شرکت‌های هواپیمایی در ایران برای خودشان ایالات خودمختار هستند. بنظر می‌رسد که تنها راه مقابله با این بنگاه‌ها ورود گسترده حقوقی و اخذ محکومیت‌های چندگانه باشد. چرا که امر به معروف و نهی از منکر و تشویق و توصیه به قانون گرایی گویا بی اثر است. بر اساس کدام قانون یا مصوبه یک شرکت هواپیمایی به خودش اجازه می‌دهد که نرخ بلیت پروازی را به ۱۰۰ تا ۱۵۰ دلار برساند؟ سازمان هواپیمایی کشوری که عموما در حاشیه هم قرار دارد، این ارقام را تائید می‌کند؟ خدمات رسانی با بوئینگ ام دی را باید با ۲۰ دلار انجام داد نه ۱۰۰ تا ۱۵۰ دلار. چه بخشی از این دریافتی برای ارایه یارانه سوخت به ایرلاین‌ها باید به خزانه دولت عودت داده شود؟ متاسفانه سازمان بازرسی با وجود اثبات تخلفات عدیده در خواب دائمی تشریف دارند. سازمان هواپیمایی کشوری که بنوعی در حاشیه برای خودش بازی بازی می‌کند. وزرای راه و شهرسازی، کمترین اطلاعی از صنعت هوانوردی نداشته و بشکلی زشت اعتماد می‌کنند و چوبش را می‌خورند. کم به آن اسلامی هشدار دادیم؟ اما گوش بنده خدا سنگین‌تر از این بود که بشنود و بگوش بگیرد. یک انجمن صنفی شده است، بنوعی همه کاره ایرلاین ها. کجای دنیا وضعی زشت‌تر از این وضع می‌توان سراغ داشت.