شعار سال:تونی مونتانا (با بازی خیره کننده آلپاچینو) در فیلم "صورت زخمی" در یکی از سکانس های پایانی این فیلم در رستوران، مست و ناهشیار و پس از دعوا با همسرش بر می خیزد و به لیدی ها و جنتلمن های شیک و اتوکشیده حاضر در رستوران می گوید" شماها جرات ندارید خودتون باشین، شما خوب نیستین...فقط بلدین خوب قایم بشین". تونی مونتاناهم در "صورت زخمی" نقش یک لاتین تبار را دارد که در آمریکا از راه قاچاق و مافیای مواد به ثروت و موقعیت آنچنانی می رسد اما تبدیل به یکی از آنهایی نمی شود که در رستوران به آنها تاخته است. او نمی تواند قایم شود و خوب باشد.

مارادونا شاید یکی مثل مونتانا نرمال نبود. نرمال زندگی نکرد و نرمال هم نمرد.‌اما نرمال به چه معنا؟ نرمال یعنی یکی مثل باقی فوتبالیست ها و چهره های مشهور که یک زندگی نسبتا لاکچری و شوآف گونه با تکیه بر ثروتشان دارند و کماکان می خواهند در همین چهارچوب های حرفه ای ادامه دهند. تناسب اندام و زیبایی چهره را حفظ می کنند و هنوز می خواهند جذاب و دلربا بمانند. اما مارادونا اینگونه نبود. در روزگاری که آمریکای لاتین و به ویژه خود آرژانتین درگیر کشمکش های سیاسی و جنگ با انگلیس بود مارادونا با "دستان خدا" توپ فوتبال را خوب به بازی سیاست انداخت و توانست مفهوم خطا و گل هند را در فوتبال جور دیگری معنا دهد. ادامه زندگی او نیز پر از دیوانگی ها، کله شقی ها و آنرمال بازی ها بود. مصرف دیوانه وار مواد و الکل و چه بسیار حرکات عجیب و غریب پر حاشیه که از او سر زد همه گویی نشان از این داشت او برای این فرهنگ خلق نشده بود. و شاید فرهنگ آمریکای لاتین هنوز مقهور طوفان های فرهنگی نظام سرمایه داری نشده بود که محصولی چون مارادونا تولید کرده است. و شاید مقایسه‌ی او با مسی بتواند به ما نشان دهد که مارادونا چقدر فرق می کرد.

وحید بابازاده

پایگاه تحلیلی-خبری شعار سال ،برگرفته از کانال تلگرامی جامعه شناسی