شعار سال:تا قبل از انقلاب کرونا، این تصور که عده‌ای زن و مرد کهنسال به کلی از سوی فرزندان به فراموشی سپرده شده‌اند و در گوشه‌ای دور هم جمع شده‌اند و نفس می‌کشند و نگاه می‌کنند به در، هیچ جای شک و شبهه و بحث و نظر نداشت. آدم‌هایی از گوشت و پوست و خون و استخوان و البته حس  یگانه زنده بودن. مردان و زنانی هم زبان و هم تیره و هم ریشه با ما، اما غریب و رها مانده در گوشه‌ای غم زده از عالم؛ در آسایشگاه کهریزک تهران.
 
تا قبل از شیوع کرونا در جهان، کهریزک جایی در ته دنیا بود، جایی در سکون محض.مکانی برای چشم به در ماندن و انتظار کشیدن و تمام شدن. جایی برای تماشای خود در گودال چشم منتظر صدها انسان شبیه به خود. نقطه‌ای که شاید با درک موقعیت و فضا و کارکرد آن، به مفهوم واقعی کلمه معنی تنهایی و تنها شدن و پیری و بی‌کسی را در آخرعمر بر ذهن و دل آدم حک کند که می‌کند. جایی میان بودن و نبودن که اگر نبود دستگیری و برگزاری جشن‌های خیرین و انسان‌های نیک اندیش و مهربانی نیکوکاران در برپایی جشن‌های گاه فرحبخش، کهریزک به جایی تاریک‌تر و تلخ‌تر تبدیل می‌شد. تا پیش از کرونا، چنین آدم‌هایی حضور بیشتری داشتند و کمک‌هایی همدلانه و انسان‌مدارانه‌ای به کهریزک و خادمان آن می‌رسید. با وجود اینکه بیماری هنوز پابرجاست، هنوز هم بارقه‌هایی از امید و انسانیت در این سرا دیده می‌شود و رنگ زندگی را می‌توان در چشم ساکنان آن دید.
 
    اینجا آسایشگاه کهریزک محل نگهداری سالمندان در شهر تهران است. این محل در جنوبی ترین نقطه تهران واقع شده است. در حال حاضر حدود ۱۷۵۰ نفر سالمند در این محل نگهداری می‌شوند.

    آسایشگاه کهریزک از زمان اعلام رسمی شیوع ویروس کرونا و احتمال خطر بیشتر برای سالمندان در قرنطینه به سر می‌برد.

    از زمان شیوع کرونا در استان تهران در مرکز نگهداری سالمندان کهریزک ۳۷ نفر بر اثر کرونا فوت کردند.

    پیش از شیوع ویروس کرونا هم سالمندان آسایشگاه کهریزک از تکرار روزهای بدون اتفاق و تنهایی در رنج بودند، با شیوع این ویروس و به دلیل جلوگیری از انتقال آن، مقررات سخت‌تری در آسایشگاه لحاظ شد، که این مسئله به تنهایی و سرخوردگی بیشتر سالمندان دامن زده است.

    از ۶ ماه قبل که کرونا در ایران شیوع پیدا کرد و بعد از فوت چند سالمندان در این آسایشگاه به خاطر ابتلا به این ویروس، بقیه سالمندان حاضر دچار ترس و اضطراب شده‌اند. آن‌ها هر روز منتظر پایان این وضعیت هستند، اما خبر خوشایندی نمی‌شنوند.

    برای ساکنان کهریزک تنها ماندن به یک شیوه زندگی اجباری بدل شده است، که شیوع ویروس کرونا آن را چند برابر کرده است. پیش از این در طول سال از طرف خیرین جشن‌هایی برای آن‌ها برگذار می‌شد، اما کرونا بیشتر این جشن‌ها را به تعطیلی کشانده و نتیجه آن تنهایی بی‌هیاهوی صدها کهن سال در آسایشگاه شده است.

    انتظار برای پایان این وضعیت در آسایشگاه کهریزک قرار نیست تمام شود، ابتدا و انتهای سخنان هر یک از ساکنان کهریزک خبر گرفتن از زمان پایان کروناست.

    گرچه تقریبا اکثر ساکنان کهریزک در طول روز هیچ کاری جز انتظار انجام نمی‌دهند و با دیدن آن‌های هیچ مفهومی به ذهن متبادر نمی‌شود جز اندوه تنهایی، اما برخی از آن‌ها سعی می‌کنند روحیه خود را با خواندن قرآن، ادعیه و شعر و ادبیات حفظ کنند.

    فعالیت بدنی و کارهای قابل انجام برای این سنین بخشی از خدمات آسایشگاه کهریزک برای حفظ روحیه این افراد است. با این حال شیوع کرونا باعث شده، برای بعضی سالمندان آسایشگاه دل و دماغ کار کردن از بین برود.

    پرستاران و پزشکان آسایشگاه می‌گویند: بعد شیوع کرونا مددجویان این آسایشگاه دچار افسردگی شده‌اند. ۶ ماه است که به سختی می‌توانند با افراد خارج از آسایشگاه از جمله فرزندان و خویشانشان دیدار کنند.
    برخی از سالمندان آسایشگاه کهریزک بیشتر طول روز را در اتاق و بر روی تخت خود سپری می‌کنند.
    تمام سالمندان کهریزک لحظه به لحظه منتظر پایان کرونا هستند.
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شعارسال،با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته  از  خبرگزاری  ایسنا  ،تاریخ انتشار: 2 شهریور 1399،کدخبر: 99060100900  ،www.isna.ir