گرچه خود به چشم ندیده‌ایم اما در خبرهای وابسته به رخدادهای طبیعی و همچنین فیلم‌های خبری، مستند و... به فراوانی خوانده و یا دیده‌ایم که پیش و حتی پس از رویدادهایی طبیعی مانند سیل و زلزله و طوفان و... افراد و خانواده‌های در معرض آسیب یا آسیب‌دیده به مدرسه‌ها، بیمارستان‌ها و حتی ورزشگاه‌ها برده شده و در کوتاه یا میان‌مدت در آنجا مورد پرستاری یا نگهداری قرار می‌گیرند. در بسیاری از کشورها حتی کشورهایی که از نظر اقتصادی بسیار از ما ضعیف‌ترند، چنین مکان‌های عمومی مقاوم هستند و در چنین رویدادهایی می‌شود از آن‌ها بهترین بهره را برد. البته این مقاو‌سازی‌ها ریشه در اهمیت مکان‌های عمومی مانند مدرسه‌ها، بیمارستان‌ها، ورزشگاه‌ها دارد و باید به این سیاهه ایستگاه‌های آتش‌نشانی و امداد و نجات را هم افزود. گرچه چرایی مقاوم بودن بیمارستان‌ها، ایستگاه‌های آتش‌نشانی و امداد و نجات روشن است اما مدرسه‌ها چرا؟ مدرسه‌ها افزون بر اینکه محل آموزش شمار فراوانی از آینده‌سازان هر کشورند، هم محل گردآمدن گروهی از ناتوان‌ترین لایه‌های جامعه و هم محل نگهداری امانت‌هایی هستند که خانواده‌ها با همه اطمینان به دولت‌ها، پاره‌های تن خویش را به آنجا برده و به دست‌اندرکاران مدرسه می‌سپارند.

در این میان، شنیدن خبر ویران شدن 50 درصد مدرسه‌های سرپل ذهاب و احتمالاً شهرها و روستاهای آسیب‌دیده، نشان از واقعیتی هراس‌آورتر دارد. 50 درصد مدرسه‌ها یعنی 50 درصد دانش‌آموزان آن شهر و 50 درصد معلمان در معرض جان‌باختن و یا آسیب‌های نگران‌کننده بوده‌اند و همچنان هستند! گرچه از سال‌ها پیش کارشناسان و البته کاربدستان همواره درباره خطر مدرسه‌های فرسوده و ناایمن هشدار داده‌اند و همچنان می‌دهند اما سیاستِ نهاد آموزش با هزاران گرفتاری ریز و درشت مادی و چندین هزار میلیارد کسر بودجه، همچنان تمرکز بر خیرین مدرسه‌ساز و البته بودجه بسیار اندکِ عمرانی این نهاد است؛ که بی‌گمان راه به جایی نخواهد برد. و همچنان هر روز و هر ساعت آموزشی، بیش از 13 میلیون دانش‌آموز و یک میلیون کادر آموزشی در خطرناک‌ترین ساختمان‌های کشور روزگار خواهند گذراند و تنها باید امیدوار بود که رویدادی تلخ، سایه شوم خطر را بر سر نزدیک 110 هزار مدرسه کشور نیندازد! نگارنده که خود شرایطی مانند آسیب‌دیده‌های استان کرمانشاه را در زمین‌لرزه چند سال پیش بروجرد تجربه کرده است، خوب می‌داند که در این روزها و شب‌های سرد و غم‌بار و دل‌سردکننده در غرب کشور، ساختمان‌های مقاوم و ایمن چگونه می‌تواند آرامش‌دهنده آنانی باشد که زندگیشان با خاک یکسان شده یا سرپناهشان ناایمن است. چه خوب می‌شد که در این روزها و شب‌ها مردم آن شهر به مکان‌هایی مانند مدرسه‌های ایمن برده می‌شدند و در سایه امنی که هر روز و هر ساعت بچه‌هایشان را در خود نگه می‌دارد، به آرامش عمومی و اجتماعی می‌رسیدند. اما افسوس و صد افسوس!