شعارسال:علی‌اکبر دهبان: ریچارد پتیگرو مدیر یک جشنواره باستان شناسی است که امسال سومین بار متوالی در «جشنواره سینما» حقیقت حضور پیدا کرده است.

وی از افرادی است که خود از فیلم‌های مستند برای حضور در جشنواره‌اش در آمریکا دعوت به عمل‌ می‌آورد.

از آنجایی که مستند به حقیقت می‌پردازد و رسانه‌های غربی در خبر که دم دست ترین نوع مستند است و حتی نمایش آثار سینمایی بر خلاف آنچه که هست چهره دیگری از کشورمان نشان می‌دهند و اطلاع رسانی غلط می‌کنند با پتیگرو گفت‌وگوی کوتاهی در این باره داشتیم و در بخشی از سوالات خود از وی به این موضوع اشاره کردیم.

ذکر این نکته ضروری است که به دلیل کمبود وقت نتوانستیم بحث مفصل‌تری را داشته باشیم. او در پاسخ به بخشی از پرسش ها تحلیل‌هایی ارائه داد که به نظر از اطلاعات کم وی نشأت می‌گرفت و به دلیل نبود زمان کافی و شاید این که وی میهمان کشورمان است نتوانستیم آنطور که باید با او بحث و تقابل اندیشه داشته باشیم. در بسیاری از پاسخ‌هایی که وی داد می‌شد مثال‌هایی برایش زد که متاسفانه شرایط گفت‌وگو این اجازه را نمی‌داد،تا به قول خودش اختلاف نظر کوچکی که داریم را که بتوان حل کرد. بخشی از گفت‌وگوی‌مان که در حاشیه نمایش فیلم‌های مستند در سینما فلسطین انجام شده است را در پی می‌خوانید که «شادی مصلح مقدم» در ترجمه این مصاحبه ما را یاری کرد.

-ابتدا کمی از نوع فعالیت‌تان در عرصه مستند سازی برای‌مان بگویید.

پتیگرو _در آمریکا بیشتر از یک کار را انجام می‌دهم ولی تخصص اصلی من در باستان شناسی است. ما تشکیلاتی داریم که به نوعی مدیا است یعنی فیلم تولید و تهیه می‌کنیم و همچنین در توزیع فیلم فعالیت داریم و وب سایت تخصصی در ارتباط با باستان شناسی داریم.

-شنیدم که جشنواره‌ای هم در ارتباط با باستان شناسی برگزار می‌کنید که کشور من «ایران» به دلیل تمدن و فرهنگ غنی که دارد می‌تواند در این بخش برای شما و کشورتان بسیار مفید باشد.

پتیگرو _بله در واقع ما فیلم‌هایی را که مرتبط هستند با موضوع باستان شناسی از فستیوال‌ها دریافت می‌کنیم و فیلم سازهای مختلفی در آن حضور دارند. البته خودم هم این کار را انجام می‌دم و در مورد ساخت فیلم‌هایی که به باستان شناسی مرتبط است پیش‌گام می‌شوم. در حقیقت من هم فیلم می‌سازم و هم جشنواره برگزار می‌کنم و فیلم‌هایی را که در این زمینه است در این فستیوال نمایش می‌دهم.

-کمی اطلاعات بیشتری از جشنواره‌تان می‌دهید مثلاً این که چند سال است که آن را برگزار می‌کنید؟

پتیگرو _فستیوالی که من برگزار می‌کنم 13 سال است که از اولین دوره آن می‌گذرد و در این مدت از 72 کشور مختلف فیلم دریافت کردیم و در نتیجه فستیوال ما لیدر و یا رهبری در حوزه جشنواره‌های باستان شناسی است. هر سال به طور میانگین صد فیلم دریافت می‌کنیم.

