با نزدیک شدن به زمان انتخابات ریاست جمهوری، نامزدهای مورد نظر، به یاد اقلیت ها و قومیت ها می افتند تا با شعارهای تبلیغاتی که خیلی از آنها پشتوانه اجرایی ندارد بتوانند رای مردم را داشته باشند.نمونه این شعارها را در انتخابات قبلی می توانیم ببینیم که زاگرس نشینان را تحریک کردند اما بعد از انتخابات هیچ اثر و عملی از شعارها دیده نشد.این مسئله ضرورت دقت بیشتر در انتخابات را مطرح می کند که باید با روشی مطالبه گر به دنبال کاندید اصلح و کارامد باشیم.اینکه یک کاندید چقدر می تواند به رفع محرومیت منطقه زاگرس نشین کمک کند یا از نخبگان این خطه در پست های مدیریتی استفاده کند سوال دیگری است که در اینجا مطرح میشود اما تجربه نشان داده که هیچ یک از اینها تاکنون محقق نشده است.