شعارسال: مدافع برزیلی سابق استقلال در اقدامی عجیب بابت نقص عضوی که در این باشگاه برایش به وجود آمده به فیفا شکایت و طلب خسارت میلیون دلاری کرده است. لئاندرو پادوانی بازیکنی است که در لیگ شانزدهم با استقلال قراردادی دوساله امضا کرد، اما در لیگ هفدهم اتفاقی برای او رخ داد که باعث شد این بازیکن توان حرکتی خود را از دست بدهد، در بازی برگشت برابر فولاد که در ورزشگاه غدیر اهواز برگزار می‌شد در یک صحنه پادوانی با آرمین سهرابیان برخورد کرد، با گردن به زمین افتاد و همین مسئله باعث شد با ضایعه نخاعی رو‌به‌رو شود و توان حرکتی خود را از دست بدهد.

بعد از این اتفاق پادوانی بار‌ها چه زمانی که در ایران حضور داشت و چه زمانی که به کشورش سفر کرد در مصاحبه‌های خود از اینکه استقلال پول او را نمی‌دهد ابراز ناراحتی کرد، اما حالا که احمد سعادتمند توانسته مبلغ بدهی معوقه او را تامین کند او حاضر نیست به باشگاه شماره حساب بدهد.

ماجرا از این قرار است که پادوانی زمانی که به برزیل رفت از استقلال به فیفا شکایت و به خاطر نقص عضوی که در این باشگاه نصیبش شده خواستار غرامت ۹ میلیون دلاری (حدود ۱۵۷ میلیارد تومان) شد. این موضوعی است که از سوی فیفا رد شد و در رای فدراسیون جهانی فوتبال استقلال به پرداخت تنها ۱۰۰ هزار دلار بدهی معوقه او محکوم شد، اما مدافع برزیلی سابق استقلال نسبت به رای فیفا به دادگاه CAS شکایت کرده است تا شاید بتواند مبلغ مورد نظر خود را از آبی‌ها بگیرد. به همین دلیل هم هست که او فعلا حاضر نشده مبلغ ۱۰۰ هزار دلار که فیفا حکم داده است را از استقلال دریافت کند.

کاظم قیم مدیر روابط بین‌الملل باشگاه استقلال با تایید این خبر به ورزش سه گفت: بله این مسئله درست است و آقای پادوانی از ما درخواست دریافت غرامت ۹ میلیون دلاری کرده بود که این حکم از سوی فیفا رد شد. او حالا دوباره به این حکم در دادگاه CAS اعتراض کرده است که باید دید در این باره چه اتفاقی رخ می‌دهد. او در پاسخ به این سؤال که آیا امکان تغییر این حکم در دادگاه CAS وجود دارد یا نه هم گفت: به هرحال پادوانی از حق قانونی خود استفاده کرده است، اما تجربه نشان داده است که خیلی کم دادگاه CAS رای فیفا را تغییر بدهد و من فکر نمی‌کنم در این باره خطری استقلال را تهدید کند.

 

هر چند که معاون بین‌الملل باشگاه استقلال عنوان داشته بعید است چنین غرامتی به پادوانی تعلق گیرد، ولی مسئله اصلی اینجاست که چرا باید با یک بازیکن خارجی به گونه‌ای رفتار شود که او دست به چنین اقداماتی بزند؟! اسفندماه سال ۹۷، پادوانی نخستین گلایه‌هایش را از مسئولان وقت استقلال مطرح کرد. او در صفحه خود باانتشار تصویری از روز مصدومیتش در دیدار مقابل فولاد در فصل گذشته نوشت: «امروز برای من یادآور یک اتفاق مهم در سال گذشته است که لحظه‌های خوب و بد بسیاری داشته، اما من هرگز ایمانم را از دست نداده‌ام.»