*حضور پررنگ مستند سازان ایرانی در جشنواره باستان شناسی آمریکا

-حضور آثار ایرانی در طی این سال ها به چه ترتیب بوده است؟

پتیگرو _ بله ما هر سال یک یا دو و یا سه فیلم ایرانی در جشنواره‌مان داریم و گاهی نیز تعداد فیلم‌های ایرانی از این ارقام هم بیشتر می‌شود. در این سیزده سال فکر می کنم بیشتر از بیست فیلم از ایران دریافت کرده ایم. همانطور که گفتم فیلم‌های زیادی را دریافت می‌کنم و آنها را به مخاطبین عرضه می‌کنیم. این یک ارتباط دو طرذفه است و مخاطبین ما در آمریکا می‌توانند این فیلم ها را ببینند و اطلاعات بیشتری کسب کنند.

*آثار ایرانی در مقایسه با خیلی کشورهای دیگر بهتر است

-درباره جشنواره سینما حقیقت بگویید و این که بعد از سه دوره حضور در این جشنواره چه دیدی نسبت به آن و آثار ایرانی پیدا کرده‌اید؟

پتیگرو _به نظر من ایران سابقه طولانی در فیلم سازی دارد و این به خاطر سابقه طولانی در فرهنگ و قدیمی بودن این کشور است. در مقایسه با کشور های دیگری که فیلم‌های شان را دیده‌ام آثار ایرانی بهتر هستند. احترام خیلی زیادی برای فیلمسازان ایرانی قائل هستم.

-می‌خواهم از شما سوالی بپرسم و امیدوارم پاسخ صادقانه‌هم بشنوم.

پتیگرو_ حتماّ

-همانطور که می‌دانید مستند نمایشگر حقیقت است و رسانه‌های غربی و آمریکایی تصویر درست و واقعی از کشور من و به خصوص زنان سرزمینم نشان نمی‌دهند. تصویر از زنان کشورم آنقدر گاهی سیاه نشان داده می‌شود که شاید فکر نمی‌کنند که مترجم بنده در مصاحبه با شما یک دختر خانوم ایرانی است و تصویر های غیر واقعی دیگر. شما به عنوان مستند ساز و نمایشگر واقعیت چقدر تلاش کردید در انتقال تصویر درست تری که طی سه سال حضور در ایران به دست آورده‌اید؟

*برای برخی رسانه‌ها تنها جذب مردم مهم است

پتیگرو _می‌دانم که اهمیت نگرانی شما را از چهره‌ای که از کشورتان به نمایش می‌گذارند به چه دلیل است. به نظر من دولت نقشی ندارد در این تصویر غلطی که به وجود آمده است.اولین چیزی که به نظر من تاثیر گذار است رسانه ‌هااند که جدا از دولت فعالیت می‌کنند. کاری که این رسانه‌ها انجام می‌دهند به نوعی فروش خبر محسوب می‌شود و تنها به فکر جذب مخاطب هستند. به همین دلیل خبرهایی را می‌گویند که امکان دارد درست نباشد اما برای آن ها جذب مردم مهم است.

*خبرگزاری که در ایران فیلم ساخت تا در آمریکا نفرت ایجاد کند

در واقع خبرگزاری‌ها به نوعی عمل می‌کنند تا داستان‌هی شان هیجان انگیز شود. ممکن است که در همه جای دنیا سیل بیاید اما این رسانه‌ها در انتخاب کشور و نوع نشان‌دادن به‌گونه‌ای عمل می‌کنند که این حس به وجود می‌اید. مثلا باید بگویم که دو سال پیش زمانی که برای اولین بار در اینجا آمده بودم خبرگزاری به نام سی بی اس به ایران آمده بود و تمرکزشان به این بود که سفارت آمریکا را نشان دهند که چه بلایی سرشان آمده بود به جای اینکه زندگی ایرانی ها را نشان دهد و به مخاطبینش بگوید چقدر روند زندگی ایرانی‌ها تغییر کرده است. آنها این کار را انجام دادند و نفرت را نسبت به ایرانی‌ها به وجود آوردند. حتی در ایران هم خبرگزاری ها این کار را انجام می‌دهند و هیچ وقت به ریشه موضوع نمی‌پردازند.

