زندگی کرونایی با دستان خالی

پنج سال سابقه کار دارد یعنی پنج سال حق بیمه پرداخت کرده است، اما برای فروردین و اردیبهشت فقط یک میلیون و ۳۰۰ هزار تومان به عنوان بیمه بیکاری به او پرداخت شده است، یعنی برای هر ماه ۶۵۰ هزار تومان.

شعار سال: یا آن دیگری که کارگر هتل بوده، با سابقه سه سال فقط ۵۵۰ هزار تومان نصیبش شده است. این‌ها در زمانی که کرونا نبود با حداقل حقوق کارگری یعنی یک میلیون و ۵۶۰ هزار تومان هم زندگی شان لنگ بود، حالا که کرونای لعنتی و این گرانی‌ها به جانشان افتاده است معلوم نیست سر و ته هزینه‌های زندگی را چگونه باید جمع و جور کنند.

با شماره یکی از این کارگران که درباره «بیمه بیکاری» به روزنامه هم پیامک داده است، تماس می‌گیرم. می‌گوید: «با دو فرزند و چهارماه بیکاری برای هر ماه فقط ۶۰۰ هزار تومان داده اند خودشان بیایند و بگویند که ما با این ۶۰۰ هزار تومان چطوری زندگی کنیم؟ گوشت و مرغ هم نمی‌خوریم و نمی‌خواهیم. آیا باید بتوانیم نان بخریم؟!»

یا به این پیامک که به روزنامه ارسال شده است توجه کنید: «آقاچرا ما کارگران متضرر از کرونا رااین قدر اذیت می‌کنن آقای رئیس تامین اجتماعی حقوق بیمه بیکاری مارانمی دین حق بیمه رو هم ۳۰ درصد گران کردین ازکجا بیارم سرماه فلان قدر واریز کنم بعدشم الان که احتیاج دارم قسط وام واجاره خانه وپول خرج خونه نداریم خداشاهده شب‌ها ازخجالت روی خانه رفتن ودیدن سفره خالی واجاق سرد خانه ونگاه همسرم راندارم حداقل وعده الکی ندین شکم سیر ازگرسنه خبر نداره زیر دست‌ها تون راهم ببینید.»

پس بوق و کرنا برای چه بود؟

مدیرکل حمایت از مشاغل و بیمه بیکاری وزارت تعاون هفته قبل گفته بود: «در مجموع ۸۵۱ هزار و ۸۶۴ نفر در سامانه ثبت درخواست بیمه بیکاری وزارت تعاون ثبت‌نام کردند که ۷۱۱ هزار و ۸۰۰ نفر مشمول دریافت بیمه‌بیکاری هستند.» آن طور که همه می‌دانیم از اوایل اسفند که تعطیلی‌ها و آسیب‌های کرونا جدی شد، مسئولان وعده‌هایی برای جبران خسارات مردم و آسیب دیده‌ها را در بوق و کرنا کردند، اما آن طور که باید خبری از جبران نبود یا آن طور که انتظار می‌رفت نشد. حالا این کارگران بیکار شده حرفشان این است که پرداخت بیمه بیکاری چرا با تاخیر و چرا این قدر کم؟

در این زمینه با اکبر شوکت، عضو کارگری هیئت امنای سازمان تأمین اجتماعی تماس گرفتم تا حرف هایش و تدابیر احتمالی تامین اجتماعی را جویا شوم. تا موضوع «بیمه بیکاری» را مطرح‌ می‌کنم، انگار داغش تازه می‌شود. می‌گوید: «ما هم از این عدد و رقم‌های ۵۰۰ و ۶۰۰ هزار تومان ناراحتیم و نگران. نمی‌دانیم این رقم‌هایی که دولت اعلام کرد برای جبران خسارات مشاغل پرداخت خواهد کرد چه شد.

دولت قبل از سال اعلام کرد پنج هزار میلیارد تومان برای مشاغل آسیب دیده پیش بینی کرده است. آن طور که من شنیدم حدود ۳۰ درصد هم به کار برگشته اند و تعداد باقی مانده‌ها چندان نباید زیاد باشد، این که چرا این گونه رقم‌ها به این کارگران پرداخت شده برای ما هم جای سوال دارد.

حتی انتظار ما این بود که به گروه‌های دیگر شغلی مثل کارگران ساختمانی، قالی بافان و... که مشخصات شان در سامانه‌های صندوق بیمه بیکاری ثبت است کمک شود. به هرحال کمک به این اقشار که جزو دهک‌های پایین جامعه هستند جای دوری
نمی‌رود. آقای شوکت هم به بوق و کرنای عدد‌های اعلام شده توسط دولت اشاره و تصریح می‌کند که دولت اعلام کرد، دو میلیون تومان به صاحبان مشاغل بی‌ثبات تسهیلات حمایتی پرداخت می‌کند که از آن هم خبری نشد.

توهین؟!

از او درباره اقدامات صندوق بیمه بیکاری می‌پرسم که می‌گوید: «این صندوق زیرنظر تامین اجتماعی است، اما مدیرعامل این سازمان حق قانونی ندارد که غیر از مبالغ قانونی، حتی یک ریال و از حق بیمه سایر بیمه شده‌ها پرداخت کند بلکه این وظیفه دولت است که مثل همه دنیا در بحران‌ها به داد کارگر و کارفرما برسد. واقعا ما هم این رقم‌های ۵۰۰ یا ۶۰۰ هزار تومان را به عنوان بیمه بیکاری در این شرایط نوعی توهین به مردم می‌دانیم.»

فرمول‌ها را تغییر دهید

با توجه به شرایطی که کرونا برای همه پدیدآورده و معادلات و فرمول‌ها را تغییر داده است، انتظار می‌رود دولت با مدد مجلس، فرمول‌های پرداختی به کارگران بیکار شده را تغییر دهند و دست کارگری را که سر کار بوده و حالا بیکار شده با مهربانی بیشتر بگیرند، بماند که نوع دوستی جای دوری نمی‌رود، اصلا وظیفه یک مسئول است که به فکر معیشت مردم و خصوصا طبقه ضعیف باشد.

اجازه بدهید پایان گزارشم با درددل یک کارگربیکار شده با تسنیم باشد: «مبلغ واریزی برای بیمه بیکاری من و چند تا از دوستانم ۷۰هزار تومان بوده! آقایان مسئول چطور محاسبه کردید؟! دو تا بچه دارم؛ به‌خدا صاحبخانه داره بیرونم می‌کنه...»

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه خراسان، تاریخ انتشار: 16 تیر 1399، کد خبر: 700558، http://www.khorasannews.com