شعار سال : می خواهیم به انتهای داستان برویم. بعد از دو ماه ، تازگی داستان این حادثه کم رنگ می شود و از چرخه پیگیری و حساسیت افکار عمومی خارج می گردد. شاید با تکرار این داستان در نقطه ای دیگر، اشاره ای گذرا و لحظه ای به داستان پزشک مضروب شده در بیمارستان پیرانشهر هم شود. اما متاسفانه نوع نگاه صورت پذیرفته در حوزه حرفه ای ، با کنال صد تاسف، عموما نگاهی آماری خواهد بود.
یک تا دو هفته دیگر ، پرونده این پزشک ، وارد جریان حقوقی و دادسرا می شود. با یک دوره زمانی شش ماهه تا دو ساله ، حکم به نفع پزشک صادر شده و خاطیان و مجرمان به قانون سپرده می شوند. بدلیل زیاد بودن تعداد مهاجیمن، از شدت مجازات کاسته شده و حداکثر حکم به پرداخت دیه و چندماه و چند سال زندان داده خواهد شد.
بافت قومی و قبیله ای شهرستان ، به گونه ای است که فوج فوج ریش سفید و واسط ، وارد داستان شده و با طرح ادله متاثر بودگی خانواده بیمار فوت شده و نیاز به بخشش آنها توسط پزشک مضروب، درخواست اخلاقی گذشت از شکایت را خواهند نمود. پزشک داستان ما هم بنوعی در تنگنای اخلاقی قرار گرفته و حداکثر با دریافت مبلغی دیه، مجبور به رضایت می شود. پولی که حتی تاثیری جزیی در زندگی مادی او ندارد.
چنانچه برای تقویت بنیان قانون گرایی و رواج مدنیت ، روی شکایت خود پافشاری کند، ممکن است مجددا مورد تهدیدهای غیر مستقیم احتمالی قرار گرفته و یا مجبور به تحمل برخی از برچسب های خاص شود.

اما بشنوید از نظام بهداشت و درمان کشور، حد اعلای اقدامی که می تواند در خصوص این پزشک انجام دهد، دلجویی چند مدیر رده بالاتر از او ، ایجاد نوعی جو رسانه ای حمایت از پزشک مضروب و محکوم کردن اقداماتی این چنین و در نهایت ، افزایش تعداد نگهبانان انتظامی بیمارستان است.
حلقه مفقوده کار کجاست؟ چه کار باید کرد که شاهد کاهش این نوع برخوردها باشیم؟ آیا بروز چنین رویدادهایی را باید حتما به حساب حالات هیجانی همراهان یا کم فرهنگی و بی مبالاتی برخی از افراد(لات بازی ها) ، گذاشت؟
بنظر می رسد که یکی از مهمترین عوامل حادث شدن درگیری بین طرفین، بعد از متغییر شرایط روحی و موقعیتی که فرد در آن قرار گرفته ، آگاهی و قضاوت فرد در خصوص امکان و سطح دسترسی به مکانیزم های بازرسی ،نظارتی و حل اختلاف با کمترین هزینه ممکن باشد. سال ها پیش در روند اجرای طرح تکریم ، بخشی بنام صدای ارباب رجوع یا عباراتی نزدیک به این، برای حل مشکلات احتمالی بیماران و همراهان انها ، در نظر گرفته شده بود. متاسفانه بنا بر دلایل عدیده ، برنامه ریزی صحیح جهت استفاده از این بخش صورت نگرفت و نیروهای انسانی قوی و حرفه ای ، برای آن انتخاب نشد و به مروز زمان ، این بخش کارکرد خود را از دست داد.

بیمار و همراه مستاصل از مشکلات و درد ، وقتی که با برخورد عادی و بعضا بروکراتیک مواجه می شوند، طبیعی است که بشکل هیجانی و غیر عقلانی ، واکنش های تند قانون شکنانه از خود نشان داده و در پیش گیری این رویه را بعنوان نوعی مکانیزم رفتاری منتج به نتیجه بپندارند.

این چرخه ، ممکن است با تحت تاثیر قرار گفتن کادر بهداشت و درمان و تشدید روحیه محافظه کارانه و خدمات رسانی در چارچوب مقررات ، تقویت شده و اثرات مضاعف انحرافی در تعاملات بین بیماران و همراهان انها با کادر بهداشت و درمان بگذارد.
شایسته است که رویداد ناخوشایند ایجاد شده برای این پزشک متخصص ، بعنوان نوعی درس و نقطعه عطف در نظر گرفته شده و به سرعن و دقت، اقدام به تقویت و باز طراحی بخش نظارتی صدای بیماران و همراهان آنها ، با نظر داشت به بهره گیری و استفاده از قویترین نیروهای انسانی فعال در مراکز بهداشتی و درمانی ، گردد.

دکتر جواد محمد قلی نیا

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال