شعار سال: قریب به دو دهه از خشکسالی منطقه سیستان می گذرد ولی همچنان اگر بخواهیم واژه محرومیت را صرف کنیم به سیستان و بلوچستان برخواهیم خورد،براستی چرا و با چه دلیل و توجیه موجهی می توان تصدیق کرد که برخی از نقاط کشور تا این حد نادیده گرفته می شوند .

مگر در اهداف و افق سند توسعه و چشم انداز 1404 ایران ذکر نگردیده که تمامی مردم ایران اسلامی باید برخوردار از سلامت، رفاه، امنیت غذایی، تأمین اجتماعی، فرصتهای برابر، توزیع مناسب درآمد، نهاد مستحکم خانواده به دور از فقر، فساد، تبعیض و بهره‌مند از محیط زیست مطلوب باشند ،هم اکنون بیش از ده سال از این برنامه می گذرد ولی بجز اندک تغییرات تغییر قابل ملموسی احساس نشده؛پس دلیل بی توجهی و به جرات می توان گفت که بی عدالتی در این نقطه از کشور با مردمانی سختکوش چه چیزی می تواند باشد ؛مردمانی که از منظر رهبر بزرگوار و ولی امر مسلمین با خصوصیّات و خصال ممتازى شناخته‌ شده و از جمله‌ این صفات، وفادارى، غیرت و ناموس‌پرستى، رشادت و سلحشورى اشاره گردیده است.

کنکاش و یافتن علت و علل این موضوع باید پیگیری شود و رسانه به این شکل باید بدنبال احقاق حقوق شهروندان و جامعه فریز شده از منظر اقتصادی شود.

در تمامی انتخابات و مراسمات ملی و مذهبی کشور میزان مشارکت مردمی در این استان بسیار بالاست به نوعی که در انتخابات ریاست جمهوری نوع نگاه کاندیداها به این خطه ویژه است و میزان وعده ها نیز به طبع بسیار ،ولی وقتی پای عمل به میدان می آید گویی حافظه مسئولین با آلزایمر دست و پنجه نرم می کند و این منطقه نیز به فراموشی سپرده می شود.

براستی تفاوت بین یک شهروند تهرانی با شهروند زابلی در چیست؟

چرا دغدغه شهروند تهرانی تاخیر یک دقیقه ای متروست ولی در زابل نبود گاز،بیکاری،آلودگی هوا در اثر گرد و خاک، آب آشامیدنی ناسالم،رکود حاکم بر بازار، امنیت ،کمبود امکانات تفریحی،ورزشی،بهداشتی و ... که نام بردن تک تک این مشکلات بحثی جدا را می طلبد می باشد.

به نظر می رسد برخی از مسئولان استان به جای اینکه به دنبال حل مشکلات مردم باشند فقط به دنبال بهره برداری های شخصی و سیاسی خود هستند و روز به روز نیز بر ابعاد فعالیت های سیاسی آنها در استان افزوده می شود.

مسئولین باید بدانند که منسدی که بر آن نشسته اند ابدی نیست ولی پاسخ گفتن به بی عدالتی در برابر مردم غیر قابل انکار و به نوعی در ابدیت باید به آن پاسخ دهند.

واقعیتی تلخ که گفتنش اینجانب را نیز اذیت می کند اینست که برخی در این استان با پول یارانه زنده اند؛آری زنده اند.

بسیاری در این استان فقط و فقط زنده اند و زندگی نمی کنند ،اینان با موج عظیمی از مشکلات درگیرند و برخی با مشکلات گذر عمر می کنند و برخی نیز به اجبار به فکر مهاجرت برای یافتن شغل هستند.

مسئولین باید به جای آمار و ارقام و وعده های بیشمار در عمل خود را نشان دهند.

روی سخن ما با مسئولین و از نیروهای محلی گرفته تا مسئولین بالادست می باشد که سکاندار مسئولیت شده اند و باید در صدد رفع و رجوع این دست مشکلات در جهت رفع محرومیت و همپایی با سایر نقاط کشور چه از بعد اقتصادی و اجتماعی استان باشد.

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از پایگاه خبری تحلیلی پهره، تاریخ 26 فروردین 96، کد مطلب: 4579: www.pahreh.ir