شعار سال: دولت بجای توسعه ظرفیتهای مغفول و دستیابی به منابع از راه کاهش ناکارآمدیها، تاکید بر مالیات ستانی و اخذ عوارض بشکل سنتی دارد. شاید بتوان در قیاسی مع الفارق نام آن را استثمار گذاشت.
دولت افزایش قیمت آب، گاز و برق را با اسم رمز مشترکان پرمصرف استارت زده است (تعیین حد بهینه مصرف در تمامی این سه حوزه پرابهام و سوال برانگیز است. شیوه افزایش تصادعدی قیمت کاملا زیر سوال است. تنها شاخص برای دولت عدد میزان مصرف بوده و کمترین توجهی به سایر پارامترها ندارد).
دولت بجای کارآمدسازی نظام مالیاتی و تعریف صندوقهای فروشگاهی، میزان مالیات را افزایش داده (آنهم در شرایط ضعف کرونا) و به دنبال سرفصلهای جدید و متاسفانه با نگاهی بشدت ناقص و پر پیامد است. دولت بجای مقابله با فساد مالیات ممیز محور و گرایش به سمت مکانیزه کردن و شبکهای نمودن نظام مالیاتی، همان شیوه قدیمی را قصد دارد ادامه دهد و مسلما با سندروم دوستان صمیمی و رفتارهای قدیمی، مواجه میشود.
دولت کمترین توجهی به ناکارآمدی و فساد گمرک ندارد. برخی از منتقدین معتقدند که ۵ درصد کسری بودجه با بهینه سازی فرآیندهای گمرکی و تقویت فساد ستیزی در آن قابل جبران است.
دولت بشکل زشتی (همانند اسلاف قبلی) معتاد به افزایش قیمت دلار شده است. شمشیری که اولین قربانی آن، خود دولتها هستند.
دولت انضباط مالی را فقط در حرف و شعار میفهمد و شعور اجرایی و نظام کنترلی و نظارتی بر آن ندارد.
با وجود آنکه بخش اعظم کسری بودجه جاری، بدلیل حقوق کارمندان است، دولت ارادهای برای پیاده سازی دولت الکترونیک و کاهش حجم اداری خود ندارد.
شاه بیت فساد در ایران را باید در برخی از شرکتهای دولتی و بعضی از فرآیندهای شرکتی جستجو کرد. دولت تمایلی به شفاف سازی و ورود موثر به این حوزه ندارد.
نماد ملموس عمران و عابدی در شهرها و وابسته به عملکرد شهرداری هاست. دولت هیچ گونه رغبتی به سامان دهی وضعیت فشل شهرداریها ندارد.
دولت دکترین و راهبرد فعال در حوزه سیاست خارجی دنبال نمیکند؛ لذا فشار بیشتری را بر خود تحمیل خواهد کرد؛ و ...
لایحه بودجه ۱۴۰۱ با این فضا ساماندهی شده است. بنظر شما دولت قادر خواهد بود با چنین وضعیتی موفقیت خاصی را تجربه کند؟

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال