همه چیز سامانه های اعتبارسنجی در نگاه بیرونی جذاب است و مفید فایده بنظر می رسد و القا کننده ارتقا نوعی نظم مطلوب به شهروندان . اما این تصویرات سفید، زمانی واقعیت بیرونی پیدا می کند که بنوعی شاهد اثبات جامعیت و مانعیت شاخص های مورد توجه در این سامانه ها ، عدم ورود به حریم های خصوصی ، اطمینان از حساسیت سامانه ها به مسئله سواستفاده های شخصی و موردی،نظر داشت به حوزه حکمرانی و عدم آلودگی انها به دولتی گرایی باشیم.راه اندازی این سامانه ها با کم توجهی به اصول و الزامات فوق، می تواند منجر به نوعی سو استفاده سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فردی از شهروندان شود. بعنوان نمونه وقتی دست یک کارمند جز و پشت باجه نشین یک بانک برای رد کردن گزارش اخطار برای به تعویق افتادین مثلا یک ماهه یک اقساط و ایجاد اختلال در اعتبارسنجی مشتریان باز است( ان هم بدون قرصت دفاع دادن به وام گیرنده)، اسم این سامانه ، سامانه اعتبار سنجی نیست. اسمش را می گذاریم مزخرف غیرمشارکتی سلیقه محور . حساسیت این نگاه در حوزه امنیت ، چندین و چند برابر می شود. بعنوان مثال تصور کنید که چنین سامانه ای برای بحث حجاب وجود می داشت. آیا حجم تندروی ها و کندروی ها و خدای ناکرده نمک گیر کردن های منجر به فساد اخلاقی پشت پرده ، چقدر وحشتناک بود. در مجموع می توان بیان داشت که راه اندازی این سامانه ها یک الزام زندگی در دنیای جدید است. اما چنانچه در راه اندازی انها حساسیت های لازم در نظر گرفته نشود، با نوعی استعمار و استثمار جدید (آنهم از نوع مخفی) مواجه خواهیم بود که خروجی،پیامد و سرانجام آن هم قابل حدس زدن است.