قونیه، سنگ محک عیار رزمی‌ها و مدیریت ورزش ایران

در ارزیابی کلی عملکرد سه ورزش مبارزه‌ای تکواندو، کاراته و جودو، به طور مشخص تکواندو را می‌توان موفق‌ترینِ آن‌ها تلقی کرد و با در نظر داشتن شاخص کمی و کیفی مدال‌های کسب شده و جوانگرایی انجام شده در ساختار تیم ملی، تکواندو نمره قبولی دریافت کرده و از حالا می‌توان به روی موفقیت و مدال آوری این ورزش در بازی‌های آسیایی، پروسه کسب سهمیه المپیک و حتی کسب مدال در المپیک، حساب ویژه‌ای باز کرد.

شعار سال: پنجمین دوره بازی‌های همبستگی کشور‌های اسلامی اگرچه به لحاظ سطح فنی و کیفیت و کمیت برگزاری این رقابت‌ها قابل قیاس با رویداد‌های بزرگی، چون بازی‌های آسیایی و المپیک نیست، اما همین مسابقات نیز فرصت خوبی برای ارزیابی وضعیت موجود برخی رشته‌های ورزشی از جمله «رزمی ها» به عنوان امید اول مدال آوری کاروان ورزش ایران در میادین بزرگ، فراهم ساخت.

در این بازی ها، کاراته با کسب ۸ مدال شامل ۵ نقره و ۳ برنز، جودو یک مدال برنز تیمی و تکواندو ۱۳ مدال شامل ۵ طلا، ۴ نقره، ۴ برنز، مجموعا ۲۲ مدال از مجموع ۱۳۳ مدال کاروان ایران را کسب کردند، ضمن اینکه در صورت عدم حذف کیک بوکسینگ از سوی کمیته ملی المپیک که هیچ توجیحی در این خصوص پذیرفتنی نیست، با توجه به حضور ۱۵ وزن آقایان و بانوان و ۶۰ فرصت مدال آوری طلا، نقره و برنز، مسلما وضعیت رده بندی نهایی کاروان ایران تغییر می‌کرد و چه بسا اینک ایران به جای ازبکستان در رنکینگ دوم جدول بازی‌ها قرار داشت.

در ارزیابی کلی عملکرد سه ورزش مبارزه‌ای تکواندو، کاراته و جودو، به طور مشخص تکواندو را می‌توان موفق‌ترینِ آن‌ها تلقی کرد و با در نظر داشتن شاخص کمی و کیفی مدال‌های کسب شده و جوانگرایی انجام شده در ساختار تیم ملی، تکواندو نمره قبولی دریافت کرده و از حالا می‌توان به روی موفقیت و مدال آوری این ورزش در بازی‌های آسیایی، پروسه کسب سهمیه المپیک و حتی کسب مدال در المپیک، حساب ویژه‌ای باز کرد.

در خصوص کاراته، به همان نسبت که مدال آوری کاتا قابل تقدیر است، اما نتایج کومیته انفرادی در هر دو‌بخش مردان و زنان قابل نقد و محل بحث خواهد بود. از پنج فرصت کسب مدال در فینال‌ها، تنها دو فرصت از آن کومیته بود و در سه فینال، کاتارو‌ها حضور داشتند؛ همانطور که اشاره شد، به همان میزان که به کاتا می‌توان نمره قبولی داد، اما نقد جدی به عملکرد کومیته وارد است و با در نظر داشتن سوابق و تجربیات بالای ورزشکاران این بخش، طرح مواردی، چون عدم اعزام به جهانی یا چند کاراته وان، حداقل در این بازه زمانی و در نظر داشتن سطح کمی و کیفی این بازی‌ها، صرفا توجیحاتی بیش نیست و بسیار نگران کننده به لحاظ پیش بینی عملکرد کاراته در بازی‌های آسیایی و سایر میادین بزرگ پیش رو خواهد بود.

اما در مورد جودو، سه سال تعلیق به معنی عدم فرصت مچ اندازی با حریفان و افزایش تجربه و روحیه مبارزه است، گرچه روند نزولی مشهود جودو ایران عملا پس از آسیایی ۲۰۰۸ ججو کره جنوبی به دلیل تاکید IJF بر عدم استفاده از فنون کشتی‌های محلی و غیر استاندارد جودو در مسابقات آغاز شده بود و سه سال تعلیق، سد بزرگی بر سر احیای فنی این ورزش ایجاد کرد.

اینکه فدراسیون در مدت سه سال گذشته تاکنون چگونه تهدید تعلیق را به فرصت توسعه جودو در سطوح پایه، سرمایه گزاری در این بخش و استعدادیابی تبدیل کرده است، مبحث دیگری است که باید در جای خود به آن پرداخته شود، کما اینکه دلایل اصلی نزول کاراته در بخش کومیته نیز نیازمند کارشناسی دقیق و برگزاری نشست‌های تخصصی لازم خواهد بود.

وقتی از روند کلی مدیریتی حال حاضر ورزش کشور صحبت و نقد‌های فراوانی را نسبت به فقدان برنامه ریزی هدفمند و اصولی و روزمرگی جاری در امور وزارتخانه و بسیاری فدراسیون‌ها وارد می‌دانیم، نتایج حاصله در قونیه یکی از مصداق‌های عینی دلایل انتقادات وارد شده است، زیرا عملکرد کلی کاروان ایران در بسیاری ورزش‌های المپیکی نیز قابل قبول نبود و حتی نگران کننده است.

وقتی به جای حمایت و نظارت کارشناسی، شاهد دخالت در امور ورزش باشیم، شایسته سالاری در گزینش مدیران ورزشی به کوتوله پروری و حاکمیت ضوابط بر چربش روابط تغییر یابد، آیا غیر از آنچه که هست، می‌توان انتظار دیگری داشت؟

حمیدرضا حصارکی

دکترای مدیریت ورزشی

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال برگرفته از کانال تلگرامی بدون تعارف با ورزش‌های رزمی