ضرورت توسعه تولید بیوسیلاژ در کشور

ضایعاتی که از ماهی قزل آلا در کارخانجات فرآوری تولید می‌شوند بین ۴۷ تا ۵۳ از کل ماهی را تشکیل می‌دهند. ضایعات مذکور، سوبسترای مناسبی جهت تبدیل به پودر نبوده، زیرا دارای کیفیت و زمان ماندگاری بسیار پایینی می‌باشند. از اینرو تولید کنندگان آرد ماهی رغبتی به استفاده از آن جهت تبدیل به آرد ماهی نشان نمی‌دهند. یکی از روش‌های مناسب بازیافت و بهره برداری از ضایعات ماهی، تولید سیلاژ با استفاده از روش میکروبی (باکتری‌های لاکتیک) می‌باشد. روشی که در حال حاضر در کشور مورد استفاده قرار گرفته، اما چندان توسعه پیدا نکرده است.

شعار سال: طبق آخرین آمار سال ۹۶ سازمان شیلات ایران میزان صید و پرورش آبزیان در کشور یک میلیون و دویست هزار تن می‌باشد. ضایعات تولید شده در صنعت فرآوری آبزیان بسته به گونه‌های مختلف متفاوت بوده و حداقل ۳۰ درصد را بخود اختصاص می‌دهند. متاسفانه استفاده بهینه‌ای از ضایعات صورت نگرفته و امروزه به یک معضل زیست محیطی تبدیل شده است. یکی از جایگزین‌های مناسب در این زمینه، تبدیل ضایعات به محصولاتی با ارزش افزوده نظیر بیوسیلاژ می‌باشد. سیلاژ محصول تخمیری است که با استفاده از روش‌های شیمیایی و میکروبی تولید میگردد. به هنگام استفاده از میکروارگانیسم‌ها در فرآیند تولید سیلاژ، اصطلاحا" به آن بیوسیلاژ گفته می‌شود.

با بهره گیری از باکتری‌های شاخص و بهینه شده، می‌توان ضایعات اولیه را به محصولی با درصد پروتئین و قابلیت هضم بالاتر تبدیل نمود. در حال حاضر، قیمت نهاده‌های مورد استفاده در جیره غذایی آبزیان (خصوصا پودر ماهی) و طیور (سویا) افزایش داشته بطوریکه قیمت تمام شده جیره در مقایسه با سال‌های گذشته افزایش چشمگیری داشته که در نهایت بر قیمت نهایی محصول تاثیرگذار خواهد بود. یکی از راه حل‌ها استفاده از بیوسیلاژ بعنوان جایگزین پروتئین در جیره غذایی آبزیان (جایگزین پودر ماهی) و طیور (جایگزین نسبی کنجاله سویا) بوده که قیمت نهایی محصول را به مراتب کاهش داده و قابل رقابت با محصول اصلی می‌باشد.