شعارسال: حق پخش؛ این شاید بی‌شک بزرگترین گمشده ورزش ایران، بخصوص فوتبال باشد. سال‌هاست که همه از این حق می گویند و در عمل هیچ اتفاقی نمی افتد. یک روز راه دوربین ها را می بندند. روز دیگر از تعامل می گویند. قرار به ارسال طرح دوفوریتی به مجلس می شود و در نهایت سرنوشت گرفتن حق پخش شباهت زیادی به ماجرای افتتاح پروژه آزادراه تهران به شمال دارد.

از دوره ای که محسن صفایی فراهانی یک تنه ایستاد و ماجرای حق پخش را قانون کرد تا امروز حدود دو دهه می گذرد. یعنی از مجلس ششم تا امروز. آن قانون را البته در نهایت همین هایی که امروز داعیه دفاع از گرفتن حق پخش دارند، ناکام گذاشتند. قانونی که تا مجمع تشخیص مصلحت نظام رفت و در نهایت دو باشگاه استقلال و پرسپولیس در ازای گرفتن کمک نقدی یک میلیاردی برای یک سال، رضایت دادند و آن قانون به کلی هوا شد.

سال ها بعد در دوره علی کفاشیان هم تلاش هایی شد و یک مبلغ 20 میلیاردی در ازای واگذاری انحصاری تبلیغات محیطی به نام حق پخش پرداخت می شد که هم رسانه ملی و هم فدراسیون می دانستند چیزی شبیه به شوخی است و اصلا هیچ وقت نگفتند حق پخشی می گیرند! آن پول هم بعد از مدتی به کلی پرداخت نشد تا رسیدیم به امروز.

چند ماهی است دوباره درباره حق پخش حرف می زنند. از بررسی اش در مجلس می گویند؛ وزیر درباره آن چیزهایی می گوید؛ کار به صحن مجلس رسیده و شاید امیدوارکننده اش این باشد که علی مطهری شخصا افتاده دنبال حل این مشکل. ولی آنچه هنوز باعث می شود خیلی به ماجرا امیدوار نباشیم، همه واقعیت هایی است که در این سال ها دیده ایم. فقط یک موردش را بیایید باز یادآوری کنیم. ماجرا مربوط به سال قبل است. فدراسیون فوتبال قراردادی 100میلیارد تومانی با سامانه ای هواداری برای سازمان لیگ بست که هم تبلیغات محیطی را شامل می شد، هم حق پخش را جای تلویزیون می پرداختند و هم سامانه پیامکی داشتند. این قرارداد اما بی آنکه ریالی از آن دریافت شود هوا شد، چون وزیر وقت ورزش پشت سامانه 3090 و استقلال و پرسپولیس ایستاد و این قرارداد هوا شد. فدراسیون هم که رئیسش یعنی مهدی تاج، عضو شورای عالی ورزش سیماست، هیچ اقدامی نکرد تا مشکل حل شود. او در همه این سال ها اقلا ماهی یک بار به رسانه ملی می رود و در این شورا شرکت می کند اما هیچ وقت نتوانسته از این حضور برای حل مشکل حق پخش گام بلندی بردارد و اتفاقا در بزنگاه ها هر بار او بوده که خواهان پایین کشیدن آتش دعوای بین فوتبال و تلویزیون شده است.

این بار اما در نبود آقای رئیس که به هند رفته است، همکارانش در برنامه 90 از حق پخش گفتند. مسئول مسابقات سازمان لیگ در برنامه 90 گفت امیدوار است مشکل حق پخش حل شود چون این خواست باشگاه هاست و یکسری از باشگاه های معترض اصلا به 90 نرفتند تا قرعه کشی را از نزدیک ببینند.

عادل فردوسی پور هم که در همه این دو دهه اجرای 90 غیر از یک بار که مسئول حقوقی سیما را آورده بود، همیشه حرف زدن درباره این حق فوتبال تابوی برنامه اش بوده است، وقتی این بحث کاملا نمایشی باز شد، سریع و خیلی با استرس و دلهره گفت: «حالا حتما ساز و کار این مسئله حل شود و این حق داده شود.»

ساز و کاری که تلویزیون می گوید این است: «ما پولی نداریم برای خرید بازی های فوتبال بدهیم، دولت بیاید این پول را در اختیارمان بگذارد و ما بدهیم به ورزش!» درحالی که سالانه کلی پول برای جنگ های اجتماعی و سریال های شانه تخم مرغی هزینه می شود، رسانه ملی برای پخش فوتبال، کلی اسپانسر می گیرد و هیچ سهمی از این درآمد خالص را به فوتبال نمی پردازد تا باعث ترغیب بخش حصوصی واقعی برای ورود به این ورزش شود.

این چالشی است که نه مردان تاج و نه عادل فردوسی پور اصلا دوست ندارند کلامی درباره اش بگویند و نمایش شان در 90 هم به همین دلیل غیرواقعی است. عادل عزیز که همیشه درباره همه زشتی ها، پلشتی ها و حق خوری ها در فوتبال سینه سپر می کند یا باید خیلی صریح بگوید نمی گذارند درباره حق پخش چیزی بگوید و یا از این تعریض های پوپولیستی «ساز و کارش مشخص شود» دست بردارد و شفاف بگوید ساز و کار درست کدام است و آیا منطقی است دولت برای حق پخش سوبسید بدهد؟

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت تحلیلی-خبری خبرآنلاین، تاریخ انتشار: 18 مهر 1396، کدخبر: 715610 ، www.khabaronline.ir