شعار سال: الف ) اگر دولت می‌خواهد مثل خیلی کشورهای دیگر برای تامین مسکن اجتماعی اقدام کند، این برنامه باید برای «همه اقشار» و بر اساس «نیاز» باشد و نه به صورت ترجیحی برای یک قشر خاص.

ب) چرا خبرنگاران و هنرمندان؟ چرا قالیبافان و رانندگان تاکسی و افراد فاقد شغل و متخصصان باستان‌شناسی و زنان سرپرست خانوار و افراد دارای محدودیت جسمی و ذهنی و هر فرد دیگری که به ذهن‌تان می‌رسد نباید مشمول چنین ترجیحاتی باشند؟

پ) این نوع سیاست‌ها مصداقی از «منافع دوگانه» برای کسانی که  موقعیت بهتر دارند است. یعنی کسانی که شغلی ندارند یا در بخش غیررسمی و سایه شاغل هستند، نه تنها درآمد جدی ندارند بل‌که از امتیازات متعددی که اقشار متشکل یا کارمندان دولتی بهره‌مند هستند (از تعاونی مسکن گرفته تا مجتمع‌های تفریحی و وام کم‌بهره و الخ) هم محروم هستند. قبلا مثال‌هایی از  رانت عظیمی که تعاونی‌های مسکن و مسکن ترجیحی به قشرهای خاص (مثلا کارمندان یک مرکز دولتی) داده‌اند نوشته‌ایم.

ج) و اصل حرف این است: مسکن هنرمندان (یا هر قشر دیگری) به رایگان تامین نمی‌شود. زمین و فضای شهری یک منبع محدود است و هر قدر از آن به یک قشر تخصیص پیدا کند، از تخصیص آن به سایر آحاد جامعه کم می‌شود. بنابراین هزینه این نوع برنامه‌ها نهایتا از جیب بقیه (و مشخصا طبقات فاقد مسکن) تامین می‌شود.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از وبسایت دارایان، تاریخ 8 دی  98، کد مطلب: 26009: www.daraian.com