شعار سال: بیش از یک ماه از پایان
المپیک ۲۰۲۰ توکیو میگذرد، اما هنوز پیشگامان ناکامی در این بازیها هیچ توضیحی بابت این اتفاقات نداده و به نظر میرسد برنامهای هم برای این کار ندارند. نکته دیگر در این باره مربوط به تعیین شانس مدال آوری در رشتههای مختلف المپیکی است که گاهی تفاوت فاحشی با پیش بینیها داشته، اما در نهایت علت ارزیابی اشتباه از سوی کمیته ملی المپیک و فداسیون اعلام نمیشود.
دست خالی مدعیان مدال آوریدر حالی که قبل از آغاز المپیک تکواندو، تیراندازی، والیبال، دوومیدانی و حتی شمشیربازی جزو شانسهای مدال محسوب میشدند، اما جز تک طلای ناخوانده جواد فروغی هیچ چیز نصیب این رشتهها نشد. تکواندو که در ریو با کمک کیمیا علیزاده توانست تا حدود زیادی از انتقادات فرار کند این بار همان یک برنز را هم نگرفت و دست خالی برگشت. تیراندازی هم با وجود تجربه زیاد برخی ملی پوشان، اما حتی برای فینالیست شدن هم به مشکل خورد. والیبال هم که ادعای حضور در نیمه نهایی را داشت درگروه ۶ تیم پنجم شد! احسان حدادی شانس مدال دوومیدانی کاران بود حتی به پرتاب ۶۰ متر هم نرسید تا دومین المپیک پیاپی را با ناکامی پشت سربگذارد. در شمشیربازی هم با وجود عملکرد مطلوب در تیمی در انفرادی آن چه که پیش بینی شده بود به واقعیت تبدیل نشد.
وعدههایی مثل باد هوانه تنها در المپیک و بازیهای آسیایی بلکه در تمام مسابقات مهم این امکان وجود دارد که یک ورزشکار بر خلاف پیش بینیها به هردلیلی ناموفق باشد نظیر اتفاقی که در پکن برای حمید سوریان رخ داد. اما موضوع مورد بحث این است که چطور رشتهای به مانند تکواندو بودجه المپیکی و مدال آور دریافت میکند، اما در دو المپیک پیاپی فقط با یک برنز برمی گردد؟ یا چگونه میشود که احسان حدادی بعد از ناکامیهای پیاپی و رکوردهای نازل جزو شانس مدالها قرار میگیرد و به او بودجه شانس مدال تعلق میگیرد؟
یک بررسی کوتاه در رکوردها و حریفان میتواند تا حدود زیادی شرایط نتیجه گیری ورزشکار را مشخص کند. برای مثال احسان حدادی که سال هاست ۶۸ متر پرتاب نکرده با چه منطقی بین شانس مدالها بود و بودجه زیادی صرف آماده سازی او شد؟ هزینه برگزاری اردوی آمریکا و جراحی خارپاشنه در آلمان به دلیل شانس مدال او در المپیک بود، اما نتیجه چه شد؟
نه تنها در المپیک و بازیهای آسیایی بلکه در تمام مسابقات مهم این امکان وجود دارد که یک ورزشکار بر خلاف پیش بینیها به هردلیلی ناموفق باشد نظیر اتفاقی که در پکن برای حمید سوریان رخ داد.کادرفنی تیراندازی ایران در چند محفل اعلام کرده بود که اگر در اروپا اردو برگزار کنند حتما مدال میگیرند، اما این اتفاق افتاد؟ پوریا نوروزیان در یک گفتگو دو ماه قبل از المپیک اعلام کرده بود با تجربهای که دارم از المپیک برعکس اسمی که دارد راحت میتوان مدال گرفت. در جهانی همه حریفان هستند و کار بسیار سختتری است، اما در المپیک گزیدهای از ورزشکاران کشورها هستند و تعداد شرکت کنندگان کمتر میشود. اسم المپیک فشار و بار روانی را بیشتر میکند.
فدراسیون پولادگر که ورزشکارانش حتی به غولها هم نمیبازند و یکی پس از دیگری مقابل مبارزان نه چندان مطرح حذف میشوند نه تنها در اردوهای خوب شرکت کردند بلکه بعد از بازیهای آسیایی جاکارتا نیزورزشکارانش را مدعی مدال دانستند.
بررسی همین چند رشته نشان میدهد که ارزیابیهای صورت گرفته فدراسیونها تا چه اندازه اشتباه بوده است. این اتفاق نه فقط برای یک ورزشکار بلکه تقریبا برای تمام اعضای یک رشته رخ داده و این نشان از ارزیابی نادرست فدراسیون و کمیته فنی دارد؛ نه یک اتفاق.
