شعار سال: محمدرضا تابش* دلم پر میزند برای روز‌های اوج گیری انقلاب، برای دلدادگی صادقانه مردم و ایثار وحماسه افرینی ان‌ها در به زیر کشیدن رژیم ستم شاهی با همه پشتوانه‌های قدرتمندی که داشت. در استقرار حکومتی برای تحقق عدالت و محو ظلم و فساد وتبعیض.

دلم برای آن روز‌ها پر میزند که در تبعیت از فرمان امام (ره) خدمت سربازی را ترک کرده و در تهران و منزل اقوام اقامت گزیده و همراه وهمپای مردمی بودم که دل به خدا سپرده بودند و از بذل جان ومالشان برای پی افکندن انقلابی که انرا در پیوند با قیام مهدی موعود می‌دانستند، فرو گذار نمی‌کردند.

 

دست خدا را پشتیبان حرکت مردمی می‌دیدم

در آن روز‌های پر اضطراب، تجلی اراده خداوند، در پیروزی مردمی که دل دریاییشان را به او سپرده بودند و بوی اخلاص ومعنویتشان مشام جان را معطر می‌ساخت، هویدا بود.

دست خدا را پشتیبان حرکت مردمی می‌دیدم که همه داشته هایشان را در طبق اخلاص نهاده بودند تا " ما میتوانیم" را در عمل متجلی سازند؛ و شد انچه باید میشد. ثمره خودباوری مردم، نفی قدرت‌های استکباری شرقی وغربی و افقی روشن که نوید دنیایی برخوردار از مواهب و آخرتی اباد را می‌داد.

دریای موج خیز انسان‌های ستوه آمده از ظلم وبی عدالتی را در ساحل انقلاب به ارامش رسانید. مشی مردمی امام (ره) و رهبرانی که ملت با تاسی به ان‌ها این حرکت تاریخی را رقم زدند بر ساده زیستی، دوری گزینی از مادیات و خودرا وقف پیشرفت کشورکردن ورفاه و آسایش مردم بود.

حالا از آن روزها، ۴۲ سال پرفراز و نشیب می‌گذرد. از نگاه هر ناظر منصفی، در دوران پس ازانقلاب پیشرفت‌های فراوانی در عرصه‌های مختلف رخ داده است. اما علیرغم این پیشرفتها، وضعیت امروز کشور متناسب با آن حرکت تاریخی وآرمان‌های بزرگ انقلاب نیست. آرمان‌هایی که مردم برای آن‌ها قیام کردند.

آفات و آسیب‌های زیادی تحقق آن آرمان‌های والا را کند کرد و قطار عدالت محور و ظلم ستیز انقلاب را از مسیر و ریل خود خارج نمود. منابع انسانی و مادی ارزشمند کشور و فرصت‌های بی بدیلی که می‌شد تحولات شگرفی را رقم زنند، به هدر رفتند و پدیده‌های نو ظهوری، چون رانت خواری و اقا زادگی همچون علف‌های هرز بر نهال زیبا و نوپای انقلاب پیچید.

سوء تدبیر‌ها و مدیریت‌ها و تنگ نظری‌ها آنچنان بر سر انقلاب آوار شد که حتی انقلابیون راستین را نیز بر نتافتند. من و امثال من که هویت خویش را وامدار انقلاب اسلامی می‌دانیم و بسیاری از کژی‌ها و کاستی‌ها را محصول سوء تدبیر‌ها یافته ایم، علیرغم آنکه در مقاطع مختلف آن‌ها را فریاد زده ایم و خویش را مبرا از خطا نمی‌انگاریم امروز بر خود می‌لرزیم و نگرانیم که تاریخ در مورد ما چگونه قضاوت خواهد کرد؟

قصیده خاقانی در ذهنم نقش می‌بندد که:

هان‌ای دل عبرت بین از دیده عبر کن هان‌

ایوان مداین را آیینه عبرت دان

تا سلسله‌ی ایوان بگسست مداین را

در سلسله شد دجله، چون سلسله شد پیچان

دندانه هر قصری پندی دهدت، نو، نو

پند سر دندانه بشنو، زبن دندان

...



نا آرام و دلفگارم از روز‌هایی که میتوانست بهتر باشد و نیست.

نا آرام و دلفگارم از اینکه حاکمیت اسلام در این سرزمین می‌توانست انچنان دستاورد‌های بزرگی داشته باشد که تا ابد بر تارک تاریخ، چون نگینی بدرخشد.

دل را به خدا میسپارم و با ذکر او ارام میشوم.

که: «أَلا بِذِکرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ».

نماز جماعت را در مسجد پیامبر اعظم میدان بهرود اقامه میکنم وبر تربت شهیدان گمنام در بوستان پرواز عقده دل می‌گشایم واز خدای بزرگ استعانت می‌جویم تا این کشتی متلاطم در ساحلی امن، آرام گیرد و سربلندی، رفاه، آرامش  و آسایش نصیب ملت سر افراز و پر افتخار ایران گردد.


شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از جماران، تاریخ انتشار: ۲۳بهمن ۱۳۹۹، کدخبر:۱۴۹۶۲۰۰، jamaran.news