بشکل ملموس از پنجم نوروز شاهد تصویرسازی‌های اختلاف افکن بین شهروندان ایرانی-افغانی بوده ایم. تصویر سازی که با طراحی نوعی بازی الاکلنگی دامن زده شد و باعث قلیان نوبتی هیجانات شهروندان ایرانی و افغان شده است. مرحله بعدی بازی با صحبت‌های علی الظاهر نسنجیده برخی از مقامات افغان (بعضا هدایت شده و تحریک گردیده)، آغاز گردید و حمله ساختگی به سفارت ایران در افغانستان را در بر داشت. کل داستان علی الظاهر با بی طرفی رسانه‌های معاند و خبرگزاری‌های بین المللی روبرو است. اما داستان تصویر سازی‌های حرفه‌ای، حرف دیگری برای گفتن دارد. در چنین میدان نیرویی، «بهادر امینیان» سفیر ایران در افغانستان بجای تشکیل اتاق فکر و صحبت‌های تحلیل شده، اقدام به استفاده از عبارات کلیشه‌ای نظیر " منافقین به‌دنبال تیرگی روابط کابل-تهران هستند " کرده است. سوال اینجاست که جمهوری اسلامی ایران، تا چه زمانی باید هزینه این نوع کم تجربه گی‌ها و شعارگرایی‌ها را بدهد؟ تا کی شهروندان ایران اسلامی، باید تقبل کننده هزینه ناتوانی‌ها و نادانی‌های برخی از مدیران ارشد دولتی باشند. آقای امنینیان، هشدار می‌دهیم که با قید فوریت نیاز به تشکل اتاق فکر و لایه یابی و لایه شناسی جریان ایجاد شده و تدبیر گرایی مرحله‌ای و چند عاملی برای حل مشکل دارید. صدور این هشدار برای وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران را هم بر خود لازم می‌دانیم. هنوز داستان کم کاری‌های سفیر در اوکراین و ویترین چینی‌های دقیقه نودی داستان، یادمان هست.