او، در فقه و اصول، محضر چهار تن از اساطین فقه شیعه یعنی آخوند خراسانی (صاحب کتاب مشهور«کفایه الاصول»)، سید محمد کاظم طباطبایی یزدی( صاحب عروه)، میرزای نائینی و آقاضیای عراقی را درک کرده است.

برخی از بزرگان حوزه نجف و قم، پس از درگذشت آیت الله بروجردی، او را اعلم فقیهان زمان دانستند. [1]

آیت الله العظمی حائری، موسسه حوزه علمیه قم در باره‌اش گفته است:

«اجتهاد را به هر معنی تفسیر کنیم، آیت الله خوانساری مجتهد بود و عدالت را به هر گونه معنی کنیم، او عادل بود».[2]

این فقیه وارسته، سرانجام در 27 ربیع‌الثانی سال 1405 هجری قمری پس از 96 سال زندگی با کرامت، چهره در نقاب خاک فرو کشید.

با انتشار خبر ارتحالش، غم، سایه سهمگین‌اش را بر سر مردم پایتخت گسترد. حوزه‌های علمیه به مدت یک هفته تعطیل شد. کسبه بازار، در فقدان استاد اخلاق پارسای شهر، سه روز کسب و کار را به یک سوی نهادند و در تشییعی باشکوه، پیکر مطهرش را تا بهشت حرم حضرت معصومه(س)بدرقه کردند.

کرامتی عجیب در حسن ختام این مقال، به نقل کرامتی از این عالم ربانی بسنده می‌کنیم که نشان می‌دهد او نه تنها فقیهی جامع و مبرز بله سالکی راه رفته و عارفی باریافته بود.

چنانکه گفته‌اند:

«وی بیماری زخم معده داشت که احتیاج به عمل جراحی داشت، از طرفی وی سالخورده و از لحاظ جسمی ناتوان بود و تحمل جراحی بدون بیهوشی نیز ممکن نبود، پیش از آنکه عمل جراحی آغاز شود، اجازه بی‌هوش کردن را به پزشک نداد -چون به نظر ایشان در وضعیت بی‌هوشی، تقلید مقلدینشان دچار اشکال می‌شد- از این رو به پزشکان معالج گفت: هر گاه من مشغول قرائت سوره مبارکه انعام شدم، شما مشغول عمل شوید، من توجه‌ام به قرآن است و در این صورت هیچ مشکلی پیش نمی‌آید -وی آن چنان به قرآن توجه پیدا می‌کرد که احساس درد نمی‌کردند- همان طور هم شد و با تمام شدن عمل جراحی، قرائت سوره مبارکه انعام نیز به پایان رسید! [3]

** پی‌نوشت‌ها:

1. ر.ک:صحیفه امام خمینی، ج19، ص128

2. مجله نور علم، ش 8، ص 15.

3. هزار و یک حکایت اخلاقی، محمدحسین محمدی.

منبع:تبیان

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری تسنیم، تاریخ انتشار: 18 اردیبهشت 1396، کدخبر: 1401124 ، www.tasnimnews.com