شعارسال: پُرشنوایی یا هایپر اِکوسیس (Hyperacusis) درک غیرطبیعی از میزان بلندی صوت بوده و برخلاف ظاهر این عارضه، پرشنوایی معمولاً با کاهش شنوایی همراه نیست. شنوایی‌سنجی این بیماران معمولاً طبیعی گزارش می‌شود. چنانچه کاهش شنوایی همراه با کاهش تحمل صدا باشد، رکروتمان (recruitment) نامیده می‌شود. افراد پرشنوا محدوده شنوایی باریکی دارند. به عنوان مثال فرد صدای زیر ۵۰ دسی بل را نمی‌شنود و صدا‌های بالای ۸۰ دسی بل برایش آزاردهنده است. در این بیماری، فرد حتی صدا‌های عادی را بیش از حد بلند می‌شنود به طوری که صدا‌ها برای بیمار آزار دهنده محسوب می‌شود. به عبارت دیگر در این بیماری، صدا‌هایی که برای سایرین طبیعی، هنجار و عادی به شمار می‌آیند، برای بیمار مبتلا به پرشنوایی غیر قابل تحمل، ناخوشایند و اذیت کننده هستند. متاسفانه این عارضه باعث ایجاد مشکلات متعدد جسمی و روانی می‌گردد که از شایع‌ترین آن علائم می‌توان به اضطراب، گوش درد، مشکل در برقراری ارتباط با دیگران (انزوای اجتماعی و اجتناب)، اشاره کرد.

بیماری پرشنوایی به طور معمول به دلیل آسیب‌ها یا عوارض حاصله روی حلزون شنوایی ایجاد می‌شود. برخی بیماری‌ها روی مسیر‌های کنترل شنوایی در حلزون گوش تاثیر مخرب گذاشته اند و این اختلال باعث می‌شود که حلزون شنوایی نتواند روی شدت احساس صدا‌های شنیده شده کنترل لازم را داشته باشد. از شایع‌ترین عواملی که باعث ایجاد آسیب در حلزون شنوایی و بروز عارضه پرشنوایی می‌گردد می‌توان به: بیماری لابیرنتیت، عفونت گوش و یا التهاب ناشی از استقرار عفونت ویروسی در حلزون شنوایی، مصرف دراز مدت برخی دارو‌ها همچون دیازپام، قرار گرفتن در معرض سر و صدای بسیار زیاد برای مدت طولانی، سردرد‌های میگرنی، برخی از انواع صرع در خردسالی، سندروم خستگی مزمن، افسردگی، اوتیسم، اختلال استرس پس از یک حادثه یا PTSD و غیره، اشاره داشت.

درمان قطعی برای مقابله با اختلال پرشنوایی وجود ندارد و همه روش‌های درمانی به منظور کنترل علائم بیماری تجویز می‌شوند. صوت درمانی یکی از روش‌های مورد استفاده است که در آن فرد به مرور قادر به تحمل صدا‌های مزاحم می‌شود. در این روش کارشناس شنوایی سنجی به فرد کمک می‌کند و آموزش می‌دهد که بتواند با صدا کنار بیاید. او از بیمار می‌خواهد به سر و صدا‌هایی با شدت بسیار کم و نزدیک به سکوت هر روز برای مدت مشخصی گوش دهد. پس از چند روز شدت صدا را به مقدار کمی افزایش می‌دهد و این کار به طور مداوم انجام می‌شود. این کار درمانی ممکن است ۶ تا ۱۲ ماه طول بکشد.
در واقع در درمان شناختی-رفتاری (CBT) اختلال پرشنوایی، یک متخصص در زمینه سلامت روان به فرد آموزش می‌دهد که چگونه پاسخ‌های احساسی خود به صدا را مدیریت کنید. او همچنین می‌تواند به مدیریت استرس فرد بیمار، کمک کند.
اگر درمان‌های روانشناسانه و مشاوره‌ای وافی به مقصود نبود، جراحی هایپراکوزیس مطرح می‌شود. تکنیک جراحی در درمان این بیماری «round and oval window reinforcement» نام دارد. در حین جراحی، بافت پشت گوش در اطراف استخوان‌های شنوایی حرکت می‌کند. این بافت به استخوان‌ها کمک می‌کند و حساسیت به صدا را کاهش می‌دهد.

پرشنوایی یا هایپر اِکوسیس با صدابیزاری یا میسوفونیا تفاوت دارد. میسوفونیا شامل پاسخ احساسی به صدا‌های خاصی است و یک اختلال شنوایی مانند هایپراکوزیس نیست. با وجود این هایپراکوزیس می‌تواند منجر به میسوفونیا شود، زیرا بلندی بیش از حد صدا می‌تواند شما را از بعضی از صدا‌ها بیزار کند.

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، برگرفته از منابع گوناگون