصطلاحاتی دیگر از این دست همگی در طول یک بازی ۹۰ دقیقه‌ای پخش زنده اینقدر تکرار می‌شود که نه تنها تمرکز بازیکنان درون زمین بلکه تمرکز بیننده تلویزیونی را هم از بین می‌برند. شیوه‌ای قدیمی در مربیگری که دیگر در کمتر لیگ حرفه‌ای شاهدش هستیم، مشخص می‌کند ما هنوز راه طولانی تا رسیدن به استاندارد‌های بین المللی تحت عنوان حرفه‌ای داریم. انتقال دستورات تاکتیکی ابتدایی و اولیه که هر فوتبالیستی در سطح کوچه و محله آن‌ها را می‌داند، آن هم با فریاد‌های گوشخراش کادر فنی تیم‌ها در همه دیدار‌های لیگ برتر در طول این مدت به شدت توی ذوق می‌زند، ولی در این ایام بیش از همیشه روی اعصاب بیننده تلویزیونی است.

این نوع رفتار از سوی مربیان تیم‌های لیگ برتری البته این تصور را هم برای بیننده ایجاد می‌کند که بازیکنان هیچ سررشته‌ای از فوتبال ندارند که مربی شان بدیهی‌ترین کار‌ها را به آن‌ها گوشزد می‌کند. پاس سالم، با حوصله باحوصله، بیا بیا، برو برو، پاس پاس، نزن نزن، شوت شوت، اوت اوت و این قبیل اصطلاحات بار‌ها و بار‌ها با فریاد‌های همه سرمربیان یا دستیاران آن‌ها به بازیکنان توصیه می‌شود. اما‌ای کاش این اتفاقات کنار نیمکت تیم‌های لیگ برتری تنها در همین حد بود و موضوعات دیگر برای کسب نتیجه و امتیازات کامل یک مسابقه در این باره دخیل نبودند.

 

پدیده جدیدی که در این مدت بار‌ها به ویژه در برخی تیم‌ها (که در این هفته‌ها نیز بار‌ها درباره شان صحبت شده) دیده شده این است که سرمربی تیم با استخدام یکی دو مربی خوش صدا روی نیمکت و کنار دستش این مسئولیت را به آن‌ها می‌دهد که از دقیقه یک بازی با داد و فریاد کنار زمین کاری که تماشاگر میزبان در خانه انجام می‌دهد را انجام بدهند.

در واقع یکی از حربه‌ها یا امتیازات تیم‌های میزبان در دیدار‌های خانگی این است که تماشاگران با تشویق و ایجاد سروصدا سعی می‌کنند تمرکز بازیکنان و کادر فنی تیم مهمان را از بین ببرند و ظاهرا حالا که خبری از تماشاگر نیست کادر فنی با استفاده از چند عامل خوش صدا روی نیمکت و بعضا بی احترامی به مربی تیم رقیب مقدمات از بین بردن تمرکز نیمکت تیم مقابل را فراهم می‌کنند تا با روشی به شدت منسوخ شده که امروزه حتی در مسابقات فوتبال زمین خاکی هم دیده نمی‌شود، روی اعصاب کادر فنی تیم روبرو رفته و در نهایت به خواسته شان برسند.

هتاکی به کادر فنی تیم روبرو حتی به قیمت دریافت کارت زرد و قرمز تنها برای کسب یک پیروزی از خجالت آورترین اتفاقات این مدت بوده که در برخی مسابقات لیگ برتری شاهدش بودیم. فریاد‌هایی که حتی در محرومیت مربی از روی سکو‌ها هم اسباب دلخوری کادر فنی برخی تیم‌ها را به دنبال داشته است! پدیده‌ای زشت که البته در طول هفته‌های گذشته لیگ برتر هم شاهد بروز آن در حاشیه تعدادی از مسابقات بودیم.

 

بی تفاوتی ناظران داوری یا ناظران فدراسیون

نکته عجیب در این بین بی تفاوتی ناظران داوری یا ناظران فدراسیون هستند که در کمال تعجب نسبت به تیم‌های میزبان نرمش غیرمعمولی نشان داده و هیچ گزارشی در این باره به کمیته داوری یا انضباطی ارسال نمی‌کنند در حالی که قطعا با برخورد قاطع نهاد‌های نظارتی در فدراسیون و سازمان لیگ این موضوع کنترل می‌شود.

رفتاری دور از شأن جامعه مربیگری کشورمان که امثال حسین فکری ها، پرویز دهداری ها، حسین فرکی‌ها و امثالهم را در تاریخچه اش دارد در صورت بی توجهی مسئولان کم کم به عادتی غلط و اشتباه تبدیل می‌شود تا در نبود اهرم فشار تماشاگر تیم‌های میزبان این اجازه را به خودشان بدهند که در حین حرف زدن سرمربی تیم مهمان با فحاشی به او مانع از صدور دستورات تاکتیکی مدنظرش شوند!


شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از دانشجو، تاریخ انتشار: ۱۶ آذر ۱۳۹۹، کدخبر: snn.ir، ۸۹۵۲۱۰