پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

سرویس ویژه نمایندگی لنز و عدسی های عینک ایتالیا در ایران با نام تجاری LTL فعال شد اینجا را ببینید  /  سرویس ویژه بانک پاسارگارد فعال شد / سرویس ویژه شورای انجمنهای علمی ایران را از اینجا ببینید       
کد خبر: ۵۶۶۰۲
تاریخ انتشار : ۰۶ فروردين ۱۳۹۶ - ۱۳:۵۳
چند ماه بیشتر به برگزاری دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری باقی نمانده و برخلاف دوره های قبل، تحرکات انتخاباتی ویژه ای از سوی گروه های سیاسی و به طور کلی خواص دیده نمی شود.

شعار سال: این آرامش به خاطر یک دستی نسبی و البته جبری، در حامیان دولت و چند دستگی در طیف منتقد آن است. هر چند، تجربیات انتخابات مختلف نشان داده که روزهای نزدیک به برگزاری انتخابات، جریانات و هیجانات تبلیغات انتخاباتی، وزن تاثیرگذاری بیشتری در تعیین چهره دوازهمین بازوی اجرائی کشور خواهد داشت. یادداشت پیش رو، به بررسی وضعیت اردوگاه منتقد دولت با تمرکز روی تاکتیک ها و بیم و امیدهای آنها، می پردازد.

۱) استراتژی ها

۱-۱) اجماع روی یک نفر

این آروزی دست نیافتی برای گروه های سیاسی اصولگرا در آستانه انتخابات است. در ادوار اخیر، اصولگرایان نتوانسته اند هیچگاه روی فرد خاصی به اجماع برسند، در انتخابات ۸۴، اصلاح طلبان با تعدد کاندید باعث راهیابی احمدی نژاد به دور دوم، در حالی که تنها حدود ۲۰۰ هزار رای بیش از نفر سوم دور اول (مهدی کروبی) داشت، شدند. ۸ سال بعد و در انتخابات ۹۲، اصولگرایان از همان سوراخ گزیده و کرسی را به تنها کاندید غیرهمسوی خود واگذار کردند. این روزها ریش سفیدان و کاندیدهای احتمالی هر چه به زبان ادعای اجماع دارن اما در قلب و عمل هر کدام ساز خود را می زنند. به نظر می رسد اختلاف بین اصولگرایان محافظه کار و تندرو، که هر روز با زایش جبهه، حزب و دسته جدیدی عینیت بیشتری به خود می گیرد، آنچنان عمیق و جدی است که چندان امیدی به اجماع روی یک نفر نیست.

۱-۲) تکثر کاندید

این احتمال وجود دارد که اصولگرایان با چند کاندید وارد میدان شده و هدفشان تنها عدم پیروزی روحانی در دور اول باشد. این تئوری از آنجا قوت می گیرد که روحانی در سال ۹۲ با حداقل رای موردنیاز به عالی ترین مقام اجرایی کشور رسید. در واقع، با توجه به اینکه اصولگرایان چندان امیدی به اجماع و رسیدن به شخص واحدی ندارند، هر طیف از گروه های اصولگرا، با معرفی کاندید خود سعی در ایجاد یک فضای چندبعدی و متنوع تصنعی داشته تا درصدی از آرای بالقوه روحانی را نصیب خود کنند تا با کاهش آرای او به زیر ۵۰درصد موردنیاز، در دور دوم کار را تمام کنند.

۱-۳)تحریک اصلاح طلبان

ظهور هر کاندید اصلاح طلب و یا حتی میانه رو به معنای چنگ زدن به صندوق رای روحانیست، حال که عدم همگرایی اصولگرایان روی یک کاندید واحد، مشکل اصلی آنان در انتخابات ۹۶ است چرا این آفت در جبهه مقابل نباشد؟ این روند با تحریک افراد درجه چندم و سرخورده اصلاح طلب محقق می شود. نمونه ناموفق و شکست خورده این پروژه «صادق خرازی» است که در چند ماه منتهی به انتخابات مجلس ۹۴ ظهور کرد، کلکسیون دار اصلاح طلب نمایی که به خاطر روابط نسبی اش سمت دار در وزارت امورخارجه بود و با ساز اصولگرایان مدتی در رسانه ها خوش رقصی کرد اما راه به جایی نبرد. مطرح شدن اسامی مانند پزشکیان و مطهری برای انتخابات ریاست با محوریت عدم تحقق وعده های اصلاح طلبانه روحانی در همین راستا ارزیابی می شود.

۲)چالش ها

۲-۱)برجام

مهمترین دستاورد دولت فعلی و اصلی ترین گزینه برای انتقاد رقبا، همین برجام است. گستره وسیعی از اصولگرایان، بویژه طیف تندروی آن، منتقد سرسخت برجام می باشند. هرچند هستند اصولگرایانی که مدافع آن محسوب می شوند اما در روزهای داغ انتخابات قطعا این طیف حداقل سکوت خواهند کرد و سخن چندانی باب میل دولت نخواهند زد. خبر خوب برای اصولگرایان اینکه، در ینگه دنیا مردی بر کرسی ریاست جمهوری آمریکا نشسته که با بسیاری از اصولگرایان در مورد برجام همنظر است البته از دید منافع آمریکا. ترامپ می تواند با تصمیمات نگاهی و یا حداقل ادعاهای آنچانی این دستاورد دولت را به بزرگترین چالش او در آستانه انتخابات تبدیل کند. حداقل سودی که اصولگرایان از به قدرت رسیدن ترامپ خواهند داشت، ایجاد تردید در پایبندی آمریکا به توافق است، جاییکه ایران تقریبا تمام تعهدات خود، که غالبا برگشت ناپذیراند، انجام داده است.

