شعار سال: هفتاد و نهمین مجمع سالیانه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران با قرائت بیانیه توسط دبیر تشکیلات این انجمن برگزار شد.

فیروزه صابر، رئیس هیأت مدیره انجمن صنفی زنان مدیر کارآفرین، در این مراسم طی سخنانی با موضوع «مسئولیت اجتماعی زنان» گفت: انسان وقتی از دایره فردی و پیرامون خودش عبور می کند و به نسبت آگاهی که پیدا می کند، مسئولیت اجتماعی خودش را بیشتر می کند. این مسئولیت اجتماعی کمک می کند نسبت به چالش ها و آسیب های پیرامون خودش بی تفاوت نباشد و برای رفع آن چالش ها سهم حضور داشته باشد.
 
وی تأکید کرد: مسئولیت اجتماعی کمک می کند که انسان از اندیشه به میدان عمل وارد شد و جسارت و شجاعتی می خواهد که وارد این عرصه شود. چون وارد هر عرصه ای از میدان شود یک سری هزینه دارد که به نسبت فعالیتی که می کند و اثربخشی که دارد، میزان این هزینه ها متفاوت خواهد بود.

صابر افزود: وقتی انسان این مسیر را برای خودش باز می کند، به نسبت ظرفیت درونی که پیدا می کند، یک نوع رویش روحی دارد و در نتیجه نسبت مسئولیتش در حوزه های مختلفی که وارد می شود بیشتر است. به عبارتی مسئولیت اجتماعی کمک می کند که مشارکت اجتماعی بیشتر شود و هرچه مشارکت اجتماعی بیشتر شود، توسعه اجتماعی صورت می گیرد.
 
میانگین جهانی حضور زنان در مجلس حدود 23 درصد ولی در کشور ما حدود پنج درصد است
 
وی یادآور شد: میانگین جهانی حضور زنان در مجلس حدود 23 درصد ولی در کشور ما حدود پنج درصد است. این محدودیت ها کمک می کند که عده ای به این سمت نیایند؛ چون هزینه های زیادی برای آنان مترتب است. لذا حدود هفت درصد احزاب ما زنانه است و کلا در شاخص های حضور زنان در بین 140 کشور رتبه 136 را داریم. نرخ مشارکت اجتماعی زنان 16 و نرخ اشتغال آنان 14 درصد است و این نسبت در اروپا 64 درصد و در ترکیه 32 درصد است.
 
این فعال مدنی حوزه زنان اظهار داشت: به خصوص در جامعه ما که امید اجتماعی خیلی کمرنگ است، کنش های جمعی باعث می شود امید اجتماعی بیشتر شود. امید اجتماعی سرمایه اجتماعی را ایجاد می کند. شما وقتی در انجمن اسلامی فعالیت دارید به هر حال به همدیگر انگیزه می دهید و در نتیجه مطالبه جمعی شما بیشتر می شود.

هنوز واقعیات محیطی سرزمینمان را باور نداریم
 
 قاسم عزیزی، عضو هیأت علمی دانشگاه تهران نیز در این مراسم طی سخنانی با موضوع «تغییر اقلیم و چشم انداز اجتماعی ایران» گفت: دغدغه خیلی از کشورها افزایش دما است ما مسأله اصلی ما «کمبود آب» است. متوسط بارندگی سالیانه زمین 750 میلی متر و برای ایران 220 میلی متر است. یعنی کل بارش ما در طی سال عدد کمی است.
 
وی تأکید کرد: مشکلات ما برای این است که هنوز واقعیات محیطی سرزمینمان را باور نداریم و باید باور کنیم که با همین میزان بارندگی همه کارها را انجام بدهیم. یعنی اگر بخواهیم سیستم محیطی ما پایدار باشد باید ورودی و خروجی ما یکی شود؛ این اتفاق نیفتاده است و این را در حد یک دغدغه نگه داشته ایم که فقط نگرانش هستیم و عمل نکرده ایم.
 
عزیزی افزود: جمعیت کشور ما 100 سال پیش حدود 10 میلیون نفر بوده و همین منابع را در اختیار داشته اند ولی امروز که جمعیت کشور ما بالغ بر 80 میلیون نفر شده هنوز مثل 100 پیش با محیط برخورد می کنیم؛ الآن خیلی تواناتر عمل می کنیم و نیاز است که دانش ما افزایش یابد و من معتقدم دغدغه حفظ محیط زیست باید عمومیت پیدا کند و همگانی شود.
 
وی اظهار داشت: تغییر اقلیم مسائل محیطی ما را تشدید می کند اما ریشه مشکلات ما تغییر اقلیم نیست. ما همزمان با رشد در عرصه های مختلف، رشد دانش و نگرش اقلیمی نداشته ایم. پنج درصد چالش های ما به خاطر تغییر اقلیم است. توان مدیریتی و نگاه سیاسی هم جای خودش، اما هر دو اینها باید با دانش محیطی همراه باشند و اگر نباشند مشکلات اقلیمی ما تشدید می شود.
 