پادوانی سپس به موضوع در پرداخت‌های باشگاه استقلال اشاره کرد عنوان داشت: «باشگاه استقلال پولی که قرار بود به وی پرداخت کنند را به دست اونرسانده است و در این پیام از مدیران استقلال خواسته به قولشان عمل کنند تا او به درمان اش در برزیل ادامه بدهد.» پادوانی پیامش را با این جمله تمام کرده که من را احمق فرض نکنید با تشکر از همه.

 

در تمام این مدت، مدیران باشگاه استقلال وقت داشتند تا با دلجویی از مدافع برزیلی خود اجازه ندهند چنین اتفاقی رخ دهد، ولی این کار را نکردند تا امروز پادوانی دنبال غرامت ۱۵۷ میلیارد تومانی باشد. وقتی مدیرانی برای باشگاه استقلال انتخاب می‌شوند که جایگاه این باشگاه مردمی را نمی‌دانند، به طور طبیعی توجهی هم به اعتبارش ندارند، در همین استقلال، وقتی طلب مرحوم منصور پورحیدری یکی از بزرگان تاریخ باشگاه بعد از تغییر چند مدیرعامل پرداخت نمی‌شود، دیگر امثال پادوانی جای خود دارد!
متاسفانه ضعف مدیریت و نبود نظارت در فوتبال ایران کاملا مشهود است. یک بار قرارداد ویلموتس با فدراسیون فوتبال و درخواست این مربی برای دریافت غرامت چند میلیون دلاری دردسرساز می‌شود و روز دیگر بازیکنی، چون پادوانی دنبال ۱۵۷ میلیارد تومان است. قسمت تاسف برانگیز ماجرا هم آنجاست که قسمت عمده‌ای از این پول‌ها از بیت‌المال پرداخت می‌شود.

وقتی تمام این نشانه‌ها را کنار یکدیگر می‌گذاریم به این نتیجه می‌رسیم که مسئولان اجرایی کشور «ورزش» را با بازی کودکانه و کاری تفننی اشتباه گرفته‌اند. در حالی که ورزش هم یکی از پدیده‌ها و از امور اجتماعی است که به سهم خودش اهمیت دارد، میلیون‌ها مخاطب و طرفدار دارد و... در چنین شرایطی انتظار می‌رود مسئولان اجرایی ورزش را در حد و‌اندازه خودش، نه بیشتر و نه کمتر جدی بگیرند.

یکی از نشانه‌های جدی گرفتن این است که آن کار را دست اهلش بسپاریم و عنان آن را دست هرکسی رها نکنیم. ملاک سپردن کار به افراد، تخصص و اهلیت افراد باشد، نه ملاحظات شخصی و خانوادگی و باندی و جناحی.

 

متاسفانه و بدون تعارف در حوزه ورزش، بیشتر مدیریت‌های کلان در اختیار کسانی قرار دارد که از بطن و متن ورزش نجوشیده‌اند، کم و کیف آن را نمی‌شناسند، تخصص و آگاهی لازم را ندارند، و خلاصه اگر به این حوزه به عنوان مدیر آمده‌اند، دلیل اصلی آن بیش از آنکه موضوع دلسوزی و خدمت به ورزش و ورزشکاران باشد، دلایل دیگری است که ریشه در سهم خواهی‌های حزبی و بهره‌برداری‌های سیاسی و... این طور حرف‌ها دارد. مدیریت‌هایی که به گمان ما نه این اتفاقات، بلکه اتفاقات بدتر از این هم آن‌ها را به خود نمی‌آورد و وادار به تجدیدنظر در منش و روشی که درباره ورزش پیش گرفته‌اند، نمی‌کند!

و... سخن آخر همان سخن همیشگی که ورزش ایران برای پیشرفت و افتخارآفرینی‌های جهانی و المپیکی، خیلی مستعد است و از ظرفیت‌های غنی مادی و انسانی برخوردار است، این توانایی‌ها وقتی از قوه به فعل درمی آید، که مدیریت کارآمد و باانگیزه سکان هدایت آن را در دست بگیرد.