ورود زنان به ورزشگاه مطالبه بخشی از شهروندان بود که به دلایل مختلف محقق نمی شد، قطعا یکی از این دلایل به آماده نبودن زیر ساخت ها و برخی موانع قانونی و بخش دیگری به فضای فرهنگی موجود در ورزشگاه ها برمی گشت شاید به همین دلیل هم بود که دستور محمود احمدی نژاد در دوم اردیبهشت ماه سال 85 محقق نشد. یک دستور احساسی بدون فراهم آوردن زیر ساخت ها و شرایط مورد نیاز باعث شد پس از این دستور ورود زنان به ورزشگاه با مشکلات بیشتری مواجه شود. همان زمان یکی از روزنامه های ورزشی در کشور مبسوط به این موضوع پرداخت و نوشت که سیاسی شدن موضوع ورود به زنان و بهره برداری های سیاسی بیشترین لطمه را به همین موضوع ورود زنان به ورزشگاه ها می زند.

روی کار آمدن دولت روحانی این مطالبه را جدی تر کرد اگرچه حسن روحانی در انتخابات چنین وعده ای نداده بود ولی دیدار با سپ بلاتر، رئیس وقت فیفا در همان ابتدای حضور در ساختمان پاستور، نشان می داد رئیس دولت یازدهم در مورد ورزش عزم جدی دارد و درپی ایجاد تحولات در این حوزه است به همین دلیل از همان زمان آغاز کار، وزیر ورزش و جوانان دولت یازدهم ماموریت یافت روند ایجاد شرایط برای ورود زنان به ورزشگاه را شروع کند.

ایجاد زمینه اولین مرحله کار بود، باید مخالفان ورود زنان به ورزشگاه ها در مورد این موضوع توجیه منطقی می شدند، در واقع وزارت ورزش و جوانان تمایلی نداشت مثل اتفاقی که در سال 85 رخ داد موضوع را از مسیر جنجال و تنش آفرینی پیش ببرد، به همین دلیل تلاش ها برای ارائه دلایل منطقی آغاز شد و تا حدودی هم به نتیجه رسید. این پیشرفت اما باعث نشد تندروهای مخالف دولت ساکت بنشینند به همین دلیل روز 27 خرداد سال 94 عده ای به رهبری حسین الله کرم مقابل وزارت ورزش و جوانان تجمع کردند و هشدار دادند در صورت ورود زنان به ورزشگاه اقدام خواهند کرد.

موضوع در دولت البته با این تهدیدها مختومه نشد، دولت یازدهم تصمیم داشت با رفع موانع این اقدام را انجام دهد به همین دلیل هم با حضور مسعود سلطانی فر در راس وزارت ورزش و جوانان روند ایجاد زیرساخت ها و تغییر در ورزشگاه ها آغاز شد، ایجاد معبر جدا، امکانات مورد نیاز و تغییر وضعیت ورزشگاه ها از شرایط پسرانه به شرایط خانوادگی محور این برنامه ها بود.

تلاش برای رفع موانع این حضور پله به پله در حال انجام بود و با توجه به اینکه منع ورود زنان به ورزشگاه ها براساس یک مصوبه شواریعالی انقلاب فرهنگی صورت گرفته بود به همین دلیل این منع قانونی باید رفع می شد. دولت مجددا در مهر سال 96 موضوع را به شورایعالی انقلاب فرهنگی برد و بحث های زیادی در این شورا در این خصوص صورت گرفت.

"زنان به ورزشگاه می روند" این تیتر رسانه های قبل از اغاز بازی های جام جهانی 2018 مسکو بود، تیم ملی کشورمان باید مقابل مراکش، اسپانیا و پرتغال به میدان می رفت و مردم هم دوست داشتند این بازی ها را در جمع و به صورت خانوادگی ببینند. اگرچه مجوزهای لازم برای حضور خانواده ها در بازی مقابل مراکش صادر نشد ولی در بازی مقابل اسپانیا این مجوزها دریافت شد و مردم تهران توانستند این بازی را در ورزشگاه آزادی و از طریق تلویزیون های بزرگی که نصب شده بود تماشا کنند. پیش از ورود خانواده ها به ورزشگاه بازهم عده ای تهدید کردند که با این اتفاق برخورد خواهند کرد و کار به جایی رسید که برای جلوگیری از تنش های احتمالی پلیس مانع ورود مردم به ورزشگاه شد ولی با تلاش های مسعود سلطانی فر و دستور رئیس جمهور درب ورزشگاه ساعتی مانده به آغاز بازی باز شد و علاقمندان توانستند وارد ورزشگاه آزادی شوند.

این تجربه خوب و موفق ادامه دار بود و پنج روز بعد در بازی مقابل پرتغال هم مردم به ورزشگاه آزادی رفتند و شاهد بازی تیم ملی بودند. این چنین آغاز روال ورود زنان به ورزشگاه ها شروع شد و علیرغم برخی اقداماتی که جناح سیاسی تندرو مخالف دولت در تهیه برخی عکس ها و فیلم ها انجام داده بودند اما مقدمات حضور زنان در ورزشگاه به انجام رسید و پیش رفت.

