شعار سال: دوچرخه سواری یکی از رشته‌های ناکام در بازی‌های المپیک توکیو بود که البته این ناکامی از قبل قابل پیش بینی بود. از المپیک ریو تا توکیو هیچ تدارک و برنامه‌ریزی انجام نشد تا نشان از این داشته باشد که فدراسیون به فکر نتیجه گرفتن در المپیک و پاره کردن زنجیره‌ی ناکامی از المپیک لندن تا توکیو بوده است.

البته در بررسی شکست دوچرخه سواری در المپیک مشخص نیست انگشت انتقاد را باید به سمت چه کسی نشانه گرفت و چه کسی را مسئول دانست، چون فدراسیون که تغییر رییس داشته است و رییس قبلی آن فعلا در وزارت ورزش سمت دیگری بر عهده گرفته است، رییس جدید هم فقط دو ماه مانده به المپیک بر صندلی ریاست نشست.

به هر حال المپیک تمام شده و یک سال دیگر بازی‌های آسیایی در پیش است و اگر از الان فکری برای این رویداد نشود دوباره یک ناکامی دیگر در پرونده دوچرخه سواری ثبت خواهد شد.

در حال حاضر نه تکلیف تیم ملی کوهستان مشخص است و نه پیست. تیم ملی جاده هم وضعیت نامشخصی دارد. آخرین باری که رکابزنان ایران در رقابت‌های بین المللی پیست شرکت کرده اند را به سختی می‌توان به خاطر آورد و این در شرایطی است که دوچرخه سواری یکی از رشته‌های پر مدال محسوب می‌شود و در حالی که می‌تواند به مدال آوری کاروان ایران کمک کند، اما در حال حاضر در قهقرا به سر می‌برد.

نکته مهم دیگر این است که رکابزنان ما نیاز به مسابقه تدارکاتی دارند و با در خانه ماندن و تنها تمرین کردن قطعا نتیجه‌ای در بازی‌های آسیایی نمی‌گیرند بنابراین این انتظار است که فدراسیون برنامه ریزی قوی در این مورد داشته باشد.

البته جدا از عدم نتیجه گیری، فدراسیون روز‌های سختی را پیش رو دارد؛ نه مکان مناسبی دارد و نه هنوز انتخاباتش تایید شده است.

تایید نشدن انتخابات در حال حاضر بزرگترین معضل این رشته محسوب می‌شود چرا که هر لحظه این نگرانی وجود دارد که اتحادیه جهانی چه تصمیمی در مورد فدراسیون ایران می‌گیرد.

این روز‌ها سخت‌ترین روزی‌های دوچرخه سواری ایران محسوب می‌شود و باید دید وزارت ورزش جدید و کمیته ملی المپیک چه برنامه‌ای برای بیرون آوردن این فدراسیون از معضلاتی که گریبان گیرش شده اند، خواهند داشت.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از ایسنا، تاریخ انتشار: ۲۴ مرداد ۱۴۰۰، کدخبر: ۱۴۰۰۰۵۲۳۱۶۶۳۸، www.isna.ir