شعار سال: سبزی‌های بهاری کوهی در کنار طراوت و تازگی که دارند، به تجربه ثابت شده است که قادرند غذا‌ها را نیز بسیار خوش طعم کنند. معمولا کهنسالان سبزی‌های کوهی را به خوبی می‌شناسند و از آن‌ها به عنوان خورش، آش و چاشنی در تهیه غذا استفاده می‌کنند؛ بهتر است شما هم با این سبزی‌های وحشی بهاری آشنا شوید. مجددا توصیه می‌شود که برای حفاظت از محیط زیست، تا جای ممکن از کندن یا خریدن این سبزیجات خودداری کنید.

والک یا سیر کوهی:
نوعی سبزی صحرایی است که از مناطق کوهستانی در فصل بهار برداشت می‌شود. برگ‌های آن نواری شکل و دارای یک پیاز کوچک و گل است. برگ و پیاز آن خوراکی است، اما گل آن تلخ است و در غذا استفاده نمی‌شود. خواص خام آن بیشتر از پخته‌اش است و از آن در کوکو، سبزی پلو، آش و… استفاده می‌شود. این سبزی سرشار از ویتامین‌های A، B، C و املاح معدنی منگنز، روی، گوگرد و کلسیم است. والک به دلیل داشتن کلسیم برای درمان پوکی استخوان و التیام درد‌های استخوانی و مفصلی مفید است. این سبزی اثر آرامبخش دارد و درد نقرس، روماتیسم و آرتروز را تسکین می‌دهد.

ترشک:
این سبزی گونه‌های زیادی دارد. برگ‌های آن به دلیل داشتن اسید‌های آلی طعم ترشی دارد. تصفیه کننده خون، معرق، مدر، تب بر، اشتها آور و صفرآور است. این سبزی به دلیل ویتامین C فراوان خون ریزی لثه را التیام می‌بخشد و بوی بد دهان را رفع می‌کند. ترشک سرشار از ویتامین C، آهن، فسفر و پتاسیم است.

غازیاغی:
این سبزی اغلب در کنار نهر‌ها رشد می‌کند و در این فصل با سبزی‌های دیگر با نام سبزی کوهی مخلوط به فروش می‌رسد. این سبزی بسیار معطر است و طعم دلپذیری دارد و در تهیه انواع سوپ، آش، کوکو و سبزی پلو به کار می‌رود. غازیاغی، شیر مادران شیرده را زیاد، خون را تصفیه و ترشحات غدد داخلی را تنظیم می‌کند و برای درمان بیماری‌های پوستی موثر است. این سبزی، گرمی و حرارت بدن را بالا می‌برد و انرژی زاست، بی اشتهایی را رفع می‌کند و برای آرامش اعصاب مفید است.

 

 

ریواس:
ریواس دارای برگ‌های ضخیم و گوشت‌دار است و طعم ترشی دارد. این گیاه سرشار از ویتامین C و فیبر است. خاصیت ضدعفونی‌کنندگی دارد، زخم اثنی‌عشر را بهبود می‌بخشد و برای تقویت کبد و افزایش ایمنی بدن، عفونت‌های ویروسی را از بین می‌برد. یکی از مهم‌ترین خواص برگ‌های ریواس آن است که لوزالمعده را وادار به ترشح انسولین می‌کند و برای کاهش قند خون سودمند است.

کنگر:
کنگر گیاهی با برگ‌های خاردار و ساقه‌های ضخیم شبیه کرفس است. از برگ‌های سبز آن به صورت خام در تهیه سالاد و از ساقه آن در تهیه خورش استفاده می‌شود. کنگر، طبع گرمی دارد و بسیار نیرو بخش و مقوی قلب است. برگ‌های این سبزی، موجب کاهش چربی خون می‌شود و به دلیل فیبر نامحلول، بسیار ملین و برای پایین آوردن قند خون مفید است. کنگر به دلیل داشتن هورمون‌های گیاهی، ترشحات غدد را تقویت می‌کند و باعث افزایش نیروی جنسی می‌شود. این سبزی، دارویی موثر برای جلوگیری از حالت تهوع و ویار زنان باردار است. قابل‌توجه آن که برگ‌های کنگر محرک انقباض کیسه صفرا و کلیه است و افرادی که دارای سنگ کلیه و صفرا هستند، نباید از آن استفاده کنند.

تره کوهی:
گیاهی شبیه به تره فرنگی، دارای طعم تند مانند سیر و پیاز است. این گیاه از ارزش غذایی فراوانی برخورداراست، کولین موجود درآن به عنوان پیام آور شیمیایی در مغز عمل میکند، گنجاندن مقدار کافی کولین در رژیم غذایی قدرت یادگیری را در کودکان و بزرگسالان افزایش می‌دهد. تره کوهی دارای ویتامین B است. ازقلب محافظت می‌کند و به کبد در دفع کلسترول کمک می‌نماید. تره کوهی سرشار از آهن است و۳۰%ازویتامین A بدن را تامین می‌کند. ازبروز آب مروارید جلوگیری می‌کند و خطر انواع سرطان را کاهش می‌دهد. فولیک اسید در این گیاه به بدن در تولید سلول‌های جدید کمک می‌کند و احتمال بروز بیماری‌های قلبی و سرطان روده بزرگ را کاهش می‌دهد. این گیاه در منطقه آذربایجان، کردستان، لرستان، اصفهان، چهارمحال و بختیاری، کهگلویه و بویراحمد و فارس می‌روید.

اندش:
اندش سبزی کوهی بوده که خیلی تند است، شکل تره پیاز است، ولی پهن‌تر و چهار پنج تخته می‌باشد. پوست گیاه اندش از تره پیاز پهن‌تر و سفت است. این گیاه دو سه لبه می‌باشد و یک لبه کوچک وسط آن می‌باشد. این گیاه هر چه به سمت مناطق گرمسیری برویم بیشتر رویش دارد و برای درمان دل درد، تصفیه خون، اسهال و بادی که بدن دارد استفاده می‌شده است. این گیاه خاصیتی شبیه انسولین دارد که باعث دفع قندخون شده برای دفع گرمی مفید بوده است و آنرا در آش یا در برنج مصرف می‌کرده اند.

شنگ:
گیاه شنگ برای معده مقوی است و مصرف موضعی ریشه این گیاه در درمان عفونت و از بین بردن ترشحات گوش موثر است. برگ‌های گیاه شنگ از خونریزی معده جلوگیری می‌کند. اگر مسموم شدید از ریشه این گیاه استفاده کنید. برای رماتیسم مفید است و آب ریشه خام شنگ زگیل را از بین می‌برد. برای مسلولین (گرفتاران بیماری سل) نفع بسیار دارد. گل این گیاه را بر روی محل سوختگی قرار دهید تا از قدرت التیام آن برای سوختگی پی ببرید! ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می‌کند. ریشه شنگ خلط آور و نرم کنده سینه و التیام دهنده زخم‌ها می‌باشد. از برگ‌های شنگ در سالاد استفاده می‌کنند و ایرانیان آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن می‌خورند.

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، برگرفته از منابع گوناگون