وی افزود: به رودخانه که می‌رسیدند پیش از هر چیز کوزه خود را از آب چشمه‌هایی که در کنار رودخانه جاری بود پر می‌کردند و مشتی نیز به‌عنوان تبرک از آن می‌خوردند و بعد از همان آب چشمه چایی درست کرده و صبحانه را کنار رودخانه می‌خوردند و پس از آن آب روی همدیگر می‌پاشیدند و از روی آب می‌پریدند و شادی می‌کردند.

این پژوهشگر با اشاره به اشعار خوانده شده در این مراسم، خاطرنشان کرد: آتیل باتیل چهارشنبه / بختیم آچیل چهارشنبه / قویونون اوجی گلدی / چهارشنبه گولدی گلدی / دولاندی کوچی گلدی / چارشنبه گونی گلدی / آتیل چایدان چارشنبه / باتیل چایدان چارشنبه / داغلاری دره لری / باغلاری بره لری ...

وی یادآور شد: بعد از اتمام مراسم در کنار رودخانه، کوزه را به دوش کشیده و به منزل می‌رفتند در مسیر رودخانه اگر دوست و یا آشنایی را می‌دیدند که به رودخانه نیامده از آب کوزه به او هم می‌دادند و برخی اوقات نیز مشتی آب روی آن می‌پاشیدند و به این ترتیب از تبرک و یمن آب چهارشنبه او را نیز بی‌نصیب نمی‌گذاشتند.

عباسی‌نیا تصریح کرد: به منزل که می‌رسیدند از آب کوزه به همه اهالی خانه می‌خوراندند و بعد آب کوزه را روی در و دیوار و روی اثاثه خانه (بیشتر روی ابزار کشاورزی و کشت و زرع) می‌پاشیدند به این ترتیب همه ابزار و وسایل و تمام فضا را تبرک می‌کردند. این در حالی است که امروز مراسم صبح چهارشنبه کلا فراموش شده و به آن پرداخته نمی‌شود.

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تاریخ انتشار: 25 اسفند 1395، کدخبر: 95122516406، www.isna.ir