شعار سال: صد و سی دو سال پیش در روزگاری که هنوز جهان به سیستم ارباب و رعیتی و برده‌داری عادت داشت، کارگران در آمریکا برای کاهش ساعات کار از چهارده ساعت به هشت ساعت دست به فراخوان و اعتصاب سراسری زدند. مردم فرودست قرن‌های متمادی تنها برای سیر کردن شکم و رفع نیاز‌های اولیه کار می‌کردند و این روند در همه کشور‌های جهان امری طبیعی شناخته می‌شد. دردسر زمانی پدید آمد که پای موضوعاتی مانند مازاد تولید و ارزشِ انباشته به میان آمد. کارگران مخصوصا پس از انقلاب صنعتی و تغییر اقتصاد از خُرد به کلان، می‌دیدند که حاصل دسترنج آن‌ها به قیمت گزافی به دست مصرف کننده می‌رسد.

 

آن‌ها رشد و انباشت ثروت در جیبِ مالکان و اربابان را می‌دیدند و با خود می‌اندیشیدند که حتما سهمی از این ارزش افزوده دارند، سهمی که قرن‌ها از آن بی نصیب مانده‌اند. این شروع داستانِ جنبش کارگری در جهان است. انرژی بسیاری زیادی که از حق خواهیِ کارگران آزاد شده بود بستر مناسبی برای سوار شدنِ ایدئولوژی‌های سیاسی پدید آورد. چپ، مارکسیسم، کمونیسم و... به مدد پیروزی پرولتاریا (طبقه کارگر) در انقلاب اکتبر روسیه جنبش کارگری در تمام جهان را یکجا مصادره کرد. پس از یک قرن هنوز هم جنبش‌های کارگری با نماد‌های سرخ و بن‌مایه‌های برآمده از آموزه‌های مارکس و انگلس در جهان شناخته می‌شوند. احزاب چپ‌گرا خود را صاحب بلا منازع جنبش کارگری می‌دانند. هر سال تجمعات کارگری در برخی کشور‌های جهان با خشونت سرکوب می‌شود و هنوز که هنوز است حکایت همچنان باقی است.

 

پس از صد و سی دو سال از نخستین تلاش کارگران برای برپایی نظم و قانونِ جدیدِ کار با اینکه کشور‌های عمدتا توسعه یافته دستمزد و شرایط کار را برای طبقه کارگر منصفانه ساخته‌اند، ولی هنوز پیمان‌های ناعادلانه و شبه برده‌داری در بیشترِ جغرافیای جهان رواج دارد. هنوز قدرت قهریه و مشت آهنینِ حکومت‌ها طرفِ سرمایه‌دار و کارفرما را می‌گیرد. هنوز بانک‌ها بر وفق مرادِ اربابانِ مدرن می‌گردند و بشریت در یک چرخش تلخ دوباره به روزگاری بازگشته که دسترنجِ قشرِ زحمت‌کش جامعه (در خوش بینانه‌ترین حالت) تنها کفاف نیاز‌های ابتدایی زندگی را می‌دهد. روز کارگر و معلم در ایران تلاقی معنا داری باهم دارند. بی‌گمان تبریک گفتنِ این مناسب‌ها کار آسانی نیست چرا که تبریک برای زمانی است که چیزی برای جشن گرفتن باشد.