شعار سال:ما دهه شصتیها از رمضان یک خاطره مشترک داریم. بیدار شدنهای سحر. به سن تکلیف نرسیده بودیم اما اصرار داشتیم که سحر بیدار بشیم. الا و بلا که ما میخواهیم روزه بگیریم.
بیدار شدنمون هم داستان خودش را داشت. ده دقیقه قبل از اذان با زور بیدار میشدیم. کشون کشون خودمون به سفره میرسوندیم، چند قاشق خورده نخورده برمیگشتیم تو رختخواب. حالا چرا این کار را میکردیم؟ چون خواب از سرمون نپره.
هم خواب را میخواستیم هم سحر رو.
وقتی میرفتیم مدرسه سرمون بالا بود که روزهایم. وقتی معلم میپرسید کی روزه است؟ اینقدر دستمون میکشیدیم که میتونستیم لامپ کلاس بگیریم تو دستمون.
بیجون از مدرسه میرسیدیم خونه و با اصرار مادر که روزه کله گنجشکی هم قبول، ناهار میخوردیم و صبر میکردیم تا افطار.
روزگار گذشت و گذشت و خیلی از ماها که اون روزها با شور و شوق روزه میگرفتیم دیگه سحر بیدار نشدیم. دیگه روزه نگرفتیم. دیگه به پدر و مادرهامون نگفتیم ما را سحر بیدار کنند؟ چرا؟
جواب این سوال را حاکمان باید بدهند؟ چه بلایی سر نسلی که با ذوق روزه کله گنجشگی میگرفتند، آوردهاند؟ چرا کار را به جایی رسیده است که بخشی از آنهایی که در دوران دبستان، راهنمایی، دبیرستان و دانشگاه، حرف دینی شنیدهاند، گردن راست میکنند و میگویند بس کنید این مسخره بازی را.
حتما آنها فقط حرف دینی شنیدهاند و رفتار دینی ندیدهاند.
واقعا باید از خودمان بپرسیم چرا قبل از آغاز ماه رمضان، باید به مسلمان این همه در مورد روزه خواری هشدار بدهیم؟ آنهایی که تجربه ماه رمضان در کشورهای مسلمان را دارند، به خوبی تفاوت آن کشورها را با ایران را حس میکنند. مردم بدون هیچ تشویق و تنبیهی روزه میگیرند و رعایت روزهدارها را میکنند.
شاید وقت آن است که کمی رفتار خودمان در زمینه دین را با دیگر کشورهای مسلمان مقایسه کنیم.
کافی است جلسات قرآن کشوری مثل مصر را با ایران مقایسه کنید. در این کشور آفریقایی، اقشار مختلف با ظاهرهای گوناکون حضور دارند اما در کشور تقریبا همه یک شکل!
واقعا چرا ریش داشتن و تسبیح انداختن، نشان دینداری شده است؟
دین دار کسی است که غیبت نمیکند، دروغ نمیگوید. دین دار کسی که حق مردم را نمیخورد. دین دار کسی است که رعایت حال همسایه را میکند.
این که ریش داشته باشی و تسبیح در دست گرفته باشی ولی وقتی به سرکار میروی، کارت ورود بزنی و بدون اینکه خروجت را ثبت کنی، به کارهای شخصی برسی و بعد حقوق کار نکرده را بگیری، چندان با دین داری جور در نمیآید.
کاش میشد ما هم به سمتی برویم که آدمها را بر اساس چهره قضاوت نکنیم. اصلا عادت کنیم که قضاوت نکنیم اما سعی کنیم برداشتمان از آدمها به خاطر رفتار آنها باشد حالا میخواهند هر جور که دوست دارند لباس بپوشند.
قبل از کرونا دادگاههایی با محوریت فساد مالی در حال برگزاری بود. برخی از متهمان این دادگاه، تسبیح به دست داشتند و ریش در صورت و جای مُهر در پیشانی. همین دادگاهها سند خوبی است که رفتار ما در قبال آدمها بر اساس ظاهر نباشد.
و چه درست گفت مولوی در داستان موسی و شبان که «ما درون را بنگریم و حال را – کی برون را بنگریم و قال را؟»
یادداشت مصطفی داننده
شعار سال،با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از پایگاه خبری تحلیلی نگام،تاریخ انتشار:6اردیبهشت1399،کد خبر:----،negaam.news