بیانیه پایانی نشست: در برهه ای تاریخی سرنوشت ساز قرار داریم
 
مهرداد نصر، دبیر تشکیلات انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران بیانیه پایانی این نشست را به شرح زیر قرائت کرد:
 
«بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
 
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُمْ بُنْیَانٌ مَرْصُوصٌ (به راستی خداوند کسانی را دوست می دارد که در راه او پیکار می کنند، گویی بنایی آهنین هستند).
 
امروز به بهانه هفتاد و نهمین سالگرد جوانه زدن نهالی گرد آمده ایم که در طی زمان درختی تناور گردید؛ درختی که طی زمان شاخ و برگ های انبوه یافت و هر یک از این شاخه ها یاد و خاطره پاسداشت اصول انسانی، ملی، اسلامی و تاریخی این سرزمین بوده و خواهد بود. اصولی که گاه در برهه های تاریخی مهمی به عمد یا به غفلت از حافظه جمعی زدوده شده و به فراموشی سپرده شده است.
 
ما معتقدیم حال نیز در یکی از این برهه های تاریخی سرنوشت ساز قرار داریم. از خاطره صلح یاد کنیم که در ذهن مشوش زمان و زمانه که دشمنان بشریت به ستیزه با آن برخاسته اند. چنان که طالب های آن سوی مرزها هم آواز با طالب های همخون و هموطن، که تنها شمایل ما را از خویش ساخته اند، سینه مدنیت را هر روز می درند و پرچم سبز محمد(ص)، آن نماد انقلاب در عرصه صلح و مدارا و پاسداشت حقوق انسان، را دست گرفته و توحش، ارتجاع، کج فهمی و نقض حقوق بشر را می گسترانند.
 
و اما دریغ، که پیامبر صلح و همزیستی و تحمل می فرماید خوشا به حال امتی که میان خود صلح و آشتی می دهند. از مسأله حق انتخاب سرنوشت برای مردم می گوییم. امروز که 43 سال از انقلاب می گذرد باید سنجید که چه قدر عاملیت مردم در تأثیرگذاری بر افق سیاسی سرزمینشان محقق شده است؟ چندان که از اصلی ترین مطالبات به حق ایشان در سال های مبارزه با حاکمیت پهلوی بوده است. آرمانی که در سال های  پس از انقلاب اگر نگوییم مضمحل تر گشته، قطعا پیشرفتی حاصل نکرده است.
 
مسکوت گذاشتن مسائل حیاتی سرزمین برای مردم از جمله روابط دیپلماتیک با برخی کشورها که روزگاری داعیه صلح جهانی داشتند و امروز به شکلی بدوی به مرزهای کشوری دیگر تجاوز می کنند، قرارداد 25 ساله با چین و  همچنین عدم شفافیت پرونده های مهم قضایی، امنیتی و سیاسی نشانگر آن است که حاکمیت نتوانسته به این آرمان مهم ملی دست یابد.
 
چنین است که ملت خود را در حاشیه می یابد. به عبارتی خارج از دایره تصمیم گیری هایی که مستقیما در معیشت و زندگی روزمره او نقش مهمی دارند. چنین ملتی محق است که مخدوش شدن حق خویش را فریاد کند.
 
در انتها یاد می کنیم از مهجوریت آزادی و حقوق شهروندی. 4000 روز حصر غیر قانونی میرحسین موسوی و زهرا رهنورد نمایانگر ساختاری است که نمی تواند غیر خویش را تاب بیاورد و در برابر محرومانی که از حق قانونی خود مطابق قانون اساسی، به صورت مسالمت آمیز، برای مطالبه حقوق حقه خویش بهره می برند، تمام قد می ایستد و راه هر گونه کنشگری و مطالبه گری را بر شهروندان می بندد.
 
دانشگاه امروز مأمن نیروهای مختلف امنیتی و نظامی است که در لباس های وزین، پشت میزهای خویش به مغز فعالیت های دانشجویی شلیک می کنند و از انسداد مسیر تشکل ها در جهت بالندگی ابایی ندارند؛ همان روندی که در جای جای کشور می توان رد پایش را دید. اخبار گاه و بی گاه از طرح صیانت، بازداشت های فله ای و احکام سنگین و دراز مدت فعالان مدنی، کارگری و دانشجویی و تخریب روز افزون وضعیت اقتصادی، زیست محیطی و دیگر عرصه های زیست روزمره اندک روزنه های امید ملت ایران را مسدود کرده و منجر به تقویت امواجه مهاجرت ایرانیان از ایران می گردد.
 
ما گرد آمده ایم که انسان را پاس بداریم و همزیستی مسالمت آمیز و تاب آوری در تمام ابعاد اجتماعی و سیاسی را یادآور شویم و بگوییم تنها راه نجات کشور روی آوردن به اصلاحات ساختاری در ارکان حاکمیت و بازگشت به ملت است.»

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته ازپایگاه خبری جماران ، تاریخ انتشار:  16اسفند 1400، کدخبر: 1544062، www.jamaran.news