شعار سال: آمار ابراز شده از طرف پاسخگویان در گزارش ایسپا بسیار تکان دهنده است (و در تجربه هم چنین آماری منطقی و قابل مشاهده است).

آمار نشان می دهد "منزوی" شدن در  شهر تهران در حال تقویت هست و از طرفی ویژگی "گمنامی"  در حال تشدید شدن است.

 نمی دانیم همسایه مان چه کسی و چه کاره است و در این صورت طبیعتا آسیب های اجتماعی بیشتر خواهد شد، همچنین ابهامات و ناشناختگی ها انسان را به سمت "بی تفاوتی مزمن" نسبت به یکدیگر سوق می دهد و مفاهیمی چون دستگیری ، انسانیت ، همدلی ، درک شدن و.... به شدت بی معنا خواهد شد.

هر فردی "حصر خانگی و انزوای مدرن و خودساخته " را تجربه خواهد کرد و شاید کار بجایی رسد که دیدن افراد دیگر در مکان های مشترک برایمان سخت و بسیار ناخوشایند باشد....

به مرور افراد در "جزیره افکار و امیال" خود تنها خواهند ماند!

یکی از راه های ممکن رهایی از این بحران،  تقویت  " روابط فامیلی و خویشاوندی " و " روابط همکاران در اهداف مشترک کاری" است و کاتالیزور  شکل گیری این مهم نیز  " گذشت و بخشش و فداکاری" است تا در کنار هم احساس تنهایی نداشته باشیم.

همچنین باید در حفظ سلامت " بزرگتر های خانواده" تلاش شود که در صحت تن، سن بیشتری را تجربه کنند تا منزل آنها جایگاهی برای بازدیدها و تعاملات بیشتر باشد و در برگزاری مراسمات و آیین ها و دورهمی ها  ( البته در شرایط عادی) بی توجه نباشیم.

در غیر اینصورت در آینده ای نه چندان دور  "جزیره وار" و با "احساس ترس" و " نا امیدی" زندگی خواهیم کرد.
احسان رحمانی خلیلی/ استادیار جامعه‌شناسی

پایگاه تحلیلی -خبری شعار سال، برگرفته از کانال تلگرامی جامعه شناسی