*به عنوان یک شهروند آمریکایی به ایران آمدم و کاری به نگاه دولتم نداشتم

به نظرم فستیوال ها بزرگترین فرصت برای این است که آدم ها و فرهنگ ها را به هم نزدیک کند که ارتباطی به سیاست ندارد. چیزی که خیلی مهم است ارتباط مردمی بین دولت ها است. وقتی دوسال پیش به ایران آمدم تنها به عنوان یک شهروند آمریکایی امدم و دید دولت را نداشتم. وقتی هم برگشتم خیلی سعی کردم از ایران و تجربه‌هایم بگویم.

*دو نامه درباره ایران برای مردمم نوشتم

سال 2013 در اولین سفری که داشتم متنی را در رابطه با این سفر به کشور شما نوشتم و آن را در روزنامه چاپ کردم که میلیون‌ها نفر آن را خواندند و تاثیری که ایران بر من گذاشته بود را بیان کردم. مردم توانستند دید دیگری را از ایران ببینند دیدی متفاوت با آنچه که در تلویزیون ها از ایران بیان می‌شود. در دومین سفرم نیزاین کار را انجام دادم.

*برایم جالب بود که آمریکا در اتفاقات عراق نقش دارد

-البته درباره توضیحاتی که دادید حرف دارم و می‌توان بحث‌های مفصلی داشت اما به دلیل کمبود وقت سوال بعدی‌ را می‌پرسم کدام از مستند ها را دیده‌اید که توجه‌تان را جلب کرده است؟

پتیگرو _دو فیلم در ایران دیدم. و چیزی که برایم مهم بود این است که آمریکا در اتفاقی که در عراق دارد می‌افتد نقش دارد. ساخت این فیلم نیزبرایم جالب بود.

*غیر منصفانه است که بحران کشورهایی مثل سوریه دیده نمی‌شود

_در ایران ما مستند بحران داریم چیزی شبیه به مستند جنگ با کمی تفاوت. همانطور که خودتان با دیدن فیلمی همچون «تنها میان طالبان» تحت تاثیر قرار گرفته‌اید باید بگویم که این نوع اثار نمی‌توانند در کشور‌های غربی نمایش و اکران گسترده داشته باشند. این در شرایطی است که کشور‌هایی همچون سوریه، فلسطین، عراق و ... سال ها است در این فضای ناآرام به سر می‌برند اما تصور کنید مستندی درباره اتفاق پاریس ساخته شود ایا بر خورد در اروپا و آمریکا با این اثر تحریم وار است؟! دلیل این همه تفاوت نه تنها میان کشورها بلکه میان انسان ها چیست در چیست؟

پتیگرو _دلیلش این است که کشوری همچون فرانسه به دلیل ارتباط‌های قوی که از جنبه‌های مختلف با همسایگانش دارد اتفاقی که در آنجا می‌افتد بیشتر دیده می‌شود. اما کشورهایی همچون ایران و عراق و پاکستان که در آسیای شرقی هستند خیلی مورد توجه نیستند آن هم فقط به دلیل ارتباط های‌شان است چون ایران ارتباط قوی با دیگر کشور ها ندارد و البته این غیر منصفانه است که این اتفاق می‌افتد. فکر می‌کنم شاید دلیلش این است که برخی کشورها که با اینترنت بیشتر کار دارند و سرعت عمل بالایی در انتقال موضوعات دارند خبرهای‌شان زودتر منتقل می‌شوند. اتفاقاً مردم آمریکا تمایل دارند به این فیلم‌ها آن ها دوست دارند که فیلم‌ها و خبرهایی درباره دولت‌شان کارهایی که به اشتباه انجام داده است بشنوند این امر برای آن ها جذب است. فکر نمی‌کنم اینطور باشد.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از خبرگزاری فارس، تاریخ انتشار:28آذر1394، کدخبر: 13940927000365: www.farsnews.com