شعار سال: مگر می‌شود یازده ماه بدون دریافت حقوق زندگی کرد؟ تنها کافی است این پرسش را از خودمان بپرسیم و اندکی تأمل کنیم تا دریابیم ابعاد فاجعه چه اندازه بزرگ است؛ فاجعه‌ای که ظاهرا همیشه گریبان کارگران را می‌گیرد نه کارمندان و مدیران.

در روز‌هایی که اعتراض کارگران هفت تپه از شمارش خارج شده و همچنان برخی وعده وعید‌ها به ایشان برای حل مشکلشان محقق نمی‌شود، در لالی، مرکز شهرستان لالی در استان خوزستان هم اعتراضاتی در جریان است که ابعاد عددی کوچک معترضان، مانع از رسیدن صدای فریادشان به دیگر نقاط شده است.

اعتراض کارگرانی که نه عیدی و بخشی از حقوق و معوقات سال ۹۶ را دریافت کرده‌اند و نه حقوق همه ماه‌های سپری شده از سال ۹۷ تا به امروز را و خدا می‌داند در این مدت با چه مصیبت‌هایی مواجه بوده‌اند؛ معترضانی که شمارشان حدود صد نفر است، اما با هم هم‌پیمان شده و سوگند خورده‌اند که کنار هم باشند تا مبادا اخراج و تهدید و شکایت، شکستشان دهد.

کارگرانی روزمرد که سال هاست با شهرداری لالی کار می‌کنند و مدتی است، به شدت در شهر سرشناس شده‌اند؛ نه از این رو که اعتراضات پرشمار و پر دامنه داشته‌اند و نه به این دلیل که دست از کار کشیده‌اند و جای خالی شان دیده می‌شود، بلکه به این دلیل که به عالم و آدم بدهی دارند. از این مغازه دار که قوم و خویش این کارگر است و حال و روزشان را درک می‌کند و به ایشان نسیه فروش می‌کند تا آن کاسب که قوم و خویش کارگر دیگری است و هوایشان را دارد.

وضعیتی که یکی از معترضان در توصیفش می‌گوید: «هم خانه خودمان خراب شده و هم خانه مردم را خراب کرده‌ایم، از بس که قرض و قوله کرده‌ایم و به مغازه داران بدهی داریم. لالی شهر کوچکی است که بسیاری از مردم هم دیگر را می‌شناسند و با هم نسبت قوم و خویشی دارند. رو سیاه اقواممان هستیم که یک سال است از آن‌ها نسیه خرید می‌کنیم.»

یکی دیگر از معترضان در این باره می‌گوید: «باور کنید شاید کارت ملی حدود ۲۰ نفر از کارگران در یک نانوایی گرو رفته است چراکه مدت هاست نان قرضی می‌خوریم. آشنایانمان را هم بیچاره کرده‌ایم. همین مصیبت‌ها موجب شده که ... [نام کارگر مورد اشاره نزد «تابناک» محفوظ است]از پا بیفتد و سکته کند.»

او درباره اینکه طلبشان چقدر است، می‌گوید: «از سال ۹۶ و ماجرای نزول گرفتن مسئولان از پیمانکار و بعد واگذاری کارگران روزمزد به یک پیمانکار دیگر، کلی مطالبه داریم که به شکایت رسیده و اگر نفوذ مدیران بگذارد، بررسی می‌شود و در سال جاری هم که تا اینجا یک ریال نگرفته‌ایم؛ حتی یک ریال!»

وقتی از او می‌پرسیم که ماجرای نزول گرفتن چیست، در پاسخ می‌گوید: «در مقطعی، چون توان پرداخت معوقات و حقوق کارگران را نداشتند (آن زمان ۸۲ کارگر بودیم)، از یکی از پیمانکار پول سودی گرفتند و بعد که نتوانستند پس دهند، سودش را از حقوق‌های بعدی ما کم کردند تا به آن فرد بدهند، با این وعده که بعدا به ما پرداخت می‌کنند، اما نکردند. بعد هم که ناگهان تصمیم گرفتند کار را برون سپاری کنند که آن هم شرایطمان را بدتر کرد.»

این کارگر معترض در ادامه توضیح می‌دهد: «وقتی کار را به پیمانکار سپردند و ما از زیر مجموعه شهرداری خارج شدیم و نیروی پیمانکار شدیم، هر ماه بخشی از حقوق مان ماند و معوق شد تا در نهایت در پایان سال ۹۶ گفتند که نه خبری از عیدی است و نه پرداخت حقوق‌های معوق و اضافه کاری ها. البته از مدت‌ها قبل روال شده بود که اضافه کاری‌ها بیشتر می‌نوشتند و بخشی از آن را خودشان می‌گرفتند، اما اینکه به کل نپردازند، اسفند ۹۶ رخ داد.»

قصه‌ای که از فروردین ماه ۹۷ به پیگیری حقوقی و بعدتر، پیگیری قضایی گره می‌خورد تا پای اداره کار لالی و مسجد سلیمان به ماجرا باز شود و ابتدا رأی به نفع کارگران و بعد به نفع پیمانکار صادر شود تا در نهایت پرونده با شکایت کارگران به دیوان عالی ارجاع شود. قصه پرماجرا و مبسوطی که البته تنها گوشه‌ای از مطالبات این کارگران را شامل می‌شود نه همه آن را.

بخش بزرگ‌تر مطالبات ایشان، مربوط به سال جاری است که تا این لحظه به هیچ پرداختی منجر نشده است؛ فاجعه‌ای که نه تنها این کارگران، که زندگی کارمندان شهرداری لالی را هم در بر گرفته، چون ایشان نیز ۹ ماه اخیر را بی دریافت ریالی سپری کرده‌اند و در زمره معترضان قرار دارند؛ هرچند شاید ترس از عواقبش مانع از حضورشان در اعتراضات شود.

اکنون اگر به این قصه عجیب و غریب، مراجعه کارگران معترض به بیت امام جمعه، فرمانداری، دادستانی و دیگر مسئولان را اضافه کنیم، پرونده کامل خواهد شد؛ شبیه همه پرونده‌های کاملی که از اعتراضات کارگری در گوشه و کنار کشورمان باز است و رسیدگی نمی‌شود. وضعیتی که پرونده کارگران معترض شهرداری لالی نیز به آن مبتلاست؛ اینکه مسئولان وعده رسیدگی و پیگیری و حتی برخورد با متخلفان را می‌دهند، اما هیچ کدام از حرف‌های امیدبخش شان منجر به نتیجه نمی‌شود.

اینجاست که چاره‌ای پیش روی معترضان نمی‌ماند جز اینکه بنر دست بگیرند و تجمع کنند بلکه فریادشان به گوش دیگرانی برسد که می‌دانند یازده ماه حقوق نگرفتن چقدر فاجعه بزرگی است؛ فاجعه‌ای که برای برخی از این کارگران، ابعادش از درک و تصور همه خارج است؛ مثل آن کارگری که تازه پدر شده، اما فرزندش با غده‌ای در سر به دنیا آمده که حالا موجب شده به کما برود و همسرش هم به دلیل فشار‌های فراوان و سابقه بیماری، در اتاقی دیگر در حالت کما گرفتار آمده است. حال و روز وخیم دو عضو خانواده کارگری که یازده ماه است حتی یک ریال نگرفته!

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت خبری تابناک تاریخ انتشار 8 آذر 97، کدخبر: 855798، www.tabnak.ir