شعارسال: گاگریو در بختیاری و کهگیلویه (به نام‌های دیگری مانندِ «گوگِریو»، «سُروُو» دونگ دال نیز بیان می‌شود) و یا "دنگدال "به گویش میوندی، نوعی سرودهٔ عزا و نوای غمگین و سوزناک بوده که درهنگام سوگواری و مرگ افراد هر تیره و بسته به جایگاه اجتماعی فرد متوفی، خوانده می‌شود. از نظر واژه شناسی، گاگریو از دو بخشِ گا بمعنی گاه (زمان یا وقت) و گریو به معنی گریه ساخته شده و سرهم به معنای زمان گریه است. در تعبیری دیگر، اگر گا را بمعنی گوی و گفتن و گِریو را بمعنیِ گریستن بدانیم، سرهم بمعنی گفتن و گریستن است. یعنی مراسمی که در آن می‌گویند و می‌گریند.

از بعد قالب یا شکل بیانی، گاگِریو‌ها شعر هستند که با توجه به خصوصیاتِ فردِ در گذشته و به‌شکلِ فی البداهه خوانده می‌شوند و معمولاً با تغییرِ نام و کلمات، شعر را بگونه‌ای متناسب با وضعیتِ درگذشته می‌خوانند. مضمونِ این ابیات شرحِ خوبی، مِهر، میهمان نوازی، سوارکاری، تیراندازی، شجاعت و رشادتِ شخصِ درگذشته‌است. در گاگریو‌ها وزن و قافیه معمولاً رعایت می‌شود. همانگونه که بیان شد، محورِ همهٔ اشعارِ گاگریو، غم و عزاست. در آغازِ خواندنِ گاگریو، رسم بر این است که یکی از زنانِ سرشناس و «بی بی»‌های ایل شروع به خواندنِ بیتی از گاگریوه می‌کند و همهٔ زنان نیز با وی همنوا می‌شوند و آن بیت، بیتِ ترجیعی می‌ماند که زنان پس از خواندنِ هر چند بیتی آن بیت را دوباره تکرار می‌کنند. معمولاً پس از خواندنِ چهل بیت یا کمتر، زنِ دیگری خواندنِ اشعار و تکرارِ آن‌ها را بعهده می‌گیرد و زنانِ دیگر نیز با وی همنوا شده و این کار در مجالسِ ترحیم ممکنست ساعت‌ها به درازا بینجامد.

گاگریو سبک‌های مختلفی داشته و هر طایفه از هفت لنگ و چهارلنگ تا ایلات کهگیلویه، سبک خاصی از آن را دارند، مثل سبک بهداروندباب، سبک دورکی باب، سبک چهارلنگ باب، سبک بویراحمدی، دشمن‌زیاری و بهمئی البته این سبک‌ها درتمام مناطق بختیاری و کهگیلویه اجرا می‌شود و الزاما به محدوده خاصی محدود و منحصر نمی‌شوند. با وجود رواج بالای آواز حزین مردانه، قدیمی‌ترین گاگریوهابه سبک زنانه خوانده می‌شدند.

گاگریو‌ها با توجه به محتوای آن‌ها به چند دسته تقسیم می‌شوند:

* گاگریو‌هایی در شِکوه از روزگار و فلک و چرخِ گردون و بی کسی:‌ ای خدا کارِ تُنِه کارِت مَوو راسد کِردی وُرم کاری که دشمنون خاسد
نرمه نرمه بزنین کَلند به مزارا تا بِنیَرُم چه کنه خدا زِ بالا

* گاگریو‌هایی که در وصفِ اندام و جسمِ فرد در گذشته‌است مانند:‌ای جَوون کُر جاهلی لَو قاغذِ نو ار دَدوت سیت بمیره مَیَر که چِ بوو

* گاگریو‌هایی در وصفِ ایمان و نیکی‌های اخلاقیِ فردِ درگذشته:
اَوِ روو به جُم جُمه نیده گُدارُم دَسومِه به کَس نیدُم غیرِ بِرارُم
زتن‌هایی هی کُلٙه چیر ایواروم مرده شور نامحُرمِه گورُم زِ مَردُم
اُچو که آقام اِره به چادر پوش چی بلبل حرف اِزَنِه خانا گِرن گوش

* گاگریو‌هایی که حالتِ سیاسی داشته‌اند و دربارهٔ کسانی سروده می‌شوند که به حکمِ حکام کشته می‌شوند.

* گاگریو‌هایی که صرفاً حالتِ غم‌انگیز و تأثر بر مرگِ عزیزان دارد.

اولین همایش منطقه‌ای گاگریو در کشور، از سوی حوزه هنری با همکاری معاونت اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم دادگستری استان چهار محال و بختیاری، اداره کل سازمان تبلیغات اسلامی و سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری شهرکرد ۱۵ بهمن ماه ۱۴۰۲ در شهرکرد و با حضور بیش از ۷۰ گاگریو خوانان استان‌های خوزستان، چهارمحال و بختیاری، کهکیلویه و بویر احمد، لرستان و اصفهان برگزار شد.

ماهیت کلی این برنامه بیشتر یک همایش پژوهشی و آسیب شناسی از افرادی بود که در مراسمات عزاداری قوم بختیاری در این استان‌ها به مداحی مشغول هستند و بیشتر یک نشست پژوهشی و توجیحی برای آسیب شناسی، رسم‌های غلط در مراسمات و نقد و بررسی اشعار خوانده شده توسط این اشخاص بوده است.

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، برگرفته از منابع گوناگون