۲-۲) اقتصاد

دولت یازدهم از نظر آماری توانسته است وضعیت اقتصاد را ببهود ببخشد، با گشایشی که بعد از توافق هسته ای در روابط اقتصادی رخ داده و بعد از رشد قیمت نفت در چند ماه منتهی به انتخابات همراه با افزایش تولید آن، دولت امیدوار است آرای اقشاری از جامعه که «نان شب» در اولویت مطلق آنها قرار دارد، در صندوق خود حفظ کند. از سوی دیگر، به زعم اصولگرایان همچنان امکان مبادله سنگین اقتصادی با کشورهای خارجی فراهم نشده، وضعیت معیشتی مردم به طور کلی بهبود چندانی نشان نمی دهد و البته درآمد حاصل از برجام صرفا صرف خرید اقلام اعیانی مثل هواپیما برای مسافرت خارجی افراد ثروتمند جامعه می شود. اصولگرایان برای موفقیت در بحث های اقتصادی باید رفتار و گفتار احمدی نژادی داشته و صرفا خواسته هایی مطرح کنند که جامعه هدف آن از اقشار متوسط به پائین با دیالوگی هایی جذاب عوامگرایانه داشته باشد.

۳-۲) اختلافات داخلی

رسیدن به یک کاندید واحد، حتی در شب انتخابات، شاید رویایی دست نیافتنی باشد. اما آنچه اصولگرایان به شدت از آن در انتخابات ضربه خوردند، کشیدن رقابت درونی به مجادلات انتخاباتی بود. در حالیکه در انتخابات ۹۲، عارف و روحانی تقریبا از یک خواستگاه سیاسی بودند اما همواره رویکرد غیرچالشی و احترام آمیز به هم داشتند. حال آنکه بزرگان اصولگرا تا توانستند به هم تاختند؛ انتقادات تند هسته ای ولایتی از جلیلی، حملات آرام و برنده رضائی از مدیریت فعلی (بیشتر زمان احمدی نژاد) و تیکه های حدادعادل به رضائی همزمان با لبخد ملیح کسی بود که به چشم خود سرازیر شدن آرای این دوستان به سبد خود را مشاهده می کرد. اصولگرایان به شدت نیاز به هماهنگی در طرح موضوع و تعیین حدود و قیود برای آن دارند که اگر همان روند قبل را ادامه دهند، کورسوی امیدی که از تکثر کاندید برای کشاندن انتخابات به دور دوم دارند نیز راه به جائی نخواهد برد.

۴-۲) نزدیکی به روحانی

در بین روسای جمهور چند دوره اخیر، شاید روحانی تنها کسی است که امید به آرای جریان فکری منتقد خود نیز دارد. روحانی چه از نظر خواستگاه سیاسی و چه عملکرد دوران قدرت خود، همگرائی نسبی با برخی از طیف های جریان اصولگرا داشته است. این طیف که لایه های میانه رو با تابلوی لاریجانی هستند، شاید روحانی را به برخی از کاندیدهای اصولگرا ترجیح دهند. البته مشکل این گروه نه مبنای فکری با رقبا اصولگرا بلکه عملکرد آنهاست. این گروه به هیچ عنوان علاقه ای به کار با گروه هایی مانند پایداری، دلواپس و ندارند. خبر خوب برای روحانی اینکه حامیان دولت و لایه میانه روی جریان اصولگرا، تواستند بیشترین آرا را در انتخابات مجلس اخیر کسب کنند اما خبر بد اینکه اگر همین گروه بخواهند کاندیدی معرفی کنند ظرفیت رای آوری مناسبی خواهد داشت. فاصله بین بزرگان اصولگرا چنان زیاد است که حتی امیدی به نشستن آنها دور یک میز برای برنامه ریزی درباره انتخابات دور از ذهن به نظر می رسد اما اگر آنان منافع گروهی خود را در نظر داشته باشند حداقل باید در زمینه توفیقات دولت روحانی سکوت کنند تا راه برای تاخت و تازهای انتخاباتی فراهم شود.

۳) جمع بندی

اصولگرایان تقریبا در بدترین دوران خود در ۱۴ سال اخیر قرار دارند، هم غالب مناصب انتخابی کشور را از دست داده اند، هم ریش سفیدانشان در بینشان نیستند و هم بزرگانشان راه خود را از رفقای قدیمی جدا کرده اند. مشکل اصلی اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ نه الزاما اجماع، بلکه جذابیت و ظرفیت رای آوری فرد اجماع شونده است. اگر به لیست کاندیدهای انتخاباتی نگاه کنیم غالبا افرادی هستند که یا ناشناخته اند یا شکست خورده در انتخاباتی قبلی هستند. اصولگرایان باید بدانند با افرادی مانند رضائی و حدادعادل راه به کاخ خیابان پاستور نخواهند داشت. آنها باید سقف توقعات خود را تا دو مرحله ای کردن انتخابات پائین آورند و در رقابت های انتخاباتی قواعد اخلاقی و اصول حزبی را چنان رعایت کنند که در صورت توفیق در دور اول، مجال برای حمایت از کاندید خود را داشته باشند. مانور روی فردی با شخصیت و منش مشابه با احمدی نژاد، هر چند می تواند تا حدی از سبد رای او را بدست آورد اما باید توجه داشت که آیا همه طیف های حاضر هستند بین شبه احمدی نژاد و روحانی، احمدی نژاد دوم را انتخاب کنند؟


به قلم محمد کریمی

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از پایگاه تحلیلی خبری ایلقار خبر، تاریخ 19 دی 95، کد مطلب: 24076: www.ilgarnews.ir

اخبار مرتبط
خواندنیها-دانستنیها
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار
پربازدیدترین
پربحث ترین
پرطرفدارترین