ساخت پیچ‌های ارتوپدی قابل جذب در بدن توسط محققان کشور

محققان کشور با انجام طرحی بنیادی و کاربردی موفق به ساخت پیچ‌های ارتوپدی شدند که از کالاهای استراتژیک محسوب می‌شود.

شعار سال: عموما واردات كالاهاي عمومي مصرفي در داخل كشور از كشورهايي همچون چين با قيمت هاي پايين تر از توليدات داخلي محقق مي شود اما در خصوص محصولات استراتژيك و خاص كه توليد آنها نيز به چند كشور اروپايي و آمريكا محدود است به ويژه با توجه به نرخ ارز و شرايط تحريم، مطمئنا توليد داخل کردن امكان كاهش قيمت فروش را در حد قابل قبولي مهيا مي کند. یکی از این محصولات پیچ های ارتوپدی قابل جذب در بدن است اما محققان کشور در طرحی پژوهشی و کاربردی با پشتیبانی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران معاونت علمی موفق به طراحی و ساخت این محصول شدند.

در مورد محصول این پروژه ، وزن پيچ هاي مذكور حتي در بزرگترين سايزهاي مورد استفاده به عنوان مثال قطر ۱۲mm و طول ۳۰mm كمتر از دو گرم است كه هزينه ماده مصرفي با فرض خريد از طريق شركت بوهرينگر(لكشور) بين ۱۵ الي ۲۰ درصد قيمت فروش محصول است. همچنین بخش عمده اي از قيمت فروش محصول شامل هزينه هاي مربوط به دانش فني، فناوری توليد و سود فروش توليد كننده، وارد كننده و نماينده هاي فروش در داخل كشور است تولید داخل این محصول منجر به كاهش قابل توجه قيمت در كنار دسترسي سريع تر و امكان نظارت كيفي بهتر می شود.

در اين طرح به طور خاص پيچ هاي قابل جذب (Bioabsorbable interference screws) مورد استفاده در جراحي ترميمي ليگامان صليبي قدامي زانو (Anterior cruciate ligament) يا به اختصار جراحي ترميمي ACL مد نظر است. البته تجاري سازي و توليد صنعتي این محصول صرفا با انجام يك طرح پژوهشي امكان تحقق ندارد، اما هدف از اجراي این طرح حركت در اين راستا بوده به گونه ای که طراحي و ساخت دستگاه ميكرو اينجكشن مورد اشاره در طرح در مقياس نيمه صنعتي مهيا شد.

این محصول ویژگی هایی همچون زيست سازگار با بدن، زيست تخريب پذيري يا قابليت جذب در بدن با نرخ مناسب جهت ايجاد زمان كافي براي طي پروسه ترميم، برخورداري از استحكام مناسب و تاثير مثبت و محرك در روند رشد و ترميم بافت استخواني آسيب ديده را دارا است.

اولين سيستم پيچ و پلاك فلزي مورد استفاده جهت تثبيت شكستگي هاي استخواني در سال ۱۸۸۳ توسط جراحي بنام لين (W.A.Lane) ابداع شد، جنس اوليه آلياژي از”فولاد و واناديم” بود كه بعدا مشخص شد زيست سازگاري مناسبي با بافت هاي بدن ندارد، از سال ۱۹۲۶ فولاد ضد زنگ در ساخت اين ايمپلانت ها مورد توجه قرار گرفت و خواص مقاومت به خوردگي و زيست سازگاري خوبي را از خود نشان داد. در سال ۱۹۳۶ براي اولين بار آلياژي از كبالت در جراحي هاي ارتوپدي مورد استفاده قرار گرفت.

در سال ۱۹۵۰ بود كه آلياژي از تيتانيوم مورد استفاده قرار گرفت. اگرچه فولاد ضد زنگ نيز هنوز به طور وسيعي مورد استفاده بود اما در دهه ۱۹۷۰ مشكلاتي در ارتباط با خوردگي وسايل ساخته شده از فولاد ضد زنگ ملاحظه شد. استفاده از ايمپلانت هاي قابل جذب در بدن جهت ترميم شكستگي هاي استخواني از اواخر دهه ۱۹۶۰ آغاز شد. همچنین در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوايل دهه ۱۹۸۰ ساخت پيچ ها و صفحات ارتوپدي كوچكتر و پيچيده تر ميسر شد.