کمیته ملی المپیک و پیش بینی نسنجیدهدر آن سو مقصر دیگر این مسئله کمیته ملی المپیک است. آیا صرف ادعای مسئولان فدراسیونها برای اختصاص بودجههای هنگفت کافی است؟ زمانی که کمیته ملی المپیک قرار است بودجه خود را صرف مدال آوری کند قطعا باید در کمیته فنی که خودش تشکیل داده ادعاهای مسئولان فدراسیون را بررسی کند. حال سوال اینجاست که اگر بررسی لازم صورت میگیرد علت این همه اشتباه در پیش بینی چیست؟
کمیته ملی المپیک به عنوان متولی اصلی تخصیص بودجه برای المپیک و بازیهای آسیایی ملزم است که از هدر رفت بیت المال جلوگیری کند. با توجه به اینکه کمیته، وزات ورزش، فدراسیونها به دنبال صرفه جویی و به اصطلاح اعزامهای کیفی هستند پس چطور بودجهها با این درصد خطا به رشتهها و ورزشکاران اختصاص پیدا کرده است؟
مرکز نظارت بر تیمهای ملی که پیمان فخری متولی اصلی اش است مهمترین نقش را در این موضوع ایفا میکند، اما گویا در این دوره هم ارزیابی اشتباه بوده است.
این احتمال وجود دارد که مسئولان برای رهایی از فشار لیستی را اعلام کنند که خودشان را هم به خوبی میدانند عملی نخواهد شد. کادرفنی هم که ماهها با شاگردانش کار میکنند و به خوبی حریفان را میشناسند بهتر از هرکسی میدانند مدال در کار هست یا خیر.
لازم به ذکر است که کمیته و شخص صالحی امیری از پیش بینی دوری میکرد، اما میزان پرداخت بودجه و البته حضور در سالن محل مسابقه به خوبی ثابت کرد که روی چه ورزشکارانی برای مدال آوری حساب باز میشد.
حالا که این اتفاق رخ داده کدام یک از مسئولان پاسخگوی این باختها هستند؟ در این حدود دو ماه کدام یک از مسئولان پاسخگوی شکستها بوده اند؟ دادگر و پولادگر روسای فدراسیون تیراندازی و تکواندو که برای هرگونه تنشی از مصاحبه کردن و توضیح علل نتایج فراری هستند؛ دو فدراسیونی که بزرگترین شکستهای المپیک در رشته آنها رقم خورد. عجیبتر آنکه حتی ورزشکاران ناکام هم علاقهای به پاسخگویی ندارند و بسیاری از ناکامی که چندماه پیش از مدال صحبت میکردند امروز سکوت کردند. هستند افرادی که از کرونا و تاثیر آن روی نتایج میگویند، اما همان مسئولان زمان تعویق یک ساله المپیک خوشحال بودند که میتوانند با آمادگی بیشتر کاروان را راهی توکیو کنند، اتفاقی که فقط در مصاحبهها افتاد!
کمیته تصمیم گیرنده نهایی هاشم صیامی رییس فدراسیون دوومیدانی درباره اینکه چه کسی تعیین شانسهای مدال آوری و کسب سهمیه و تخصیص دهنده اعتبارات است، تصریح کرد: کمیته ملی المپیک از تمام فدراسیونهای مربوطه شرح حال میگیرد و هر فدراسیون هم با نظر کمیته فنی خود اسامی شانس مدالها را اعلام میکند. اینکه یک فدراسیون مدعی شود که این لیست مدال آوران یا شانس کسب سهمیه هستد به تنهایی کافی نیست و کمیته ملی المپیک هم در جلسات خود این اسامی را بررسی میکند و برای اختصاص بودجه تصمیم نهایی را میگیرد.
حسن طباطبایی رئیس فدراسیون کاراته نیز درباره این پروسه گفت: در رشته ما برای مثال وقتی سجاد گنج زاده را به عنوان شانس مجدد معرفی میکنیم، این به واسطه نتایجی است که این ورزشکار در گذشته کسب کرده است. کمیته ملی المپیک هم گروه نظارتی دارد و ادعای فدراسیونها را با واقعیت میسنجد. سجاد گنج زاده یک طلای جهان و ... دارد؛ نفر اول رنکینگ است پس میگویند درست است که این ورزشکار شانس مدال دارد. در واقع ادعاها را با مستندات میسنجند و در نهایت لیست را اعلام میکند.