با رواج برخی رفتار‌های هیجانی غیر راهبردی، شریعت گرایی پوسته‌ای و صرفا متعصبانه، امنیت طلبی لحظه‌ای و بنوعی خود مشغول نشان دادن‌ها و ...، کشور را تبدیل به کانون بحران داخلی کرده اند. یک روز بشکل کم خردانه‌ای از طرح صیانت حرف می‌زنند و یک روز داستان علم استقلال شورای عالی انقلاب فرهنگی و دیوان گریزی آن را داریم. یک روز با متروپل آبادان مواجه هستیم و یک روز گشت ارشاد و کشور خفه شد از این حجم سلیقه گرایی محفل‌های خاص. آیا این اتاق، صاحب ندارد؟ آیا قانون اساسی میثاق عمل گرایی و چارچوب فعالیت ملی نیست؟ آیا در کشور، اعتقادی به حقوق اساسی وجود ندارد؟ و.. ما بدجوری بوی نفوذ و منفعت گرایی می‌شنویم. نتیچه مشاوره با ۲۰۰۰ نفر از دستگیر شدگان گشت ارشاد نشان داده است که حرکت با این فرمان، نه تنها اثرگذاری دینی- ارزشی- تربیتی- انقلابی ندارد، بلکه ضد توسعه، ضد امنیت، ضد تربیت و با اندکی تحفظ و، اما و اگر، بنوعی ضد دین و چسبیدن به فروع بجای اصول (اشاره غیر مستقیم به فرمایشات آیت الله جوادی آملی) است.