شعار سال: در همه درازای سال‌های رهبری جمال عبدالناصر بر مصر، که منجر به برپایی دو جنگ بزرگ ۱۹۵۸ و ۱۹۶۷ با اسرائیل و شکست همه جانبه مصر و اعراب شد، حفاظت اطلاعات ارتش مصر و سازمان‌های اطلاعاتی این کشور با مشکل شگفتی مواجه شده بودند.

بخش ضد جاسوسی اطلاعات مصر پیاپی جاسوسان فراوانی را در یگان‌های نظامی، نهاد‌های شهری و حکومتی و سیاسی، در بخش‌های پایینی و یا حداکثر میانی اجرایی کشف و مجازات می‌کردند، ولی یا این که ده‌ها جاسوس شناسایی و محکوم شدند، کمترین اثری در پر شدن شکاف اطلاعاتی حکومت و ارتش مصر حاصل نشد و اسرائیل همواره بر تصمیمات و تحرکات استراتژیک مصر اشراف داشت؛ سهل است که تاریخ دقیق حملات، شیوه حملات، جهت حملات، شمار یگان‌ها در هر عملیات و... را از پیش می‌دانست و سهل‌تر آن که خود زمان حملات به خود را در ارتش مصر مشخص می‌کرد.

مصری‌ها بعد‌ها پی بردند که اسرائیل دو گونه جاسوس را در اختیار داشت: نخست لشگری از جاسوسان خرده پا که در بخش‌های پایینی و میانی اجرایی به ایفای نقش می‌پرداختند و همگی تبار مصری یا عرب داشتند و دومی که به تعداد انگشت شمار تا بالاترین رده‌های تصمیم سازی و طراحی استراتژی‌های حکومت و ارتش نفوذ داشتند.
لشگر اول، در واقع طعمه بودند. موساد ضمن هدایت آن‌ها، پیاپی آن‌ها را در معرض شناسایی بخش ضد جاسوسی مصر قرار می‌داد. کمتر ماهی بود که چند تن از این جاسوسان خرده پا دستگیر و مجازات نشوند. رسانه‌های مصر دائم بر قدرت سیستم ضد جاسوسی صحه گذاشته و بر چنین قدرت و تلاشی فخر می‌فروختند. غافل از این که اینان طعمه‌هایی بیش نبودند که حکومت مصر سرگرم آن‌ها شده تا مانعی برای شناسایی جاسوسان رده بالا شوند و دستگاه اطلاعاتی مصر با سرگرم شدن و تمرکز بر آنان نتواند به جاسوسان رده بالا برسد.

در واقع همه تمرکز‌ها مصروف دستگیری ها، محاکمه و مجازات این جاسوسان دون پایه و پوشاننده جاسوسان رده بالای حکومتی می‌شد. بدین وسیله، آنان طعمه‌ای بودند که جاسوسان‌اصلی آگاهانه در معرض شناسائی سیستم عقب مانده اطلاعات مصر قرار می‌دادند؛ تا بدین وسیله عطش جاسوسی بینی و جاسوس کشی اعراب و مصری‌ها ارضا شود. غافل از این که جاسوسان بزرگ با کمال آرامش در رده عالی حکومتی مشغول خط دادن به تصمیم سازان، تنظیم استراتژی‌های ملی و نظامی دیکته شده از تل آویو بودند.

یدالله کریمی‌پور

 

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال برگرفته از فضای مجازی