واقعیت این است که مصرف، همچون مخدری است که با هر بار استفاده باید دوز آن را بالا برد تا بتواند رضایت خاطر مدنظر را ایجاد کند؛ و جمعه سیاه یا بلک فرایدی، روز ستایش مصرفگرایی همان روزی است که بندگان جان برکفِ مصرف، فوجفوج روانهی محلهای عبادت که همان سایتهای خرید و فروشگاهها هستند، میشوند و احکام خود را به دقیقترین شکل ممکن اجرا میکنند؛ چرا که نباید باعث تضعیف بهترین دینی که به بشر عرضه شده است و خشم خدایان سرمایه بشوند.
شعار سال: بلک فرایدی روزی است که مصرفگرایی به افسارگسیخته ترین شکل خود تجلی پیدا میکند. اگر بتوان شکلی برای انسان در این روز ترسیم کرد، جاروبرقی دقیقترین شکل است. افرادی که هر کالایی را که میبینند میبلعند، بدون توجه به آن که به آن نیاز دارند یا نه؛ شاید من و عدهای دیگر در نگاه اول بگوییم که خیلی ها نیاز ندارند، اما واقعیت این است که سرمایهداری فقط کالا ها را برای رفع نیاز تولید نمیکند، بلکه اول کالا را تولید و سپس برای آن نیاز تولید میکند. و حال که این نیاز تولید شده است باید به سریعترین و کاملترین شکل خود رفع شود؛ و چه چیزی بهتر از روزی که میتوان همهی این نیاز ها را رفع کرد و ارادت خود را به سرمایهداری و فرهنگ مصرفیاش نشان داد.
روزی که یکی از اساسیترین اصول سرمایهداری و جهان لیبرال را به یادمان میآورد: رقابت؛ رقابت برای قاپیدن یک کالا از دیگری، میخواهد این رقابت به شکل اینترنتی باشد یا اینکه در فروشگاه با زدن در سر دیگری و گرفتن کالا از دستش. مهم این است که هر چقدر که میتوان به دست آورد چرا که بندگان پاک سرمایهداری باید باعث رشد دین خود بشوند. روزی که از مدت ها قبل ذهن افراد را درگیر میکند و همچون دوندههایی که آمادهی شروع مسابقه هستند در حالت آماده باش قرار میگیرند. این همان جامعهای است که به تعبیر مارکوزه تک ساحتی شده است؛ جامعهای که از ابعاد دیگر تهی شده و افراد آن به تنها مناسباتی که اهمیت میدهند، مناسبات اقتصادی است. نظامی که رفاه را برای افراد فراهم کرده اما توانایی تحلیل و نقد را از افراد جامعه گرفته است؛ و انسانی که فقط در چارچوب این قوانین و رسوم کنش میکند همان انسان تکساحتی است.
در محدودترین زمان ممکن باید هر چقدر که امکان دارد به دست آورد چرا که از این طریق است که ساختار حاکم، آن طور که میخواهد افراد را به زنجیر مصرف میبندد و تحت انقیاد در میآورد.
به جرئت میتوان گفت که بندگان سرمایهداری، وفادارترینِ بندگان هستند، چرا که هیچگاه و در هیچ حالتی از اجرای قوانینی که به ایشان گفته شده است سرپیچی نمیکنند. به باور بنیامین سرمایهداری را میتوان به عنوان یک دین در نظر گرفت چرا که دقیقا همانند ادیان دیگر باعث تسلی بخشیدن به پیروان خود میشود؛ پیروانی که پس از خرید و مصرف و مجددا خرید، سعی بر برطرف کردن عطش بیپایان خود دارند، اما واقعیت این است که مصرف، همچون مخدری است که با هر بار استفاده باید دوز آن را بالا برد تا بتواند رضایت خاطر مدنظر را ایجاد کند.
روز ستایش مصرفگرایی همان روزی است که بندگان جان برکفِ مصرف، فوجفوج روانهی محلهای عبادت که همان سایتهای خرید و فروشگاهها هستند، میشوند و احکام خود را به دقیقترین شکل ممکن اجرا میکنند؛ چرا که نباید باعث تضعیف بهترین دینی که به بشر عرضه شده است و خشم خدایان سرمایه بشوند.
پایگاه تحلیلی-خبری شعار سال ،برگرفته از کانال جامعه شناسی