روز 24 ماه سال 97 یعنی حدودا 4 ماه پس از بازی ایران و پرتغال که از طریق تلویزیون مردم بازی تیم ملی را ورزشگاه آزادی دیده بودند، اینبار زنان می توانستند از نزدیک بازی تیم ملی کشورشان را تماشا کنند. در دیدار ایران و بولیوی که البته استقبال کمی هم از آن صورت گرفته بود حدود هزار نفر از زنان و دختران به ورزشگاه آزادی آمدند و به تماشای بازی تیم ملی فوتبال کشورمان نشستند.

این پایان ماجرای حضور زنان در ورزشگاه نبود، روز 24 آبان 97 و در روزی که ورزشگاه آزادی لبریز از جمعیت بود بیش از 7 هزار نفر از زنان با حضور در ورزشگاه آزادی به تماشای بازی سرخ پوشان پایتخت مقابل کاشیما آنتلرز ژاپن در فینال لیگ قهرمانان آسیا نشستند. در این بازی اینفانتیو، رئیس فیفا هم بود و از نزدیک حضور زنان در ورزشگاه آزادی را به تماشا نشست.

پس از آن تلاش برای تکمیل زیرساختها سرعت گرفت، طبعا یک بخش ماجرا موضوع زیرساختها بود ماجرای دوم به بحث فرهنگی درون ورزشگاه ها بازمی گشت به همین دلیل ورود زنان به ورزشگاه ها در بازی های باشگاه های به دلیل فضای خاص آن و لزوم ایجاد بستر فرهنگی زمانبر می نمود ولی در بازی های ملی به دلیل یکدست بودن فضا شرایط برای حضور مهیا بود.

حدود دو ماه پیش وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون فوتبال رسما اعلام کردند برای سومین بار در یک سال گذشته زنان می توانند در بازی کامبوج به ورزشگاه بروند و البته اینبار برخلاف دوبار قبل، علامندان می توانند با خرید بلیت در ورزشگاه ها حاضر شوند. وزیر ورزش و جوانان هم همان موقع و چند بار پس از آن اعلام کرد زیرساختهای فنی برای حضور زنان به ورزشگاه ها مهیا شده و در بازی های ملی زنان می توانند به ورزشگاه بیایند. سلطانی فر روز 17 مرداد 98 و در بازدید از خبرگزاری برنا روی این موضوع تاکید کرد و از ادامه تلاش برای ایجاد شرایط مناسب جهت حضور زنان در همه بازی ها خبر داد.

هفته پیش نمایندگان فیفا برای بازدید از ورزشگاه ها آزادی به تهران آمدند، شرایط رسانه ها و جوی که در فضای مجازی به دلیل خودسوزی سحرخدایاری شکل گرفته و بازتاب های خارجی آن باعث شد موضوع ورود زنان به سفر نمایندگان فیفا برسد و البته آنها شرایط برای ورود زنان به ورزشگاه را تایید کردند. فشارها برخی رسانه های داخلی و خارجی باعث شد فیفا در مورد ورود زنان به ورزشگاه ها بیانیه ای صادر کند و در این خصوص اعلام نظر کند. حتی موضوع فراتر هم رفت و اینفانتینو که کاملا در جریان روند ورود زنان به ورزشگاه ها قرار داشت در مراسم انتخاب برترین ها فوتبال جهان، پشت تریبون در اینباره صحبت کند.

این گزارشی بود از روند صورت گرفته در خصوص موضوع ورود زنان به ورزشگاه ها و عجیب است که برخی رسانه ها در حال القای این موضوع هستند که با فشار فیفا این موضوع صورت گرفته است بدون اینکه بگویند فیفا کدام فشار را در ماجرای بازی ایران و اسپانیا یا ایران و پرتغال وارد کرد که خانواده ها توانستند در ورزشگاه آزادی بازی را ببینند؟

"تحقیر ملی" تقریبا در همه حوزه ها فراگیر شده و روزی نیست که یک اتفاق عادی در کشور مورد تمسخر برخی افراد قرار نگیرد، مثلا در عربستان پس از قرن ها برای اولین بار به زنان گواهینامه رانندگی می دهند و اینجا برخی آن را مصداق پیشرفت آن کشور می دانند در حالیکه که زنان ایران از همان ابتدای ورود اتومبیل به ایران این مجوز را دارند، یا به زنان در عربستان مجوز دوچرخه سواری می دهند و باز اینجا عده ای آن را چماق می کنند بر سر مردم در حالیکه نمی گویند در ایران تیم ملی دوچرخه سواری مدتهاست در رقابت های مهم آسیایی و جهانی شرکت می کند. این تحقیر ملی اما گاه فراتر می رود و دستاوردهای ملی را زیر سوال می برد! تلاش جامعه مدنی برای مطالبه گری و پاسخ دولت و مجموعه نظام به این مطالبه نه تنها ربطی به فیفا ندارد بلکه نشانگر یک اتفاق همگانی در کشور است. فعالان اجتماعی از جناح های فکری مختلف کشور در چند سال گذشته در این رابطه مطالبه گری کرده اند، دولت، نیروی انتظامی و نهادهای ذیصلاح زمینه را فراهم آورده اند تا امروز این رویا محقق شود، اینکه عده ای به هر دلیلی بخواهند این دستاورد بزرگ ملی را زیر سوال ببرند و آن را به هشدار فیفا ربط دهند تنها بی انصافی در قبال دولت نیست بلکه نادیده گرفتن همه کسانی است که در این مسیر تلاش کرده اند.

شعار سال،با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری برنا ،تاریخ انتشار: 6مهر1398،کدخبر: 904101،www.borna.news