شعارسال: میلاد عظیمی، نویسنده و استادیار زبان و ادبیات فارسی در کانال تلگرامی خود (نور سیاه) نوشت:

کتابخانه مجلس شورای اسلامی یکی از نهاد‌های فرهنگی معتبر ایران است. ریشه‌دار و مهم و محترم است. رئیس کتابخانۀ مجلس را رئیس مجلس تعیین می‌کند. لاجرم این نهاد فرهنگی خواه‌ناخواه در معرض طوفان‌های تغییرات سیاسی کشور قرار دارد. اکنون مجلس دیگر شده و رئیس مجلس دیگر شده و رئیس کتابخانۀ مجلس دیگر شده است و گویا قرار است بسیاری از امور کتابخانۀ مجلس دیگرگون شود؛ و دریغا که بوی بهبود از اوضاع جهان نمی‌شنوم. برای ما‌ها که دلبستۀ کتاب هستیم بخش پژوهش کتابخانۀ مجلس مهمترین قسمت آن است. بخشی که به چاپ متون و اسناد و تدوین فهرست‌های نسخ خطی و نشر مجلات می‌پردازد. کار‌هایی بنیادی که اساس و بستر تحقیق درست و بسامان را فراهم می‌آورد. کار‌های کم‌خریدار و بی‌هیاهو.

در بیست سال اخیر کتابخانۀ مجلس در اموری که نام بردم از سرآمدان بوده است. خریدار این دکان بی‌رونق بوده است و مجموعا موفق و محترم و مفید عمل کرده است. تبدیل به یک نشان و «برند» معتبر شده است. نزدیک به پانصد عنوان کتاب منتشر کرده است. بسیاری از این کتاب‌ها مورد رجوع محققان ایرانی و خارجی است.

الآن دیوان کافی‌ظفر همدانی و دیوان ازرقی و دیوان حسن غزنوی و دیوان بدر شروانی و جنگ شاعران شیعی و جلد پنجم متون ایرانی و منشآت اسفزاری و منشآت عبدالله مروارید پیش چشم من است. کتاب‌هایی که همین یکی دو سال اخیر کتابخانۀ مجلس منتشر کرده است. کتاب‌هایی که باید در هر کتابخانۀ معتبری باشد. کتاب‌هایی که نام کتابخانۀ مجلس را در مجامع علمی زنده و بلند نگاه می‌دارد.

 

آیا می‌شود دربارۀ تاریخ شعر شیعی فارسی تحقیق کرد و به آثاری که کتابخانۀ مجلس در بیست سال اخیر منتشر کرده مراجعه نکرد؟ آیا می‌توان از کنار ترجمه‌های کهن قرآن و حدیثی که کتابخانۀ مجلس منتشر کرده گذشت؟ آن همه متون تاریخی و اسناد را که کتابخانۀ مجلس منتشر کرده ندید؟ برای تحقیق در تاریخ ادبیات ایران، ضرورت دارد هر کس در هر جای دنیا، به دیوان‌ها و سفینه‌ها و تذکره‌هایی که کتابخانۀ مجلس منتشر کرده رجوع کند. مجلات نامه بهارستان و پیام بهارستان و اسناد بهارستان جزو مآخذ محققان است. یاد استاد ایرج افشار بخیر. اواخر عمرش بود. دیدم نشسته و پیام بهارستان را می‌خواند و یادداشت برمی‌دارد.

کنون زمانه دگر گشت و من دگر گشتم. سیاستی دگر آمد؛ بیست سال کار بیست سال تجربه متأسفانه دارد نادیده گرفته می‌شود. نابوده انگاشته می‌شود. اطلاع دقیق و موثق دارم که می‌نویسم. تازه‌نفسان چندان اعتقادی به کار‌های بنیادی بی‌هیاهو ندارند. دنبال این هستند که کتابخانۀ مجلس سخنان تازه و باب روز بگوید. در پیوند با سیاست و آرمان.
‌
نمی‌دانم آیا برای سخن تازه و انقلابی گفتن حتما باید آتش به آشیانۀ کوچک بخش پژوهش در متون قدیمی و اسناد زده شود؟ اثبات شیء که نفی ما عدا نمی‌کند. وانگهی مهمترین سرمایۀ یک مجموعه نیروی انسانی کارآمد آن است. کسانی که تجربه دارند و اهل تحقیق و کتاب هستند و سیاسی نیستند و کم‌توقع هستند و عاشق خدمت به فرهنگ ایران هستند چرا باید مهجور و مطرود شوند؟ از دوستان موثق شنیدم که حتی قرار شده محل ساختمان بخش پژوهش که در خیابان انقلاب بود و استادان و اهل تحقیق به آنجا رفت و آمد داشتند تغییر کند؟! خواهید دید دیگر کسی از آن استادان و ناموران پایش را به بخش پژوهش نخواهد گذاشت و کتابخانۀ مجلس از این اعتبار معنوی محروم خواهد شد. استادان و محققان ایرانی و خارجی وقتی به ساختمان کوچک بخش پژوهش می‌آمدند با کسانی مواجه می‌شدند که خود اهل تحقیق بودند و حرمت علم و عالمان را می‌دانستند. از یار آشنا سخن آشنا می‌شنیدند.

به خدا قسم به سود و مصلحت دوستان است که بخش پژوهش را تقویت کنند. قدر آدم‌های کارآمد مجرّب را بدانند. امکانات بیشتری فراهم کنند تا آثار بهتر و بیشتری منتشر شود. این خدمتی است که برای مدیران جدید نام نیک و ماندگار می‌آورد و به نفع فرهنگ کشور است.

دفع دخل مقدّر کنم و بنویسم که من هیچ منفعت شخصی از کتابخانۀ مجلس نبرده‌ام. نه کتابی آنجا چاپ کردم و نه کتابی در دست چاپ دارم. اما از کتاب‌ها و نشریاتی که کتابخانه مجلس چاپ کرده استفاده کرده‌ام و می‌کنم. وظیفه دارم از دوستان شریفی که در بخش پژوهش کتابخانۀ مجلس به فرهنگ ایران خدمت صادقانه کرده‌اند حمایت کنم. حیف است که این باغ بسوزد. حیف است که این چشمه کور شود. دلم می‌سوزد و کاری ز دستم برنمی‌آید.

کاش جوانمردی این یادداشت را به رئیس محترم مجلس برساند. بخوانند و بررسی کنند و جلوی یک آسیب مأیوس‌کنندۀ فرهنگی را بگیرند.‌

 

ای که دستت می‌رسد کاری بکن
پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته از خبرفوری، تاریخ انتشار: ۱۲ شهریور ۱۳۹۹، کدخبر: ۲۱۴۲۱۵۱، khabarfoori.com